به گزارش خبرگزاری مهر، هم اندیشی زاگرس و انتقال آب با حضور دکتر مجید مخدوم استاد دانشگاه تهران، دکتر هادی کیادلیری استاد گروه جنگل دانشگاه آزاد واحد علوم تحقیقات و رئیس انجمن علمی جنگل بانی ایران، دکتر سید مختار هاشمی استاد دانشگاه کردستان و همکار تحقیقاتی انستیتو نیوکاسل، دکتر سروش مدبری استاد گروه زمین شناسی دانشکده علوم دانشگاه تهران، مهندس فدایی فر عضو کمیته منابع آب شرکت مهاب قدس، مهندس محمد درویش مدیر دفتر مشارکتهای مردمی سازمان حفاظت محیط زیست در سالن انجمن ارزیابی برگزار شد.
سید مختار هاشمی رئیس کارگروه نجات بخشی کانی‌بل، دیدگاه امنیتی به آب را عامل تشدید پدیده انتقال آب یا جنون هیدرولوژیکی در ایران دانست.
وی با بررسی برخی منابع رسانه ای از سیاستهای متناقض دولت در مدیریت منابع آب انتقاد کرد.
استاد دانشگاه کردستان افزود: رئیس جمهور اعلام می کند به هر قیمتی دریاچه ارومیه را احیاء می کند که یکی از قیمتهای احیاء دریاچه ارومیه ساخت پنج سد بر روی رودخانه های مرزی است که آب را به دریاچه ارومیه منتقل کند.
هاشمی تاکید کرد: مدیران منابع آب کشور بیشتر باید روی برنامه ریزی و استفاده از پتانسیل آب خاکستری برنامه ریزی کنند و اگرچه رسانه ها دعوا بر سر آب را ترویج می کنند اما باید از این گفتمان امنیتی برای آب بیرون آئیم و دنبال راهکاری برای حفاظت از این ثروت ملی به ویژه در زاگرس باشیم.
در ادامه دکتر مخدوم در مورد اهمیت محیط زیست در زندگی گفت: محیط زیست به ما پناه می دهد، غذا می دهد و کار و تفریح ایجاد می کند و اگر آن را تخریب کنیم نه تنها غذائی نداریم جائی هم برای پناه گرفتن و محلی برای تفرج و کار نخواهیم داشت.
این استاد دانشگاه تهران در خصوص علت مخالفت با ساخت سد خرسان ۳ گفت: مکان یابی سد خرسان ۳ در جائی قرار داشت که محل آب‌گیری سد از جنس آهک اسماری است و آب تجمیع نمی شود و به زیر می رود و درست همان اتفاقی که در مورد سد لار دارد می افتد، تکرار می شود با این تفاوت که آهک اسماری زاگرس پنج برابر قابل نفوذتر از البرز است.
انتقال آب دریای خزر به سمنان به منظور توسعه شهرکهای صنعتی است
وی سپس در مورد انتقال آب از دریای مازندران به سمنان گفت: می خواهند ۶۰۰۰ میلیارد تومان هزینه انتقال آب از دریای مازندران به سمنان کنند نه برای کشاورزی زیرا سمنان نه تنها توان اکولوژیکی کشاورزی ندارد بلکه با تبخیر ۵/۲ میلی متر، مواجه خواهد بود و در واقع این اتفاق برای توسعه شهرک های صنعتی سمنان می افتد.
در ادامه رئیس انجمن جنگل‌بانی ایران هم اجرای پروژه های انتقال آب را عامل اضمحلال اکوسیستم جنگلی زاگرس معرفی کرد.
دکتر هادی کیادلیری افزود: طرح انتقال آب شیرین خزر به سمنان قرار است با هدف توسعه صنعت در این استان انجام شود. در آن ۵۰کیلومتر جنگل پهن برگ و ۱۳ کیلومتر جنگل ارس ( طبق قانون جنگل ارس ممنوع القطع است) قطع می شود که تبعات جبران ناپذیری برای کشور به دنبال خواهد داشت.
مدیریت غلط، جنگل های زاگرس را به نابودی کشانده است
وی ادامه داد: در حال حاضر مدیریت غلط، جنگل های زاگرس را به نابودی کشانده است. طغیان سوسک چوبخوار و آفت ذغالی ناشی از مدیریت غلط ما بوده زیرا سوسک ها از رفتگران طبیعت هستند و زمانی خود را نشان می دهند که یک میلیون هکتار از ۶میلیون هکتار بلوط زاگرس خشک شده است.
وی از نشانه خشکسالی در ایران را ذوب شدن تمام یخچالهای ارتفاعات زاگرس و خشک شدن بسیاری از چشمه های این منطقه دانست و گفت: سدی که می زنند بر روی رودی است که خشکیده و آبی ندارد.
عضو کمیته منابع آب شرکت مهاب قدس در مخالفت با انتقال پروژه های آب گفت: به جای توزیع درست جمعیت و استقرار صنایع در کنار منابع آب، مدیران، آب را به سمت جمعیت حرکت می دهند ضمن آنکه در برخی استانها نظیر اصفهان، صنایع زیادی مستقر شده است و امروزه به مشکل کم آبی برخورده اند. در حالی که می توانست اصفهان قطب اول صنعت گردشگری در جهان شود.
فدایی فر ادامه داد: در قم پارک آبی می سازند در حالی که تبخیر آنچنان بالایی دارد و این نشان می دهد هیچ خط قرمزی برای طرح ها وجود ندارد و هیچکس از مسئولین نمی پرسد چرا پروژه های ناموفق در بخش آب با صرف هزینه های زیاد ساخته شده که از آن جمله می توان به سد بار نیشابور، سد ۱۵ خرداد، سد شورک اشاره کرد که پروژه های ناموفقی هستند.
وی تاکید کرد: در قرن ۲۱ هنوز آب را به صورت استانی مدیریت می کنیم و به همین دلیل همواره بر سر آب در مناطق دعوا خواهیم داشت.
در ادامه، محمد درویش مدیر دفتر مشارکتهای مردمی از تنش های اجتماعی که در بین اقوام در پی انتقال آب در زاگرس اتفاق افتاده خبر داد: برخی از این تنش ها را با درایت می توان تعدیل و مدیریت کرد در حالیکه می توانیم با روشهای دیگر از جمله بازچرخانی آب و افزایش راندمانی آب در بخش کشاورزی و کاهش ضایعات 27/7 میلیارد متر مکعب آبی که دارد خرج غذائی می شود که عملا به دلیل فقر در بخش کشاورزی مثل نبود سردخانه ها و انتقال کامیونیزه صحیح، به دست مصرف کننده نمی رسد و در واقع با توجه به دپوی نامناسبی که داریم بیش از ۳برابر بیشتر از نیاز ۸ میلیون نفر ضایع می شود.