به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از ورایتی، در حالیکه مطمئنا بعضی از فیلم‌های شناخته‌شده فروش خوبی خواهند داشت و در کن ایجاد امید می کنند، ابر تیره‌ای بازار امسال این فستیوال را دربر گرفته است: بحران ارز اروپا و روسیه. در نتیجه، زیرساخت‌های مالی برخی از مناطق کلیدی بازار فیلم در خطر هستند.
آوی لرنر رییس میلنیوم فیلمز و تهیه‌کننده مجموعه فیلم‌های «یک بار مصرف‌ها» می‌گوید: «بازار در کل سالم نیست. منطقه به منطقه پول از دست می‌دهیم. ژاپن خوب نیست. روسیه به خاطر روبل صفر شده است. اروپا بد است. اسپانیا و ایتالیا طی چند سال گذشته سقوط کرده‌اند. تنها منطقه بزرگی که دیدم قوی و قوی‌تر می‌شود چین است.»
اما این ملت آسیایی هم مشکلات خودش را دارد که از جمله آن‌ها می‌تواند به سیستم سهمیه‌بندی سخت‌گیرانه‌ای اشاره کرد که باعث می‌شود اکران فیلم‌های خارجی در آنجا سخت شود. مشکل دیگر هم دانلودهای غیرقانونی بسیار بالاست. اما اروپا هنوز هم در قلب این مخمصه جای دارد. یورو به طور ثابت در مقابل دلار پایین آمده و روبل هم سال گذشته دچار سقوط آزاد شد و به آرامی در ورطه نابودی دست و پا می زند.
ریچارد ریوندا دل کاسترو رییس کمپانی هانیبال پیکچرز هم تایید می‌کند و می‌گوید: «۱۲ ماه اخیر از نظر سرمایه بسیار چالش برانگیز بوده‌اند. خریداران اروپایی حالا بیش از همیشه برای بستن یک قرارداد نیازمند یورو هستند.» اما حتی در حالیکه بازار در این صحنه جهانی بی‌ثبات به کار خود ادامه می‌دهد، عناوین جذاب بسیاری دیده می‌شوند. مدیر برنامه‌ها امیدوارند بسته‌های فیلمی که در این مدت دریافت می‌کنند بتوانند به تولید سرمایه خوبی منجر شوند. بالاخره، تمام مناطق در آشفتگی به سر نمی‌برند. صحنه ایالات متحده روشن‌تر شده و فستیوال ساندنس امسال پر از معامله‌های هفت رقمی برای فیلم‌های مستقل از جمله «بروکلین» و «من و ارل و دختر در حال مرگ» بود. رینا رانسون رییس گروه فیلم مستقل یو‌تی‌ای می‌گوید: «از آغاز امسال فعالیت‌های مثبتی دیده شده است.»
یکی از فاکتورهایی که قیمت‌ها را بالا می‌برد حضور رو به رشد موسسات دیجیتال جدید مانند نت‌فلیکس و آمازون و همچنین توزیع‌کنندگان سرمایه‌دار جدید مانند اورچارد است. نت‌فلیکس نشان داده که می‌خواهد بیشتر وارد صنعت فیلم شود و برای خرید حقوق بین‌المللی فیلم‌هایی مثل «هیولاهای بی‌‌کشور» ساخته کری فوکونگا و «Jadotville» با نقش‌آفرینی جیمی دورنان مبالغ ۱۲ و ۱۷ میلیون دلار خرج کرده است. تد ساراندوس مسئول اصلی انتخاب برنامه‌های نت‌فلیکس هنوز درباره استراتژی‌های جدید توزیع این موسسه صحبت نکرده است، اما آنچه واضح است اینکه این سرویس پخش می‌خواهد در دنیای فیلم به عنوان شرکت‌کننده‌ای جدی در نظر گرفته شود، درست همانطور که صنعت تلویزیون را با سریال‌هایی مانند «خانه پوشالی» و «نارنجی سیاه جدید است» در بر گرفت. کریستین د گالگوس رییس بنیاد بین‌المللی فیلم می‌گوید: «نت‌فلیکس بیشتر و بیشتر هجومی شده است. هرچند آن‌ها مانند بعضی از توزیع‌کنندگان خارجی فعال نیستند، اما این هم ممکن است تغییر کند.»
ستاره‌های بزرگ دیگری نیز در کن حاضر می‌شوند تا فیلم‌هایشان را به خریداران مناطق بین‌المللی بفروشند، آن هم حتی قبل از اینکه مراحل فیلمبرداری پروژه‌های‌شان آغاز شود. سال گذشته، متیو مک‌کانهی همراه گاس ون سن در فستیوال کن حاضر شد تا برای فیلم «دریای درختان» تبلیغ کند و حالا این دو امسال برای پیش‌نمایش فیلم‌شان به کن بازگشته‌اند.
اما در عصری که جلوه‌های ویژه تصویری و فیلم‌های نام‌دار مجموعه‌ای تبدیل به خانواده سلطنتی سینما شده‌اند، نام‌های کمتر و کمتری هستند که می‌توانند یک اتاق پر از تماشاچیان را تضمین کنند. دل کاسترو می‌گوید: «تنها ۳۰ ستاره در کل جهان وجود دارند که می‌توانند چراغ سبز گرفتن یک فیلم را تضمین کنند.»
در حالیکه قدرت ستارگان رو به کاهش است، خلاقیت است که تعیین کننده می‌شود، مخصوصا حالا که مصرف‌کنندگان با سرگرمی‌های صفحه کوچک و دیجیتال اشباع شده‌اند. میمی اشتاین‌بائر رییس و مدیر اجرایی کمپانی ریدینت فیلمز انترنشنال می‌گوید: «تماشاچیان فیلم بیش از همیشه دست به گلچین فیلم مورد نظرشان می زنند، برای همین باید واقعا فیلم هیجان‌انگیز و خاصی داشته باشید که آن‌ها جلو بیایند.»
در مقابل واقعیت‌های اقتصادی، بعضی از بازیکنان کلیدی به نظر می‌رسد قصد عقب کشیدن دارند. انتظار نمی‌رود مهمانی‌های پرشکوه زیادی مانند مراسم سال گذشته لاینزگیت برای فیلم «بازی‌های گرسنگی» ترتیب داده شود. در آن مهمانی، مهمان‌ها با یک اتوبوس به کاخی در کنار مدیترانه رفتند که ۳۴۰ میلیون دلار قیمتش بود. امسال حتی ونیتی فیر هم مهمانی‌های زیادی برگزار نخواهد کرد. اما با این حال هنوز هم فستیوال کن می‌تواند برای بسیاری از فیلمسازان جای خیلی خوبی باشد. تری ادوارد شولز کارگردان که فیلم «کریشا»ی او برنده جایزه بزرگ هیات داوران شد، به یاد می‌آورد که چطور وقتی تماسی را دریافت کرد که می‌گفت فیلمش در هفته منتقدان کن شرکت خواهد کرد، اشک در چشمانش حلقه زد. او می‌گوید: «باعث افتخار است. کن فستیوال رویاهاست. کمک می‌کند فیلمم در سراسر جهان پخش شود.»