به گزارش خبرنگار مهر، در این کنسرت موسیقایی که سه شنبه شب ۲۲ اردیبهشت ماه در تالار وحدت به تهیه کنندگی موسسه فرهنگی هنری آوای مهربانی برگزار شد، ارکستری متشکل از سازهای ایرانی به آهنگسازی و رهبری ارکستر سلمان سالک داستان حماسی «سیاوش» شاهنامه فردوسی را در قالب هفت پرده روایتی، سازی و آوازی برای مخاطبان اجرا کرد.
در ابتدای این برنامه که بر خلاف اجراهای قبلی تالار وحدت با تاخیر کمتری روی صحنه رفت، گروه ضمن اجرای قطعه ای بر اساس ملودی خراسانی و همراهی دوتار و ارکستر، توسط امیر صادقی که از حس و حال چندانی در اجرای نمایشی شاهنامه برخوردار نبودقطعه «سرآغاز» را اجرا کرد.
صادقی در حین اجرای این قطعه بود که از جایگاه تماشاگران تا روی صحنه قطعاتی حماسی را در تجلیل مقام فردوسی خواند و بعد از پایان این قطعه از تماشاگران خواست برای فردوسی دست بزنند.
بعد از پایان روایت صادقی که این بار با طراحی لباس و چهره شخصیت فردوسی روی صحنه حاضر شده بود، جمشید عندلیبی نوازنده پیشکسوت نی با اضافه شدن به ترکیب نوازندگان ارکستر وارد جریان اصلی برنامه شد و در برخی از قطعات، با صدای وحید تاج همراهی کرد.
«مقدمه داستان سیاوش» آواز و تصنیف در دستگاه نوا، «زادن سیاوش از مادر» بر اساس تصنیف قدیمی در مایه بیات ترک، «آمدن سیاوش از زابلستان» سرنا و ارکستر در دستگاه چهارگاه، «وفات مادر سیاوش» آواز و ارکستر در مایه بیات اصفهان و «گذشتن سیاوش بر آتش» بر اساس ساقی نامه در مایه بیات اصفهان و دستگاه ماهور هفت قطعه ای بودند که گروه موسیقی کنسرت سیاوش متشکل از بهروز بیگی یسنای، سلمان سالک تار، محمد ثابت راد تار، عارف چراغیان تار، اهورا پارسا دوتار و تنبور، ندا چراغیان عود، حمیدرضا آفریده کمانچه، شیدا عبادت دوست کمانچه، فرشاد رستمی قیچک، ابراهیم یساول زاده، قانون، امیر رحمانی سنتور، ارسلان علیزاده ویولنسل، سیاوش کریمی نژاد کوبه ای، مجید علیزاده تنبک، محسن کیهان نژاد سرنا آن را برای مخاطبان اجرا کردند.
آنچه که در کنسرت شب گذشته گروه موسیقی «سیاوش» مورد توجه قرار گرفت اجرایی کم و بیش متنوع برای علاقه مندان موسیقی ایرانی بود.
در مقاطعی از کنسرت دیده شد که تماشاگران سالن را ترک کردند که این مساله این نکته را به سازندگان و تولیدکنندگان آثار موسیقایی در حوزه موسیقی سنتی نشان می‌دهد که برای برون رفت از رخوت و سکون موسیقی ایرانی، ایجاد بدعت هایی با تکیه اصولی و اساسی به موسیقی ایرانی و بهره مندی از نظرات بزرگان امری لازم و ضروری است.
از سوی دیگر آنچه امیر صادقی به عنوان یک پژوهشگر پیشکسوت و صاحب‌نام شاهنامه در این اجرا برای مخاطبان روایت کرد شاید به لحاظ محتوا جانی تازه در کالبد موسیقی ایرانی به دلیل کم توجهی های موجود به شاهنامه فردوسی بود اما نشان داد هر که پژوهشگر خوبی است لزوما نقال و روایتگر خوبی نیست.
اگر چه ارکستر در مقاطع مختلف برنامه کوشش داشت با رنگ آمیزی های متنوع در راستای روایت راوی و خواننده قرار گیرد و صد البته که بازگشت جمشید عندلیبی بعد از سال ها روی صحنه روی این موضوع تاثیر زیادی داشت اما آنچه از کنسرت شب گذشته در تجلیل از مقام فردوسی پیش روی تماشاگر قرار گرفت تلاشی ارزشمند اما با عجله بود که می توانست با به کار گماردن آیین های نمایشی مرتبط با شاهنامه رنگ و لعابی متفاوت تر از آنچه تماشاگر می دید به مخاطب عرضه کند.