موسيقي ايران از يك سيستم نشر سنتي رنج مي برد / دولت موسيقي را يك كالاي تجملي- نه فرهنگي- مي شناسد

بهرنگ تنكابني، تهيه كننده موسيقي و سردبير نشريه موسيقي فرهنگ وآهنگ، درگفت وگو با خبرنگار موسيقي "مهر"، ضمن بيان اين مطلب افزود: نشر موسيقي در ايران از چند سو دچار بيماري است. اول اينكه متاسفانه سيستم نشرموسيقي ما سيستم توزيع سنتي دارد كه همين سيستم هم بازار نشر را هدايت مي كند.

وي افزود: يك ناشر موسيقي، زماني كه بعد از گذشت ازهفت خوان اخذ مجوز و توليد اثر موسيقايي تا رسيدن به مرحله ضط و... به نشر موسيقي مي رسد، تازه با يك سيستم از كار افتاده پخش كه به شيوه صد سال پيش عمل مي كنند، مواجه مي شود. به قول يكي از ناشران برجسته موسيقي ايران، سيستم پخش و نشرموسيقي ايران، با يك موتوري پيش مي رود و اگر اين فرد در راه، تصادف كند يا هر حادثه اي برايش پيش بيايد، همه متضرر مي شوند. سيستم توزيع موسيقي ما با ويزيتوري پيش مي رود.

در عامه مردم كلمه "نشر" تنها آنها را ياد كتاب و مطبوعات مي اندازد و كسي يادي از موسيقي نمي كند و بيشتر اين مشكل به دليل نبود اتحاديه اي مشخص براي توليد كنندگان و ناشرين موسيقي است

اين عضو هيات مديره انجمن موسيقيدانان نياوران خاطر نشان كرد : متاسفانه مراكز پخش، فضايي را به وجود آورده اند كه اثر موسيقي نه به موقع، به دست ناشر مي رسد و نه به دست خريدار.علاوه بر اين در همه جاي دنيا، سيستم توزيع موسيقي از طرق ديگري نيز كارش را پيش مي برد كه مي توان به اينترنت، موبايل و ابزارهاي مختلف پخش موسيقي اشاره كرد. ضمن توزيع موسيقي از اين راه ها، تمامي حقوق ناشر و هنرمند نيز پرداخت مي شود. اما متاسفانه در ايران، كپي رايت نيز در كنار ديگر چيزها، رعايت نمي شود.

تنكابني ادامه داد: از ديگر مشكلات بخش نشر موسيقي، مي توان به مشخص نبودن وضعيت قيمت گذاري محصولات تا قرارداد با موسيقيدانان و فروش كالا اشاره كرد. ببينيد، ناشرين خصوصي در حال حاضر اين كار را به عنوان شغل اصلي خود انجام مي دهند و در مقايسه با ناشرين دولتي كارشان از كيفيت بالاتري برخوردار است. در اين ميان، ناشرين مختلف دولتي با هنرمند روبرو مي شوند و قيمت هاي بالا را براي بستن قرارداد به او پيشنهاد مي دهند. اگرچه بسياري از هنرمندان، خودشان نوع عرضه آثار موسيقي بخش خصوصي را در مقايسه با بخش دولتي  بهتر مي دانند، اما نبود يك اتحاديه براي ناشرين موسيقي، معضلي اساسي است كه امكان معين كردن قيمت هاي مشحص و حل ديگر مشكلات را به آنها نمي دهد.

وي افزود: در ميان عامه مردم ، كلمه " نشر" تنها آنها را ياد كتاب و مطبوعات مي اندازد و كسي يادي از موسيقي نمي كند و بيشتر اين مشكل به دليل نبود اتحاديه اي مشخص براي توليد كنندگان و ناشرين موسيقي است.

اين تهيه كننده موسيقي كه تا كنون آثاري چون " ضرب تار" و " آواز ماتادورها" را منتشر كرده است ، در مورد نقش حما يت هاي دولتي براي حل اين مشكلات گفت : حمايت دولتي حداقل و حداكثر دارد. حداقل كمكي كه دولت مي تواند به ناشرين موسيقي بكند اين است كه براي ناشرين و حقوق نشر قانونگذاري كند تا ناشر موسيقي، براي اخذ مجوز يك آلبوم ، ماه ها معطل نماند. همچنين مي تواند در كنار برگزاري جشنواره هاي موسيقي مثل " فجر"، نمايشگاهي را براي عرضه آثار موسيقي برپا كند.

دولت تنها كاري كه كرده است اين بوده است كه ناشرين موسيقي را از پرداخت ماليات معاف كرده است، اما بسيار بهتر بود اگر كه اين ماليات را دريافت مي كرد اما سي فروش هاي غيرقانوني را از كنار خيابان جمع مي كرد

وي افزود : دولت، تنها كاري كه كرده است اين بوده است كه ناشرين موسيقي را از پرداخت ماليات معاف كرده است، اما بسيار بهتر بود اگر كه اين ماليات را دريافت مي كرد، اما سي دي فروش هاي غيرقانوني را از كنار خيابان جمع مي كرد. به ناشرين موسيقي يك برچسب يا مثلا هولوگرام مي دادند و مي گفتند كه بايد آن را روي تمام آثار منتشره آن شركت بچسبانيد و اگر اثري اين آرم را نداشته باشد فروش آن غيرقانوني است و فروشنده بايد با قانون طرف شود. اما متاسفانه هيچ اقدامي براي جمع آوري سي دي هاي غير قانوني نمي شود و ضرر آن تنها ه موسيقيدان و ناشر برمي گردد.

تنكابني خاطر نشان كرد: به وجود آمدن  هر اتحاديه اي  بايد از سوي وزارت كشور دنبال شود. وزارت كشور هم موسيقي را به عنوان يك كالاي تجملي مي شناسد و از اين حيث نمي توان براي آن اتحاديه اي مجزا تاسيس كرد. در حال حاضر پست يك كيلو كتاب به خارج از ايران، كيليويي چهارهزارتومان است، درحالي كه پست يك كيلو سي دي به دليل كالاي تجملي بودنش كيلويي نه هزار تومان است.