به گزارش خبرگزاري " مهر" انستيتو سياست خاور نزديك واشنگتن The Washington Institute For near east policyدر تحليلي با عنوان " فيل خليج فارس: كشورهاي عرب و برنامه هسته اي ايران" نوشت: در كنفرانس سران شوراي همكاري خليج فارس كه در 18 و 19 دسامبر در ابوظبي برگزار شد، رهبران عربستان سعودي ، كويت، بحرين، قطر، امارات متحده عربي و عمان از بررسي مستقيم مسئله هسته اي ايران اجتناب كردند.
سيمون هندرسون simon henderson تحليلگر انيستيتو خاور نزديك واشنگتن در مقاله خود نوشت : كشورهاي عربي در نشست ابوظبي از اسرائيل خواستند كه به قرار داد منع گسترش سلاحهاي هسته اي بپيوندد و همه تاسيسات هسته اي خود را تحت نظارت بين المللي قرار دهد و از جامعه بين المللي نيز خواستند تا اسرائيل را تحت فشار قرار دهند .
انستيتو سياست خاور نزديك واشنگتن اين رويكرد كشورهاي منطقه نسبت به ايران را براي آمريكا بسيار خطرناك تلقي كرده است.
به گزارش " مهر" نويسنده مي افزايد: عبدالرحمان بن حامد العطيه دبير كل اين شورا در پايان كنفرانس در پاسخ به سوالي كه چرا بيانيه پاياني به برنامه هسته اي ايران اشاره نكرده وي تنها به اين نكته اشاره كرد كه اعضاي شورا در اين مورد بحث و تبادل نظر كرده اند ، اما وي توضيح بيشتر را به نخست وزيرامارات راشد عبدالله النعيمي واگذار كرد و وي نيز اعلام كرد كه عمرو موسي دبير كل اتحاديه عرب طي نامه اي به اعضاي شوراي همكاري خليج فارس اظهار داشت كه نگراني وي به عنوان يك شهروند مصري از برنامه هاي هسته اي اسرائيل است نه ايران.
به نقل از سايت انستيتو سياست خاور نزديك واشنگتن اعضاي شوراي خليج فارس اين اظهار نظر عمرو موسي را دخالت در امور شورا توصيف كردند و در پاسخ به اظهار نظردبير كل اتحاديه عرب به وي گوشزد كردند كه اين اتحاديه از نظر اقتصادي به كشورهاي نفت خيز شوراي همكاري وابسته است.
به عقيده هندرسون ، اگر چه مداخله دبير كل اتحاديه عرب مي تواند رقابتي اساسي بين اتحاديه عرب و شوراي همكاري خليج فارس را بازتاب دهد ، اما اين نگراني را مطرح مي كند كه مصر به عنوان رهبر جهان هيچ گونه انتقادي عليه پرونده هسته اي ايران ندارد.
اين نويسنده آمريكايي در معرفي خليج فارس نوشت: اعضاي شوراي همكاري خليج فارس از اين خليج به عنوان : خليج عربي" ياد مي كنند حال آنكه ايران و ديگر كشورها ي جهان از جمله آمريكا اين آب راه را به عنوان "خليج فارس" مي شناسند .
هندرسون با اشاره به مسائل في مابين ايران و امارات متحده عربي در خصوص جزاير سه گانه ايراني و تمايل نداشتن مقامات اماراتي به مذاكره مستقيم با ايران معتقد است: امارات همواره سعي كرده كه از تنها گزينه پيشنهادي ايران يعني مذاكرات مستقيم اجتناب كند و اين نگراني را دارد كه اين مذاكرات به يك توافق زيانبار براي اين كشور بينجامد.
نويسنده آنگاه به اختلاف ميان كشورهاي عضو شوراي خليج فارس با رهبريت عربستان پرداخته و نوشت: كشورهاي كوچكتر عضو اين شورا سعي دارند تا حاكميت منطقه را از دست عربستان سعودي خارج كنند.
به عقيده تحليلگر انيستيتو سياست خاور نزديك واشنگتن ، اما ديپلماسي آمريكا در اين فرايند نقش خود را به خوبي ايفا كرده و عادت ديرينه تعامل با كشورهاي عضو خليج فارس را از طريق رياض شكسته است.
هندرسون معتقد است : شكست اين عادت، آمريكا را قادر ساخت تا روابط نظامي دوجانبه خود را از طريق روابط سياسي با كشورهاي حوزه خليج فارس تقويت كند و پايگاههاي دريايي و هوايي خود را در اين مناطق توسعه دهد امري كه به حملات آمريكا عليه افغانستان و عراق كمك شاياني كرد.
در بخش ديگري از اين تحليل به پيشنهاد جديد عربستان سعودي براي رهبريت منطقه اشاره شده و آمده است: امير عبدالله پس از مرگ پدرش چارچوبهاي ديپلماسي خود را در اولين كنفرانس در آگوست سال 2005 مطرح كرد .
هندرسون از اين چارچوبها به عنوان پيشنهاد جديد عربستان سعودي براي رهبري منطقه ياد مي كند و معتقد است كه اظهارات رئيس جمهوري ايران در كنفرانس فوق العاده سران كشورهاي اسلامي در مورد انتقال اسرائيل به اروپا كه همدردي جهان عرب را با وي به دنبال داشت موقعيت رياض را دچار سردرگمي كرد.
به گزارش " مهر" در بخش پاياني اين تحليل انستيتو سياست خاور نزديك واشنگتن ، نويسنده سعي در ارائه راهكارهايي براي آمريكا جهت مقابله با پيامدهاي تغيير رويكرد كشورهاي عربي نطقه به ويژه عربستان و مصر نسبت به ايران دارد و مي نويسد: اگر چه واشنگتن از اظهار نظرهاي عمومي مقامات عضو شوراي همكاري خليج فارس در مورد برنامه هسته اي ايران خشنود خواهد شد و يك چنين سناريويي موضوع تكراري براي ديپلماسي آمريكا بوده است، اما با اين وجود بي ميلي كشورهاي همسايه در مواجهه با ايران يك نگراني براي آمريكا محسوب مي شود.
به گفته هندرسون مقامات خليج فارس در برنامه هسته اي ايران ديپلماسي سكوت را ترجيح مي دهند . مسئله سلاحهاي هسته اي ايران همواره مطرح مي شود. تمايل نداشتن همسايگان ايران براي مواجه با اين مسئله و نبود پيشرفت درروند مذاكرات كشورهاي اروپايي به مسئوليت ديپلماتيك واشنگتن مي افزايد.