به گزارش خبرنگار مهر، «آن بیست و سه نفر» جدیدترین کتابی است که رهبر انقلاب در نخستین روزهای سال ۹۴ آن را مطالعه کرده و بر آن تقریظی هم نوشته‌اند. در بخشی از تقریظ ایشان چنین آمده است: «به این نویسنده خوش ذوق و به آن بیست‌وسه نفر و به دست قدرت و حکمتی که همه این زیبائی‌ها، پرداخته سرپنجه معجزه‌گر اوست درود می‌فرستم» با احمد یوسف‌زاده، نویسنده این کتاب که از مسجد محل برای حضور در جبه‌های حق علیه باطل اقدام کرده بود، گفت‌وگو کردیم.
وی گفت: شکی نیست که نسل جبهه رفته هم از بچه های مسجد بوده‌اند. شما می‌توانید در همه شهرها ببینید که خاستگاه همه بچه‌هایی که جبهه رفته‌اند و حماسه‌هایی خلق کردند، از مسجد بود.
این نویسنده افزود: بنابراین در هجوم تندباد فرهنگ‌های بیگانه، مسجد می‌تواند یک سنگر محکم باشد. بچه‌هایی که در مسجد هستند خیلی کمتر دچار آسیب‌های این تهاجم فرهنگی می‌شوند و مصون‌تر هستند.
یوسف‌زاده درباره اینکه چرا هم اکنون جوانان کمتری به مسجد می‌روند، گفت: شاید ما بلد نیستیم که چطور آنها را به مسجد بیاوریم.
وی تشریح کرد: ما باید از اسلام یک چهره مهربان ارائه دهیم تا مردم به ما روی بیاورند. اگر ما از اسلام یک چهره خشن و یک چهره‌ای که فقط عذاب الهی را به رخ آنها می‌کشد و در آن از اسلام رحمانی و رحمت الهی خبری نیست، ارائه دهیم، طبیعی است که جوان هم به مسجد نیاید.
نویسنده کتاب «آن بیست و سه نفر» با اشاره به اینکه سبک زندگی نیز در این مسئله موثر است، گفت: به عنوان مثال در گذشته این همه نگرانی در مورد درس و مشق و کنکور نبود ،در حالی که بسیاری از نخبگان ما با همان شیوه قدیمی هم درس می‌خواندند و بسیار موفق بودند و هم در مراکز فرهنگی و مذهبی مثل مسجد شرکت می‌کردند و در آیین نماز جماعت حضور می‌یافتند.
این بسیجی آزاده ضمن ابراز مخالفت جدی با سبک آموزشی رایج در کشور، تاکید کرد: اما از این مسائل مهمتر و خطرناک‌تر، توجه‌کردن و درگیر شدن بیش از حد افراد به شبکه‌های اجتماعی نظیر وایبر و واتس‌اپ و اتلاف وقت خود برای حضور در این فضاهاست که متاسفانه حتی والدین هم در این مسئله شریک‌اند.
یوسف‌زاده درباره اینکه ائمه جماعات مساجد برای بهبود وضعیت چه می‌توانند بکنند، اظهار داشت: امام جماعت یک مسجد برای اینکه بتواند جوانان را جذب کند باید فردی مطلع و به‌روز باشد، به عنوان مثال اگر جوانی از او درباره نرم افزارهای مشهور شبکه اجتماعی پرسید، بداند و بتواند در مورد آن صحبت کند، نه اینکه بدون اطلاع آن را محکوم نماید.