احد ده بزرگی در گفتگو با خبرنگار مهر در پاسخ به سوالی درباره علت کم رنگ شدن مضامین و مفاهیم قرآنی در سپهر شعر معاصر اظهار داشت: از قدیم همواره بیان می شده است که از کوزه همان برون تراود که در اوست. اگر در شعر کلاسیک ما شاعرانی بوده اند که آثارشان آکنده از ارجاعات قرآنی است به دلیل انس و الفت آنها با قرآن و حدیث و روایات است. این شاعران یا به طور مستقیم احادیث و روایات را در آثارشان به کار می بردند و یا مانند مولانا اشارهذای به آن می کردند و دسته سوم هم مانند حافظ از قرآن و مضمون آن بهره برده و بدون اینکه مستقیما آن را در شعر تزریق کنند، از آن برای بیان شاعرانه استفاده می کردند. اما به هر شکل باید قبول کنیم که این انس و الفت در دروان معاصر کم رنگ تر شده است و به همین خاطر شعر نیز کمتر از آن تاثیر پذیرفته است.
این شاعر افزود: خیلی‌ها می‌خواهند در مقام شاعر این روزها معاصر باشند. این معاصربودن و معاصرگویی از مسائل جاری زندگی دیگر به شاعر این امکان را نمی دهد که بخواهد جز به پیرامون خود به جای دیگری نگاه کند. همین مساله است که شعر معاصر این روزها را نه تنها شعر ماندگار نکرده است بلکه این اشعار بیشتر روزنامه‌ای هستند و تاریخ مصرف دارند.
ده بزرگی در ادامه به تعریف معاصر بودن اشاره کرد و گفت: سوال این است که شعر حافظ از نظر محتوا و نیز دربرگیری مخاطب شعری اجتماعی هست یا نیست؟ اگر هست که ما در هر خانه ایرانی یک دیوان حافظ داریم که با مردم حرف می زند هر چند که برای ۷۰۰ سال قبل است و اگر مضمون شعر حافظ را مضمون معاصر نمی دانیم باید بگوییم تعریفمان از این معاصر بودن چیست.
این شاعر ادامه داد: معاصر بودن این نیست که هر حرفی را در قالب شعر بریزیم. شعر معاصر هم مانند هر شعر دیگری باید به فکر ماندگاری باشد و این به وجود نمی آید الا با داشتن زیربنای صحیح. در کشور ما که یک کشور اسلامی و قرآنی است، نمی شود شعر گفت اما از باورهای اسلامی و قرآنی خود را جدا دانست و انتظار ماندگاری نیز داشت.
خالق مجموعه شعر «نگاه منتظر» در ادامه گفت: شعر ایرانی دارای پشتوانه ای است که همان باور شیعی ایرانیان است. کسی که می خواهد کار شعر انجام دهد نمی تواند از این باور و آئین بهره نبرد. نمی شود گفت مسلمانم و کلامم از مسلمانی است اما با قرآن کاری ندارم، با اهل بیت(ع) کاری ندارم، نهج البلاغه و زیارت نامه‌ها و دعاها را نمی‌خوانم. شاعر ایرانی و آئینی شاعری است که با قرآن کریم انس دارد و چیزی جز بیان و کلام او را به زبان نمی آورد، به همین خاطر است که باور دارم شاعر ایرانی حتی اگر نگاهش به عشق‌های زمین باشد باید این نگاه برگرفته از باور و آئین او باشد و چیزی جز این ممکن نیست.
ده بزرگی تصریح کرد: آئین ما سنت ماست و شعر سنتی ما نیز چیزی جز شعر آئینی ما نیست. در شعر آئینی بسیاری از سنت های اجتماعی و آئین های خاص مذهبی و اجتماعی ما که همگی معطوف به مکتب ما هستند رایج است به همین خاطر تاکید دارم که شعر ما وقتی ریشه در مذهب دارد، به پشتوانه آن می‌تواند ماندگار شود.