اين قطعنامه كه روز سه شنبه اول نوامبر سال 2005 از سوي مجمع عمومي و با لابي گري اسرائيل ، "جان داندروف" سفير اسبق آمريكا در سازمان ملل و"تام لنتوس" سناتور يهودي آمريكايي و همچنين گروههاي يهودي به اتفاق آرا به تصويب رسيد از پشتيباني 104 كشور برخوردار بود.
اين قطعنامه هرگونه تجديد نظر در اين موضوع را كه از آن به انكار هولوكاست ياد مي كنند رد مي كند و كشورها را تشويق مي كند تا برنامه هاي آموزشي در باره هولوكاست را توسعه دهند.
جهت اطلاع مخاطبين گرامي خبرگزاري مهر متن كامل قطعنامه مذكور به شرح زير است:
قطعنامه پذيرفته شده از سوي مجمع عمومي
[بدون ارجاع به كميته اصلي (A/60/l/12Add.l)]
70/60 يادبود هولوكاست
مجمع عمومي:
با تائيد مجدد اعلاميه جهاني حقوق بشر كه بيان مي دارد هر كسي ، بدون هيچ نوع تمايزي نظير نژاد ، مذهب يا ديگر وضعيت مستحق داشتن حقوق و آزادي هاي موضوعه در آن مي باشد.
يادآوري آوري مي شود كه ماده 3 اعلاميه جهاني حقوق بشر براي هر كسي حق حيات، آزادي و امنيت شخصي دارد قايل است.
همچنين ياد آور مي شود كه ماده 18 ميثاق بين المللي حقوق سياسي و مدني، كه نيزبراي هركسي داشتن آزادي عقيده ، وجدان و مذهب قائل است ، و يادآور مي شود كه تاسيس اصول منشور سازمان ملل ،« براي نجات موفقيت آميز نسل بعدي از شلاق جنگ» شاهدي بر ارتباط ماندگار( پاك نشدني) بين سازمان ملل و تراژدي منحصر بفرد جنگ جهاني دوم است.
همچنين يادآوري مي شود كه توافق در خصوص ممانعت از نسل كسي و تنبيه جنايت نسل كشي براي اين منظور صورت مي گيرد كه از تكرار چنين اعمالي نظير آنچه كه توسط رژيم نازي صورت داد، پرهيز شود.
همچنين با يادآوري مقدمه اعلاميه جهاني حقوق بشر كه بيان مي دارد عدم رعايت حقوق بشر به تحقير اين حقوق با اعمال وحشيانه منجر مي شود كه وجدان بشري را جريحه دارد مي كند.
با يادآوري اين حقيقت كه نشست شصتمين سال شكست رژيم نازي برگزار خواهد شد.
با ياد آوري بيست و هشتمين نشست ويژه مجمع عمومي ، يك واقعه منحصر به فرد ، كه به مناسبت شستمين سالگرد آزادي بازداشتگاه هاي اسراي جنگي نازي برگزار شد، با افتخار به شجاعت و فداكاري سربازاني كه آن بازداشتگاه را آزاد كردند، با تائيد اينكه هولوكاست كه منجر به كشتار يك سوم از يهوديان به همراه تعداد بي شماري از ديگر اقليت ها شد، براي هميشه يك هشدار به تمامي مردم نسبت به خطرات ، تنفر، تعصب، نژاد پرستي و غرض ورزي خواهد بود.
1) سازمان ملل تصميم دارد روز 27 ژانويه را به عنوان روز جهاني قربانيان هولوكاست تعيين كند.
2) مصراً از دولت ها مي خواهد كه برنامه هاي آموزشي نظير درس هولوكاست را تدوين نمايند تا بتوانند از تكرار چنين فاجعه اي در آينده ممانعت بعمل آورند و در اين زمينه گروه كاري بين المللي در خصوص آموزش ، يادبود و تحقيقات مربوط به هولوكاست را مورد تمجيد قرار مي دهد.
3) هر نوع انكار هولوكاست را به عنوان واقعه اي تاريخي ، چه به صورت كامل و چه به صورت جزئي قابل پذيرش نيست.
4) آن دسته از دولت ها را كه فعالانه نسبت به نگهداري مكان هايي كرده اند كه به عنوان اردوگاه هاي مرگ، بازداشت گاههاي اسراي جنگي ، اردوگا ههاي كار اجباري زندانيان زمان هولوكاست درخدمت نازي ها بود،مورد ستايش قرار مي دهد.
5) بدون هيچ ملاحظه اي تمام اشكال عدم تحمل مذهبي، تحريك ، اذيت يا خشونت عليه اشخاص يا جوامع، بر اساس قوميت ، يا عقايد مذهبي، هر موقع كه اتفاق بيفتد محكوم مي نمايد.
6) از دبيركل سازمان ملل در خواست مي كند تا برنامه اي را براي كمك به موضوع "هولوكاست و سازمان ملل" تدوين نموده؛ و همچنين تدابيري را براي بسيج جامعه مدني در راستاي آموزش و يادبود هولوكاست، اتخاذ كند تا بتواند در آينده از بروز چنين اقدامات نسل كشي جلوگيري كند؛دبير كل از زمان تصويب اين قطعنامه شش ماه فرصا دارد تا به مجمع عمومي در باره وضعيت آن گزارش دهد و پس از آن در خصوص اجراي آن برنامه در شصت و سومين نشست (مجمع عمومي) گزارشي ارائه كند.
چهل و دومين نشست عمومي 1 نوامبر 2005
سازمان ملل و بي اعتنايي به حقايق:
به گزارش "مهر" تصويب اين قطعنامه در حالي در سازمان ملل صورت گرفت كه بسياري از مورخيني كه ابعاد مختلف اين واقعه را زير سؤال برده بودند در زندان به سر مي بردند و شنيدن اين خبر از سوي روشنفكران جهان و كساني را كه به آزادي تحقيق و تفحص، اعتقادي راسخ داشتند مايوس ساخت.
صرف‌نظر از بسياري از ادعاها درمورد هولوكاست تجديدنظرطلبان خاطرنشان مي‌سازند كه داستان هولوكاست كاملاً تغييركرده و بسياري از ادعاها درخصوص كشتار (يهوديان) ارزش و اعتبار خود را ازدست داده است. به عنوان مثال، زماني گفته مي‌شد كه آلمانها يهوديان اردوگاه داخائو، بوخنوالد وساير اردوگاههاي كاراجباري را در آلمان با گاز مسموم كرده‌اند، اما ثابت شد كه اين بخش از داستان كشتار (يهوديان) آنقدر بي‌اساس است كه 30 سال پيش نيز از بررسي آن صرف‌نظر شد.
در حال حاضر هيچ يك از مورخان برجسته، داستان‌هاي مربوط به وجود «اردوگاههاي مرگ» در دولت گذشته آلمان رايش را تأييد نمي‌كنند. حتي مركز سايمون ويزنتال كه مامور كشف هويت افسران متحدين مي باشد نيز اين مطلب را تصديق نموده كه: «هيچ اردوگاه مرگي دركشور آلمان وجود نداشته است».
در محاكمه استثنايي دادگاه نورنبرگ در سال‌هاي 1946 ـ 1945 و طي دهه‌هاي پس از جنگ جهاني دوم اردوگاه آشويتس (بخصوص آشويتس بيركنائو و مجدانك (لوبلين) عموماً بعنوان مهمترين «اردوگاههاي مرگ» قلمداد شد و متفقين درنورنبرگ ادعا كردند آلمانها 4 ميليون را در آشويتس و 5/1 ميليون ديگر را در مجدانك به قتل رسانده‌اند. اما هم اكنون هيچ مورخ معروفي اين آمار و ارقام را قبول ندارد.
به علاوه، طي سال‌هاي اخير، مدارك بسيار چشمگيري در دسترس قرار گرفته‌اند كه براساس آنها نمي‌توان ـ اتهامات مربوط به كشتار توده يهوديان دراين اردوگاه‌ها را به سادگي پذيرفت. بعنوان مثال، در عكس‌هاي مفصلي كه به طور تصادفي در سال 1944 (بنابر ادعاها اوج دوران انقراض و نابودي) توسط هواپيماهاي شناسايي از اردوگاه آشويتس ـ بيركنائو گرفته شده، هيچ اثري از انبوه اجساد، دود ناشي از سوختن اجساد و يا توده يهوديان در انتظارمرگ مشاهده نمي‌شود. در صورتي كه بنابر اظهارات ، اگر آشويتس مركز يك كشتار عظيم بود بايد در اين عكس‌ها به طور واضح مشاهده مي شد.
ضمناً در حال حاضر همه ما مي‌دانيم كه اعترافات پس از جنگ "رودلف‌هس" فرمانده آشويتس بعنوان بخش مهمي از داستان كشتار هولوكاست، زير شكنجه صورت گرفته است. اعترافاتي كه شش ميليون رقم نامقدس از آن نشات گرفته است.