خبرگزاری مهر- گروه بین الملل: جرمی کوربین روز شنبه به عنوان رهبر حزب کارگر بریتانیا برگزیده شد. حزبی که چند ماه پیش، در انتخابات پارلمانی این کشور از رقبای محافظهکارش شکست خورد و رهبر پیشیناش اد میلیبند در نتیجه این شکست از رهبری حزب استعفا کرد.
بی بی سی در گزارشی در این رابطه می نویسد: اما جرمی کوربین کیست و انتخاب او چه اهمیتی برای بریتانیا دارد. این مطلب به سوالها درباره او، گذشتهاش، جایگاهش در فضای سیاسی بریتانیا و دیدگاههای اقتصادی و اجتماعیاش پاسخ میدهد.
چه اتفاقی افتاد؟
جرمی کوربین سیاستمدار ۶۶ ساله است که رهبری حزب کارگر (حزب مخالف دولت) را در دست گرفته است و انتخابش تغییر قابل توجهی در رهبری حزب کارگر به شمار میآید. وی بیش از ۵۹ درصد آرای اعضای حزبش را به دست آورد، کمی بیشتر از همحزبی دیگرش، تونی بلر، نخست وزیر پیشین این کشور که با ۵۷ درصد آرا در سال ۱۹۹۴، به رهبری حزب کارگر رسید.
او در ماه می گذشته (اردیبهشت) زمانی که حزبش در انتخابات شکست خورد هواداران چندانی نداشت اما رفته رفته در ماههای پس از انتخابات به چهرهای قابل توجه تبدیل شد.
جرمی کوربین متولد شهر کوچکی در ویلتشیر در غرب انگلیس است. پدرش مهندس و مادرش معلم ریاضی بودند و خودش عضو و حقوق بگیر اتحادیه ملی کارکنان بخش عمومی و اتحادیه ملی خیاطان و صنف پوشاک بوده است.
کوربین سال ۱۹۹۳ برای اولین بار در زمانی که مارگارت تاچر نخست وزیر بریتانیا بود، به نمایندگی مجلس انتخاب شد. هفت بار در انتخابات شرکت کرد و ۳۲ سال نماینده پارلمان بود.
چرا کوربین این پیروزی بزرگ را به دست آورد؟
بعد از شکست حزب کارگر در انتخابات سال ۱۹۸۰، جناح چپ حزب کارگر به حاشیه رانده شدند و اعضای میانهروتر قدرت را در دست گرفتند، سیاستی که آقای کوربین در آن زمان هم با آن مخالف بود اما این تغییر برای حزب کارگر موثر واقع شد و این حزب با رهبری تونی بلر و گوردون براون ۱۳ سال قدرت را در دست داشتند.
جرمی کوربین هر چند الکل نمینوشد اما روز شنبه پیروزیاش را همراه با حامیانش در یک میکده در لندن جشن گرفت. او کمی دیرتر به راهپیمایی همبستگی با پناهندههای سوری پیوست.
برخی پیروزی او را یکی از عجیبترین پیروزیهای تاریخ سیاسی بریتانیا دانستهاند و «استیو فیلدینگ» استاد سیاست در دانشگاه ناتینگهام به بلومبرگ گفته از زمانی که کالیگولا اسبش را به سوی سنای روم راند، این احمقانهترین اقدام سیاسی تاریخ است" اشاره او به حمله کالیگولا به سنای روم پس از اختلاف با سناتورها است که در نتیجه آن دیگر به امپراتوری نرسید.
اعتقادات جرمی کوربین
رهبر جدید حزب کارگر یک سوسیالیست دموکرات است و این فهرستی از برنامههای سیاسی اوست:
- افزایش مالیات طبقات ثروتمند
- افزایش مالکیت ملی و ملی کردن راه آهن و برخی خدمات دیگر
- کوتاه کردن دست بخش خصوصی از خدمات بهداشت و درمان
- تحصیلات رایگان
- مخالفت با سیاست ریاضت اقتصادی
کوربین در اوقات فراغتش چه میکند؟
رهبر جدید حزب کارگر انگلیس یک فعال تمام وقت حقوق بشر است و زندگی اش وقف فعالیت سیاسی است. اما به نوشته روزنامه فایننشال تایمز مربا درست کردن ازعلایق کوربین است و در کنار این کار او عضو گروه پارلمانی پنیر است که نمایندگانی از همه احزاب در آن حضور دارند و همین طور عاشق قطار است.
در پارلمان بریتانیا گروههای مختلفی فعالیت میکنند که گروه پنیر هم یکی از این گروههاست و هدفش بر اساس نوشته وبسایت پارلمان بریتانیا، افزایش آگاهی در مورد افزایش صنعت لبنیات و تمرکز بر مسائل اقتصادی این صنعت است.
کوربین همچنین گیاهخوار و یک دوچرخهسوار ثابت قدم است. اتومبیل شخصی ندارد و از هواداران تیم فوتبال آرسنال است. او سه بار ازدواج کرده (آخرین بار اوایل سال جاری میلادی) و سه پسر دارد که یکی از آنها در کارزار انتخاباتی پدرش فعال است، دیگری متخصص نجوم و سومی هواشناس است.
سیاست خارجی کوربین چگونه است؟
جرمی کوربین معتقد است بریتانیا نباید وارد جنگهای غیرقانونی شود. او گفته در هیچ موقعیتی نباید سربازان بریتانیایی برای جنگیدن به خارج از این کشور اعزام شوند.
وی یکی از کسانی است که به بنیانگذاری ائتلاف ضد جنگ در مورد جنگ عراق در سال ۲۰۰۳ کمک کرده است. کوربین همچنین سالهاست از فعالان کارزار خلع سلاح هستهای یک جانبه است و خواسته تاسیسات هستهای بریتانیا غیرفعال شوند.
در مقابل سیاستمداران محافظهکاری که از جدا شدن بریتانیا از اتحادیه اروپا دم میزنند، کوربین اعتقاد دارد بریتانیا باید در این اتحادیه بماند.
یکی از انتقاداتی که به او وارد میشود این است که از حزب الله لبنان و حماس حمایت کرده است.
شغل دولتی هرگز
کوربین هرگز شغل دولتی نداشته و هیچ گاه در سی سال گذشته از سوی رهبران حزب کارگر که قدرت را در دست داشتند، به کار دعوت نشده است. در واقع او همه عمر سیاسی خود را به مخالفت با رهبران حزب کارگر سپری کرده است.
جرمی کوربین یکی از سرکشترین نمایندگان حزب کارگر در پارلمان بریتانیا در فاصله سالهای ۱۹۹۷ تا سال ۲۰۱۰ بوده و بیش از پانصد بار علیه حزب خودش رای داده است.