ابوالفضل کودک مبتلا به اوتیسم

اوتیسم یا درخودماندگی اختلالی رشدی است که با رفتارهای ارتباطی و کلامی غیرمعمول شناخته می‌شود. علت اصلی بروز این اختلال ناشناخته است.

نبود امکانات و آگاهی لازم از سوی پدر و مادر، سبب شده تا اختلال او دیر تشخیص داده شود. ابوالفضل از برقراری ارتباط چشمی و فیزیکی با اطرافیان خود پرهیز می‌کند.

در صورت تشخیص به هنگام ، می‌توان از گسترش علائم بیماری پیشگیری کرد و فرد مبتلا را از انزوا خارج کرد، چراکه این افراد نه تنها دارای هوش متوسط هستند، بلکه در مواردی نیز هوشی بالاتر از حد معمول دارند.

او تنها فرزند خانواده است. هم بازی ندارد و اختلال سبب شده است تا دوست‌یابی برای او دشوار و گاهی غیرممکن باشد.

خانواده 3 نفره آنها در خانه‌ای نیمه‌کاره که اندک درآمد پدر قادر به اتمام آن نیست با کمترین امکانات ممکن زندگی می‌کنند. او تمام روز را در کنار مادر می‌گذراند چراکه به دلیل علائم اختلال، قادر به برقراری ارتباط با محیط و افراد نیست.

رفتارهای وسواس‌گونه و نبود تمرکز او را در برآوردن نیازهای اولیه مانند خوردن وآشامیدن دچار مشکل می‌کند.

ابوالفضل کودکی گوشه‌گیر است و نداشتن مهارت‌های اجتماعی و آموزشی بر تنهایی او می‌افزاید.

پدر خانواده کارگر فصلی است و با درآمد اندک خود قادر به تامین هزینه‌های درمان فرزند و اتمام خانه محقر و نیمه کاره خود نیست.

او به دلیل درک نکردن احساس اطرافیان قادر به همراهی و همکاری با آنها نیست.

ابوالفضل در برقراری ارتباط فیزیکی و چشمی محدود است. او بیشتر از اشاره دست برای بیان نیازهای خود استفاده می‌کنند.

مدت کوتاهی است که مادر از طریق یکی از آشنایان با مرکز درمان اختلال اتیسم آشنا شده است. ابوالفضل به همراه مادر هر روز برای درمان به مرکز می‌رود تا بتواند از گسترش اختلال پیشگیری کند.

درک نکردن احساسات اطرافیان، مشکل برقراری ارتباط در کنار تشدید رفتارهای وسواس‌گونه ابوالفضل، مادر را در تامین نیازهای او دچار مشکل می‌کند.

مادر او را با خود در رفتن بر سر مزار زهرا، خواهر 6 ماهه‌اش همراه می‌کند اما او درکی از تعامل‌های احساسی ندارد.

انها هر روز مسیری طولانی را برای رسیدن به مرکز درمان اتیسم طی می‌کنند تا امیدهای مادر زیر این آسمان آبی رنگی تازه بگیرد.

برای او که قادر به پذیرش شرایط جدید و تطبیق با پیرامون نیست، راه طولانی‌تر می‌شود.

آموزش در فضای مناسب می‌تواند از نبود انعطاف فکری و واکنش مناسب به اطرافیان در او کم کند.

او به دلیل اختلال اتیسم، دارای مهارت ابتکار و خلاقیت در بازی نیست و بیشتر به بازی‌های انفرادی می‌پردازد.

ابوالفضل کمتر به بازی گروهی و تماشای آن علاقه نشان می‌دهد و از برقراری ارتباط با آنها نیز خودداری می‌کند.

ابوالفضل به دلیل کمبود تخیل قادر به انجام بازی‌های پیچیده و نیازمند به خلاقیت و ابتکار نیست.

او نسبت به محرک‌های پیرامون واکنش چندانی ندارد و در پاسخگویی دچار اختلال است.

او از توانایی گفتاری در ارتباط محروم است و درک ساده‌ترین معانی برای او دشوار است. بیشتر می‌کوشد تا با حرکات دست ارتباط لازم را برقرار کند.

ابوالفضل درک درستی از خطر و موقعیت خطرناک ندارد و در برابر ان واکنشی از خود نشان نمی دهد.

واکنش نامناسب او در برابر خطر و نبود توانایی ارتباط کلامی سبب می‌شود نیاز او به مراقبت بیشتر شود.

او قادر به نشان دادن واکنش مناسب در موقعیت خطرناک نیست.

فقر فرهنگی و آگاهی سبب شده تا او نتواند ارتباط لازم و تاثیرگذار با پدر و مادر داشته باشد.

او هنگام از دست دادن امنیت هیچ‌گونه احساس خطر نمی‌کند و آنچه سبب ترس در دیگران می‌شود در او واکنشی ایجاد نمی‌کند.

ابوالفضل برخلاف سایر هم سالان خود از دوری پدر و مادر هراسی ندارد و دچار اضطراب نمی‌شود.

او همواره در همراهی و داشتن انعطاف رفتاری دچار مشکل است.

او برای نشان دادن خواسته‌ها و نیاز خود تنها می‌تواند از اشاره استفاده کند. زیرا این افراد در ارتباط و گفتار دچار محدودیت هستند.

او در برابر اتفاقات گوناگون واکنش یکسان و رفتارهای تکراری از خود نشان می‌دهد.

فقر سواد و نبود نعامل سبب شده است تا با وجود مراجعه به مرکز درمان اوتیسم، پدر و مادر ابوالفضل همچنان در درک نیازهای او ناتوان باشند.

ابوالفضل دیرتر از سایر کودکان هم‌سن خود از همراهی جامعه و خانواده برخوردار شد. این مساله می‌تواند بر آینده فرد اوتیسمی تاثیرگذار باشد و روند درمان او را دچار اختلال کند

ابوالفضل در ابتدای راه درمان قرار دارد. موسیقی درمانی، هنر درمانی، بازی درمانی و ... از جمله فعالیت2های مناسب برای کنترل اختلال اوتیسم است.