به گزارش خبرگزاری مهر، آیت الله رمضانی در این نشست از حضرت عیسی(ع) به عنوان یکی از پیامبران اولوالعزم الهی که دارای شریعت مخصوص به خود بوده است یاد کرده و با اشاره به برخی از آیات قرآن کریم به تبیین جایگاه آن حضرت و تشریح قسمتهایی از زندگی ایشان پرداخته و افزود: روز ۲۵ دسامبر به باور بسیاری از مسیحیان، روز میلاد حضرت مسیح(ع) است. ما این عید بزرگ را به همه موحّدان عالم، خصوصاً پیروان آن پیامبر بزرگ تبریک و تهنیت می گوییم. این جزء آموزه های اسلام و قرآن است که یک مسلمان واقعی باید به همه پیامبران الهی ایمان و اعتقاد داشته باشد و نمی تواند حتی یکی از پیامبران الهی را انکار نماید. قرآن کریم هم در این زمینه می فرماید: «لانفرق بین احد من رسله» این درست نیست که گفته شود ما به برخی ایمان می آوریم و به برخی دیگر ایمان نمی آوریم. لذا اگر ما تاریخ ولادت سایر انبیاء الهی (ع) را هم در اختیار داشتیم، آن ها را نیز تبریک می گفتیم؛ چراکه ذکر و نام و یاد آنان از شعائر اسلامی شمرده می شود.
در رابطه با حضرت عیسی (ع) در کتب عهد عتیق و عهد جدید تعابیر زیادی آمده است از جمله: مولود مقدس، بنده خدا، پسر انسان، مسیح یعنی نجات بخش، صورت خدای نادیده، کلمه خدا، پسر خدا و ...
امّا قرآن کریم حضرت عیسی (ع) را به بهترین وجه معرفی می کند. در آیات و سوره های متعدد قرآن تعابیری برای معرفی شخصیت و جایگاه این پیامبر الهی بیان شده است که به برخی از آنها اشاره می شود. قرآن در سوره مبارکه مریم می فرماید: «غُلَامًا زَكِيّاً» بچه پاک و پاکیزه، «آيَةً لِّلنَّاسِ» یک نشانه و آیه، «رَ‌حْمَةً مِّنَّا» رحمت الهی، «وَ كَانَ أَمْراً مَّقْضِيّاً» یک امر قطعی و انکارناپذیر، «قَالَ إِنِّي عَبْدُ اللَّهِ» میگوید من بنده و مخلوق خدا هستم. اینکه آن حضرت در عین مخلوق خدا بودن «کلمة اللّه» هم باشد منافاتی ندارد. همه می توانند کلمة الله باشند منتهی کلمه تام و ناقص وجود دارد و حضرت عیسی (ع) کلمه تام خداوند است. «آتَانِيَ الْكِتَابَ وَجَعَلَنِي نَبِيًّا» قرآن کریم حضرت عیسی (ع) را صاحب شریعت می داند و اینکه برخی دین مسیحیت را دارای شریعت نمی دانند برخلاف آیات قرآن کریم است. «وَجَعَلَنِي مُبَارَ‌كًا» قرآن او را به عنوان یک مولود مبارک معرفی می کند که به مادرش بسیار احترام می گذارد «وَبَرًّ‌ا بِوَالِدَتِي».
همچنین در سوره مبارکه آل عمران تعابیر ذیل آمده است: «إِنَّ اللّهَ يُبَشِّرُكِ بِكَلِمَةٍ مِّنْهُ» او کلمه خداست. «اسْمُهُ الْمَسِيحُ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ» خداوند نام او را عیسی و مسیح نهاده است. «وَجِيهاً فِي الدُّنْيَا وَالآخِرَةِ» در دنیا و آخرت صاحب آبروست. «وَمِنَ الْمُقَرَّبِينَ» او از مقربین است. «وَيُكَلِّمُ النَّاسَ فِي الْمَهْدِ وَكَهْلاً» در گهواره سخن می گفت که از معجزات حضرت عیسی (ع) است. «وَمِنَ الصَّالِحِينَ» او از شایسته گان است. «وَيُعَلِّمُهُ الْكِتَابَ وَالْحِكْمَةَ وَالتَّوْرَاةَ وَالإِنْجِيلَ» خداوند به او حکمت و کتاب تورات و انجیل را آموخته است.
رئیس اتحادیه اروپایی علما و تئولوگ های شیعه در بخش دیگری از سخنان خود با استناد به آیات قرآن کریم به تشریح داستان ولادت حضرت عیسی (ع) و جایگاه حضرت مریم (س) پرداخته و افزود: وقتی قرآن کریم در رابطه با خلقت حضرت عیسی (ع) صحبت می کند، شخصیت حضرت مریم (س) را نیز معرفی می کند. نام حضرت مریم (س) ۳۳ بار در قرآن آمده است. در کل قرآن کریم از هیچ زنی به اسم یاد نشده است و فقط نام حضرت مریم (س) آمده است. البته صرف استعمال یک نام فضیلتی محسوب نمی شود؛ چه اینکه نام فرعون هم در قرآن آمده است. آنچه باعث فضیلت است، اوصاف اشخاص است. در قرآن از زنان مؤمنه و غیر مؤمنه سخن به میان آمده است و اوصاف آنان ذکر شده است. در رابطه با حضرت فاطمه (س) در آیه تطهیر، آیه مباهله، آیاتی از سوره انسان، سوره کوثر و آیات دیگر فضائلی ذکر شده است که با شخصیت آن حضرت تطبیق می کند. در رابطه با مادر حضرت موسی (ع)، خواهر حضرت موسی (ع)، همسر حضرت لوط (ع) و ... نیز اوصافی ذکر شده است.
شاید اینکه نام حضرت مریم (س) به این شکل خاص در قرآن برده شده است یکی از جهاتش این باشد که قرآن می خواهد بشری بودن حضرت عیسی (ع) را معرفی کند. در رابطه با تاریخ ولادت حضرت عیسی (ع) اختلاف نظرهایی وجود دارد و ۲۵ دسامبر به صورت اعتباری از طرف کلیساها اعلام شده است که برخی نیز ۶ ژانویه را تاریخ تولد آن حضرت می دانند. در قرآن کریم به تاریح تولد هیچ کدام از انبیای الهی اشاره نشده است و بنای قرآن هم این نبوده است که به جزئیات بپردازد و اگر نکته ای بیان شده است حتما یک جهت هدایتی، اجتماعی و یا توحیدگرایی در آن وجود دارد.
در قرآن کریم در سوره های مختلف به داستان تولد حضرت عیسی (ع) اشاره شده است. در سوره مبارکه مریم اینگونه آمده است: «وَاذْكُرْ فِي الْكِتَابِ مَرْيَمَ إِذِ انتَبَذَتْ مِنْ أَهْلِهَا مَكَانًا شَرْ‌قِيًّا ﴿۱۶﴾ فَاتَّخَذَتْ مِن دُونِهِمْ حِجَابًا فَأَرْ‌سَلْنَا إِلَيْهَا رُ‌وحَنَا فَتَمَثَّلَ لَهَا بَشَرً‌ا سَوِيًّا» و آن‌گاه که از همه خویشانش به کنج تنهایی محتجب و پنهان گردید ما روح خود را (روح القدس که فرشته اعظم است) بر او فرستادیم و او در صورت بشری زیبا و راست اندام بر او ظاهر شد. البته برخی گفته اند که حضرت مریم (س) بواسطه این فرشته آبستن شده است که درست نیست و این فرشته یک موجود است و فقط حامل یک پیام است.
«قَالَتْ إِنِّي أَعُوذُ بِالرَّ‌حْمَـٰنِ مِنكَ إِن كُنتَ تَقِيًّا ﴿۱۸﴾ قَالَ إِنَّمَا أَنَا رَ‌سُولُ رَ‌بِّكِ لِأَهَبَ لَكِ غُلَامًا زَكِيًّا ﴿۱۹﴾ قَالَتْ أَنَّىٰ يَكُونُ لِي غُلَامٌ وَلَمْ يَمْسَسْنِي بَشَرٌ وَلَمْ أَكُ بَغِيًّا ﴿۲۰﴾ قَالَ كَذَٰلِكِ قَالَ رَ‌بُّكِ هُوَ عَلَيَّ هَيِّنٌ وَلِنَجْعَلَهُ آيَةً لِّلنَّاسِ وَرَ‌حْمَةً مِّنَّا وَكَانَ أَمْرً‌ا مَّقْضِيًّا» مریم گفت: من از تو پناه به خدای رحمان می‌برم اگر مرد پرهیزکاری هستی. گفت: من فرستاده خدای توام، آمده‌ام تا تو را پسری بخشم بسیار پاکیزه و پاک سیرت. مریم گفت: از کجا مرا پسری تواند بود در صورتی که دست بشری به من نرسیده و کار ناشایسته‌ای هم نکرده‌ام؟ گفت: این چنین کار البته خواهد شد، خدایت فرموده که بسیار بر من آسان است (تا قدرت ما را بر آن دریابی) و تا این پسر را آیت بزرگ و رحمت واسع خود برای خلق گردانیم؛ و قضای الهی بر این کار رفته است.
در واقع تولد حضرت عیسی (ع) به این صورت معجزه خداوند متعال است و برای خداوند آسان است همان طور که حضرت آدم را نیز از خاک خلق نمود.
«فَحَمَلَتْهُ فَانتَبَذَتْ بِهِ مَكَانًا قَصِيًّا ﴿۲۲﴾ فَأَجَاءَهَا الْمَخَاضُ إِلَىٰ جِذْعِ النَّخْلَةِ قَالَتْ يَا لَيْتَنِي مِتُّ قَبْلَ هَـٰذَا وَكُنتُ نَسْيًا مَّنسِيًّا» «پس مریم (به مشاهده جبرئیل، در گریبانش نسیم اهتزازی یافت و) به آن پسر بار برداشت و (برای آنکه از سرزنش قوم جاهل برکنار باشد) با آن به مکانی دور خلوت گزید. آن‌گاه درد زاییدن او را به کنار درخت خرمایی کشانید (و از شدت حزن و اندوه با خود) گفت: ای کاش من از این پیش مرده بودم و از صفحه عالم به کلی نامم فراموش شده بود.»
«فَنَادَاهَا مِن تَحْتِهَا أَلَّا تَحْزَنِي قَدْ جَعَلَ رَ‌بُّكِ تَحْتَكِ سَرِ‌يًّا ﴿۲۴﴾ وَهُزِّي إِلَيْكِ بِجِذْعِ النَّخْلَةِ تُسَاقِطْ عَلَيْكِ رُ‌طَبًا جَنِيًّا ﴿۲۵﴾فَكُلِي وَاشْرَ‌بِي وَقَرِّ‌ي عَيْنًا فَإِمَّا تَرَ‌يِنَّ مِنَ الْبَشَرِ أَحَدًا فَقُولِي إِنِّي نَذَرْ‌تُ لِلرَّ‌حْمَـٰنِ صَوْمًا فَلَنْ أُكَلِّمَ الْيَوْمَ إِنسِيًّا»
«از زیر آن درخت (روح القدس یا فرزندش عیسی) او را ندا کرد که غمگین مباش که خدای تو از زیر قدم تو چشمه آبی جاری کرد. شاخ درخت را به سوی خود حرکت ده تا از آن بر تو رطب تازه فرو ریزد. پس (از این رطب) تناول کن و (از این چشمه آب) بیاشام و چشم خود (به عیسی) روشن دار، و هر کس از جنس بشر را که ببینی (به اشاره) با او بگو: برای خدای رحمن نذر روزه (سکوت) کرده‌ام و امروز با هیچ انسانی سخن نخواهم گفت.»
«فَأَتَتْ بِهِ قَوْمَهَا تَحْمِلُهُ قَالُوا يَا مَرْ‌يَمُ لَقَدْ جِئْتِ شَيْئًا فَرِ‌يًّا ﴿۲۷﴾ يَا أُخْتَ هَارُ‌ونَ مَا كَانَ أَبُوكِ امْرَ‌أَ سَوْءٍ وَمَا كَانَتْ أُمُّكِ بَغِيًّا ﴿۲۸﴾ فَأَشَارَ‌تْ إِلَيْهِ قَالُوا كَيْفَ نُكَلِّمُ مَن كَانَ فِي الْمَهْدِ صَبِيًّا ﴿۲۹﴾ قَالَ إِنِّي عَبْدُ اللَّهِ آتَانِيَ الْكِتَابَ وَجَعَلَنِي نَبِيًّا»
«آن‌گاه کودک را برداشته نزد قوم خود آورد گفتند: ای مریم عجب کاری منکر و شگفت‌آور کردی! ای خواهر هارون، تو را نه پدری ناصالح بود و نه مادری بدکار (پس تو دختر بکر از کجا فرزند یافتی) . مریم به اشاره حواله به طفل کرد، آنها گفتند: ما چگونه با طفل گهواره‌ای سخن گوییم؟ آن طفل (به امر خدا به زبان آمد و) گفت: همانا من بنده خاص خدایم که مرا کتاب آسمانی و شرف نبوت عطا فرمود.»
حضرت عیسی (ع) صاحب شریعت است ولی متاسفانه شریعت حضرت عیسی (ع) را تحریف کردند. موعظه ها و پند های حضرت عیسی (ع) بسیار زیباست و حتی برخی از آنها در کتاب های روائی ذکر شده است. امروزه هم اگر این پندها بیان شود چون مسیر و هدف انبیاء الهی واحد بوده است، قابل پذیرش است.
در رابطه با سرانجام حضرت عیسی (ع) یهودیان معتقدند که آن حضرت توسط یکی از پیروانش کشته شده است. مسیحیان بر این باورند که حضرت عیسی (ع) به صلیب کشیده شد و بعد او را در قبر گذاشتند و بعد از سه روز از قبر بیرون آمد و عروج کرد. اما مسلمانان معتقدند که مسیحیان فرد دیگری را که شبیه حضرت عیسی (ع) بود به صلیب کشیدند و عروج حضرت عیسی (ع) عروج انسان کامل است و او خواهد آمد.
در روایات نقل شده است که حضرت عیسی (ع) در آخرالزمان می آید. او ۴۰ سال زندگی میکند، ازدواج میکند و صاحب فرزند میشود و به امام زمان (عج) اقتدا میکند و این اقتدا باعث می شود که خیلی ها به اسلام روی آورند.