به گزارش خبرگزاری مهر، زنگ اکران فیلم های مستند امروز دوشنبه ۱۲ بهمن ساعت ۱۴:۳۰ با نمایش «اهالی خیابان یک طرفه» به کارگردانی مهدی باقری و محصول مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی، به صدا درمی آید.
بیوگرافی مستندساز
مهدی باقری متولد ۱۳۶۰ تهران است. از آثار او می توان به مستندهای «شرق اندوه»، «پیر پسر»، «پاطوق»، «ناگهان تو گم شدی»، «دیوار آخرین بوم نقاش»، «مرغ سحر» و «اهمیت عارف بودن» اشاره کرد.
باقری برای مستند «اهالی خیابان یک طرفه» تندیس بهترین پژوهش و بهترین فیلم از نهمین جشن منتقدان سینمای ایران و بهترین کارگردانی بخش شهر از هشتمین جشنواره «سینما حقیقت» را دریافت کرده است.
او برای مستند «پیر پسر» تندیس بهترین مستند از هشتمین جشن منتقدان سینما ایران و تقدیر ویژه هیات داوران بخش بین الملل جشنواره «سینما حقیقت» را در کارنامه خود دارد.
اهالی خیابان یک طرفه
مهدی باقری در «اهالی خیابان یک طرفه» تنوع دینی و زندگی جاری در گذشته خیابان سی تیر را از طریق هشت شخصیت متفاوت به تصویر کشیده است. خیابان سی تیر یا قوام السلطنه سابق جمعیتی متشکل از ارامنه، کلیمیان، زرتشتیان و مسلمان‌ها داشته و مهمترین انشعاب از خیابان نادری است. این مستند درباره زندگی و حضور هشت نفر از اهالی خیابان قوام السلطنه سابق و سی تیر کنونی در این خیابان است.
این هشت نفر شامل لوون هفتوان بازیگر ارمنی تئاتر و سینما در این خیابان در یک کتاب‌فروشی کار می‌کرده است، یک مترجم (فرهاد خردمند)، یک شیرینی‌فروش (ماریتا هاشم‌زاده)، یک کاشی‌کار (سعید خاک‌نگار)، یک نوازنده پیانو (آرا داویدیان) و یک ساکن قدیمی محل (شاهن بازیل)، آقای عکاس (واهه طرپانچیان) و خانم معمار (ترانه یلدا) هستند.
مستند «اهالی خیابان یکطرفه» در مدت زمان ۷۲ دقیقه و با فیلمبرداری رضا تیموری، صدابرداری حسن شبانکاره و احمد رضا طایی، تدوین فرحناز شریفی و مهدی باقری و صداگذاری مهرشاد ملکوتی در بخش مستند سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر حضور دارد.
یادداشت کارگردان
«آلزایمر»
کوچه ها و خیابان ها ما را از خانه جدا می کند و به خانه باز می گردانند. در کوچه ها و خیابان های شهر راه رفته ایم، نگاه کرده ایم و شاید عاشق شده ایم، اما نه همه خیابان ها جای قدم زدن هستند و نه همه آنها ما را به فکر فرو می برند. همه خیابان ها را بخاطر نخواهیم آورد و همه آنها را دوست نخواهیم داشت زیرا که فقط محل گذشتن و عبور کردن هستند. تهران من، دیگر کمتر فضایی دارد برای تامل و تحمل. اما هنوز در کوچه پس کوچه های این شهر نقاطی پیدا می شوند که بتوان نگاهشان کرد و به یاد آورد.
درست است که شهر تهران شهری است موقتی و قرارداد این شهر با ما آنست که وقتی گذشتی باید فراموش کنی. درست است که تو را دعوت به آلزایمر می کند و تو را به صرف شیرینی فراموشی از درد و زشتی به مهمانی فرا می‌خواند اما هنوز مکان، زمان هایی پیدا می شود که تو را نه فقط به گذشته بلکه به تامل در حال استمراری مان ببرد.
اهالی خیابان یکطرفه عده ای انسان هستند که به مکانی که در آن زندگی کرده اند هویت داده اند و نگذاشته اند که تاریخ کلان از روی آنها بگذرد. آنها هنوز فراموش نکرده اند که روزی در گوشه ای از خیابان یکطرفه از کنار هم گذشته اند.
این فیلم سومین مستند بلند من است.