به گزارش خبرنگار مهر، مستند «مجتبی» به کارگردانی محمدحسن دامن زن اولین اثری است که در دومین روز از سی و چهارمین جشنواره فیلم فجر در بخش «سینما حقیقت» و در ساعت ۱۴:۳۰ در برج میلاد برای اهالی رسانه به نمایش درمی آید.
دامن زن متولد ۱۳۴۲ رشید آباد میانه و فارغ التحصیل رشته سینما است. از آثار او می توان به مستندهای «طرقه»، «دختر فرمانفرما»، «گلن» و «مجتبی» اشاره کرد.
«طرقه» به عنوان دومین فیلم مستند دامن زن برنده تندیس بهترین کارگردانی و بهترین صدابرداری فیلم های نیمه بلند دومین جشنواره «سینما حقیقت» شد. این فیلم همچنین نامزد بهترین کارگردانی و بهترین فیلم از جشن خانه سینما بود و پیش از این در چندین جشنواره خارجی مانند تسالونیکی، ایدفا، بوستون، گدانسک و... به نمایش در آمده است. مستند «دختر فرمانفرما» نیز نامزد بهترین فیلم بلند از جشن خانه سینما بوده و تاکنون از هفت کانال تلویزیونی اروپایی پخش شده است.
«مجتبی»
این اثر بی شباهت به سینمای داستانی نیست. مجتبی بازیگر و عروسک گردان نمایش‌های کودکان و نوجوانان است که با اجرای نمایش عروسکی در مهدکودک های تهران امرار معاش می کند. او در جشن های تولد کودکان برنامه اجرا می کند و در سالن های نمایش آثار مرتبط با حوزه کودک را روی صحنه می برد.
همسر و فرزند مجتبی خواهان مهاجرت به خارج از کشور هستند و از طرفی دستیار او خواهان مدرن کردن لوازم صوتی و زرق و برق صحنه است اما مجتبی معتقد است با اضافه کردن لوازم جانبی، نمایش عروسکی به حاشیه رانده می شود، حالا زندگی مجتبی وارد پیچیدگی های زیادی شده است.
«مجتبی» سومین مستند بلند محمد حسن دامن زن است که مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی تهیه کنندگی آن را برعهده دارد.
سایر عوامل این فیلم عبارتند از: تهیه کننده و کارگردان: محمدحسن دامن زن، فیلمبردار: ارسطو مداحی گیوی، دستیار فیلمبردار: خسرو احدزاده، صدابردار: مرتضی مظفری، تدوین: آرش زاهدی اصل و صداگذاری و میکس: آرش اسحاقی.
«مجتبی» در بخش مسابقه ملی نهمین جشنواره «سینماحقیقت» حضور داشت و مورد توجه مخاطبان سینمای مستند نیز قرار گرفت.
یادداشت کارگردان
محمد حسن دامن زن در یادداشتی درباره فیلم خود نوشته است:
«فیلم من اخمو و تلخ نیست. فیلمی است برای عموم تماشاگران و از هر قشری می توانند بیننده آن باشند. آنهایی که داستان در سینمای مستند را دوست دارند، مخاطبان اصلی «مجتبی» خواهند بود.
فیلم با تماشاگرش نفس می‌کشد، مخاطب با شادی و غم نهفته در آن همراه می شود و با شخصیت اصلی فیلم همذات پنداری می‌کند. مجتبی به راحتی موقعیت امروز هنرمند را در جامعه به تصویر می‌کشد و درماندگی یک انسان را از خلال روابط خانوادگی، اختلاف نسل ها و روابط اجتماعی آشکار می‌سازد. اختلاف نسل ها و روابط اجتماعی آشکار را از خلال این مستند می توان دید.»