هفدهم ربيع الاول مصادف با طلوع دو نور پاك بر پهنه هستى است. دو نورى كه دريچه هاى حيات ابدى را بر روى بشريت گشودند و مفهوم انسان و انسانيت را تا اوج اعلى عليين معنا بخشيدند.
دو نور پاكى كه از سوى خداوند به مصطفى يعنى برگزيده از ميان تمام مخلوقات و صادق يعنى راستگو و درست كردار توصيف شده اند.
پيامبر گرامى اسلام، حضرت محمد مصطفى(ص) كلمه طيبه اى است سرآمد تمامى موجودات و مصداق «كلمة الله الاعلى» كه خليفه خداوند بر روى زمين و مظهر جميع اسماء الهى است همانگونه كه توصيف گرديده «او تيت جوامع الكلم» و به حق ساحت محمدى(ص) در اوج علو و برترى و تجلى اراده تام الهى در خلق «كلمه الله هى العليا » است.
به راستى اگر او متولد نمى شد حيات انسان از طراوت و شكوه معنوى و جذبه هاى قرب و وصل بى بهره بود و زندگى جهنمى خالى از مهر و محبت و دانش و بينش مى شد. بنابراين بشريت نيازمند ولادت چنين شخصيتى بود تا در پرتو وجود روح بخشش زندگى طعم انس و صفا و مودت بيابد و آگاهى و شعور، نوع بشر را از گرداب آشفتگى و عصبيت و اضطراب دور سازد. وجود مقدس حضرت محمد(ص) چون درخت پرثمر و پاكى است كه در سايه سارش مى توان قرار و سكون يافت و دامنه تحرك را تا قله تعالى روح ارتفاع بخشيد.
وجود محمدى(ص) زينت بشريت و اسوه كمال و كمال جويى است كه رويدادها و وقايع روزگار از درخشش آن نمى كاهد و همچون درخت پرثمرى در هر شرايط و زمانى مى توان از ميوه هاى سرشار آن بهره مند شد. چرا كه او مصداق عينى درخت طيبه اى است كه شاخ و برگ آن تا رحمت مطلق الهى امتداد يافته ، شجره آن هويت و هستى بخش است و انسان را از آفات و كاستى ها عبور مى دهد.
ولادت حضرت محمد(ص)، ولادت ظرف و ظرفيت وحى است و ميلاد صراط مستقيمى كه به نعمتهاى جاويد منتهى مى شود. «انك على صراط مستقيم». خداوند سبحان با خلق محمد مصطفى (ص) سرچشمه فيض ربوبى را بر روى بشريت گشود و باران رحمت واسعه انسان را دربرگفت.
محمد(ص) صراط است و ميلاد با سعادتش سرآغاز راه سعادت و بامداد نيك بختى و كمال بشريت. راهى كه براى دستگيرى گمراهان آمده و نجات نوع انسان از سقوط در دره هاى هولناك ماديت و نفس پرستى و جهل. پس ميلاد آن حضرت هديه اى است الهى كه انسان را ازخاك تا افلاك رهنمون مى شود و امكان سير ملكوتى و تكامل بشر را فراهم مى آورد، پس جا دارد در اين روز پيشانى شكر بر خاك بسائيم و خداوند سبحان را بر اين نعمت بزرگ شكر گوئيم.
وجود رسول گرامى اسلام حضرت محمد (ص) محور حيات ابدى و سرشار از نور بينايى است. نورى كه بر هر ديده بنشيند. بصيرت بخشد و آراسته به وحى است و همچون خورشيد بر بلنداى آسمان به هر جانب دامن مى گسترد و چراغ اين جهان و آن جهان است.
ولادت حضرت محمد (ص) ميلاد رحمت مطلق و دامن گستر الهى است همانگونه كه خداوند فرمود:« و ماارسلناك الا رحمة للعالمين». همان رحمت كه با رحمت واسعه الهى قرين و به نور بينش و دانش مزين است « يا ايهاالذين آمنوا اتقوالله وآمنو برسوله يؤتكم كفلين من رحمته و يجعل لكم نورا تمشون به و يغفر لكم»
او به راستى همان هديه و رحمت آسمانى است كه جهان و انسان از ريشه هستى اوسرچشمه دارد. «لولاك ما خلقت الافلاك» محمد (ص) تحفه اى الهى است كه در آفرينش مثل ومانندى ندارد و مظهر ليس كمثله شى است. همه عالم از بهر او آراسته و اگر خلقت او نمى بود پرگار قدرت در دايره وجود نمى گشت.
اگر در دنيا فضيلتى هست پرتوى از وجود و حضور او در جهان است چرا كه او سرآمد تمامى آفريده هاى ازلى و نخستين جلوه كامل ذات ابدى است كه « اول ما خلق الله نورى ابتدعه من نوره و اشقه من جلال عظمه»
ولادت با سعادت پيامبر خاتم حضرت محمد مصطفى (ص) و فرزند برومندش امام جعفر صادق (ع) مباركباد.