آيت الله نورمفيدي عضو خبرگان رهبري، در گفتگو با خبرنگار مهر، درباره ديدگاههاي فقهي امام خميني(ره) اظهار داشت : امام خميني(ره) داراي ابعاد وجودي متعدد و ويژه اي است كه از او انسان ممتازي ساخته است. امام با اينكه فرد عارف و فقيهي بودند اما در فقه برجستگي ها و نوآوري هاي خاصي داشتند.
وي افزود : امام هنگامي كه وارد مسائل فقهي مي شدند با نگاهي عرفي و مردمي به مسائل فقهي مي نگريستند و اين نشان از برجستگي فكري ايشان است. انساني كه داراي شأن والايي در فلسفه و عرفان بود هنگامي كه وارد فقه و مسائل آن مي شد نگاه خاصي كه خود بر آن تأكيد بسيار داشت اعمال مي كرد.
امام جمعه گرگان اظهار داشت : امام طي دوران تدريس در قم و نجف شاگرداني را در مكتب خود تربيت كردند كه شيوه فقه عرفي را پيش گرفتند.
آيت الله نورمفيدي در ادامه به يكي ديگر از نوآوريهاي امام در مسئله فقه اشاره كرد و گفت : بحث ولايت فقيه از ابداعات امام بود. اين بحث در طول تاريخ فقه بسيار كم و محدود بود و كمتر كسي در اين باره سخن مي گفت و هيچ فقيه و مجتهدي هم تصور نمي كرد كه روزي حكومت ديني تأسيس شود. امام با چنين نگرشي بحث ولايت فقيه را طرح نمودند. در ذيل اين بحث بود كه امام بحث رابطه زمان و مكان را ارائه كردند كه در گذشته محسوس نبود.
عضو خبرگان رهبري تصريح كرد : امام بحث فقه را برنامه اي مستمر براي زندگي و جامعه مي دانست به همين منظور پوياي فقه و اجتهاد و تناسب مسائل زمان و مكان را مطرح كردند.
آيت الله نورمفيدي در پاسخ به اين پرسش كه تا چه اندازه تدبيرها و نوآوري هاي امام باعث پويايي فقه گرديد گفت : تمام اين موارد به نگاه خاص امام به فقه بر مي گردد. ايشان به فقه نگاه غير فردگرايانه داشتند. اكثر فقها در تدوين و تفريع فروع مسائل فقهي نگرش فردگرايانه دارند. علت هم مشخص است، دور بودن از حكومت علت اصلي اين گرايش است. در اهل سنت اين گرايش ضعيف است چرا كه آنها به دليل عقيدتي و دلايل بيروني با حكومتها امتزاج داشتند.
وي افزود : اگرچه در شيعه دوري از حكومت تحميل شد، اما فقيهان شيعه هر وقت به حكومت نزديك شدند فقه اجتماعي ما توسعه يافت. به طور مثال ، دوران صفويه فقه اجتماعي گسترش پيدا كرد. ولي نكته مهم اين است كه برخي از فقها در گذشته نگاه اجتماعي داشتند ولي شرايط بيروني، نگاه اجتماعي و نگاه حكومتي را به آنها تحميل كرد.
وي در پايان به ابعاد عرفاني امام نيز اشاره كرد و گفت : امام با اينكه بر ابعاد عرفان نظري تأكيد داشتند اما بر عرفان عملي و تهذيب نفس باطن و توكل بسيار تأكيد مي كردند.