اين نويسنده درگفتگو با خبرنگار فرهنگ وادب مهر، با بيان اين مطلب افزود : اثر يك نويسنده ايراني كه در ايران قلم مي زند ، بايد قابل فهم براي تمام جهانيان باشد ، مثلا حافظ ، كه شاعران خارجي ازايرانيان بهتر او را مي شناسند و اثرش براي آنها قابل درك تر است ، با اينكه آن طور كه گفته شده حافظ حتي از شيراز هم خارج نشده است.
يعقوب حيدري تصريح كرد : نگاه دروني حافظ به گونه اي است كه يك مخاطب درآن طرف دنيا هم او را درك مي كند ، او نگاه بومي داشته و در بطن و متن نگاه خود، نگاه جهاني نيز داشته كه در اين نگاه جهاني مي توانيم نگاه ملي راهم ببينم.
وي ادامه داد: ما نبايد براي انسانها حد و مرزي تعيين كنيم و بهتر است به جاي استفاده از ادبيات ملي، قومي و .... ادبياتي را خلق كنيم كه در اقصي نقاط جهان قابل درك و استفاده باشد كه در اين صورت يك ادبيات جهاني با متني ملي خلق كرده ايم.
اين نويسنده يادآور شد : انسانها در خيلي از نكات كليدي كه در زندگي بشر به آن نيازمندند مشترك هستند مانند عشق، محبت و... بنابراين ادبيات خود جهاني است ، مقولات كليدي درادبيات وارد شده اند و اين مانده به هنر يك هنرمند است كه اين مفاهيم را به چه صورت در كلام و قلم خود به كار گيرد كه مورد استفاده همگان قرار گيرد.
وي اضافه كرد : ادبيات را مي توان به خروسي تشبيه كرد كه براي آواز خواندن خود از كسي اجازه نمي گيرد ، به نظر من اگر ادبيات به سمت دولتي شدن پيش رود مسلما كار خراب خواهد شد.
يعقوب حيدري خاطرنشان كرد: نهادهايي كه متولي حمايت و تقويت ادبيات هستند مانند وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامي بايد وارد عمل شوند و از هنرمندان حمايت كنند چرا كه جزئي ترين مسئله كه همان شناخته شدن شاعري و نويسندگي به عنوان شغل است هنوز در ايران مهم گرفته نشده است ! هنرمند دريك تعريف معمار روح بشر است ، اگر دغدغه هنرمند مسائل اقتصادي خانواده اش باشد چطور مي تواند يك هنرمند باشد؟ اين يك فاجعه است كه در جامعه ما بسيار اتفاق مي افتد.