به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از اسکرین دیلی، در حالیکه شصت و ششمین فستیوال فیلم برلین که از روز یازدهم فوریه شروع شد و تا روز بیست و یکم ادامه دارد به مراحل پایانی خود نزدیک می شود، دیتر کاسلیک مدیر آن بر این باور است که دو نیروی متضادی که این فستیوال را به جلو هدایت می‌کند – یعنی فرش‌های قرمز و سلبریتی‌ها مقابل مجموعه‌ای از فیلم‌های جالب بسیار – خیلی خوب عمل می‌کنند.
با وجود اینکه بعضی از فیلم‌های بخش رقابتی مورد انتقاد قرار گرفته‌اند، فیلم‌های محمد بن اتیا، جف نیکولز، مایا هانسن-لاو، آن زهرا باراچد، یانگ چائو و الکس گیبنی همگی مورد تحسین واقع شده‌اند. فیلم مستند «آتش در دریا» ساخته جیانفرانکو رزی هم موضوع بحث اصلی فستیوال شده است. کاسلیک می‌گوید: نمی خواستیم یک فستیوال پناهندگی برگزار کنیم، حتی با وجود اینکه وسط این بحران قرار داریم اما می خواستیم فستیوالی برگزار کنیم که بحران پناهندگی بخش بزرگی از آن باشد. حق شاد بودن؛ این سوالی بزرگتر برای تمام دنیاست. وقتی فیلم جیانفرانکو رزی را دیدم فهمیدم که از نظر گفتن حقیقت، یک شاهکار است. خیلی انسان‌گراست. ما اینجا در برلین در ۶ ماه حدود ۸۰ هزار پناهنده داشتیم. آن‌ها را می شناسیم، آن‌ها را می بینیم. این فیلم خیلی به جایی که من زندگی می کنم نزدیک است.
انتقادها از مراسم صلح
کاسلیک یک بار دیگر به انتقاد از مراسم شام گروه «سینما برای صلح» پرداخت و سازمان‌دهندگان آن را متهم به این کرد که جشن خود را طوری تنظیم کردند تا با برلیناله هم‌زمان باشد. مدیر فستیوال برلین نسخه‌ای از یک روزنامه آلمانی که در دست داشت روی زمین انداخت و نفرت خود را نسبت به عکس صفحه اول آن نشان داد. عکس تمام‌صفحه این روزنامه، این مراسم شام را نشان می داد که در آن شرکت‌کنندگان ثروتمند، ملحفه‌های طلایی دور خود پیچیدند تا به نحوی نشان از همبستگی آن‌ها با پناهندگان باشد. کاسلیک خیلی رک و راست گفت: این یکی از قبیح‌ترین تصاویری است که تا به حال دیدم. باورتان می شود؟ این ملحفه‌ها چیزی هستند که بعضی ها قبل از جان باختن، خود را در آن‌ها پیچیده‌اند و حالا دارند آن‌ها را به این افراد ثروتمند می دهند تا در حالیکه دارند شام پنج بخشی‌شان را می خورند، روی تاکسیدوهایشان بپوشند. این زشت‌ترین تصویر کل فستیوال بود.
فروش خوب بلیت‌های فستیوال
با توجه به اینکه به پایان فستیوال نزدیک می شویم، فروش بلیت‌ها خوب بوده و نزدیک به ۲۵۰ هزار بلیت تا به حال فروخته شده است. هنوز چند فیلم دیگر باید به نمایش دربیایند و شنبه شب (بیستم فوریه) جوایز اهدا می شوند. به این ترتیب کاسلیک منتظر نتایج نهایی بخش رقابتی است. او می گوید: من طی ۱۵ سال یاد گرفتم که نگران نباشم. هیات داوران برندگان را معرفی خواهند کرد و شک ندارم که تصمیم خوبی خواهند گرفت.
کاسلیک به این نکته اشاره کرد که مریل استریپ، رییس هیات داوران، وظایف خود را بسیار جدی می گیرد. در شب افتتاحیه، او کنار داوران نشست و دید وقتی کلیپ‌هایی از فیلم‌ها به نمایش درمی آیند، همه جلوی چشم‌هایشان را گرفتند. کاسلیک در این باره می گوید: به نیک جیمز گفتم داری چه کار می کنی؟ این‌ها فیلم‌های رقابتی هستند، همه‌شان را می بینی! او هم گفت مریل از ما خواسته جلوی چشمان‌مان را بگیریم چون نمی خواهد قبل از دیدن فیلم‌ها چیزی رویمان تاثیر بگذارد.
قدرت‌های دیجیتال جای مدل‌های کلاسیک را نمی گیرند
با توجه به اینکه محصولات نت‌فلیکس (برای سومین سال پیاپی)، آمازون و اچ‌بیاو همگی در برلیناله حضور دارند، کاسلیک می گوید: ما همچنین باید به دنبال کردن قدرت‌های تهیه و توزیع جدید ادامه بدهیم اما این‌ها جای مدل‌های کلاسیک را نمی‌گیرند. به عنوان مدیر فستیوال، اگر کارهای جانبی یک فیلم به شیوه‌هایی غیر از سیستم توزیع سابق صورت بگیرد، من مشکلی ندارم. شاید واکنش‌ها نسبت به تمام شیوه‌های جدید تماشای فیلم، این باشد که تمام فیلم‌های فستیوال از جمله فیلم‌های بخش رقابتی، هنری تر شوند چون این شانسی برای نمایش و دیدن چیزی است که شاید در رسانه‌های جمعی دیگر فرصت تماشا کردنش را به دست نیاورید. وقتی یک فیلم هشت ساعت و نیمه در بخش رقابتی دارید (فیلم «لالایی راز غمگین» ساخته لاو دیاز) باید به کاری که می کنید باور داشته باشید.
بخش تلویزیون برلیناله
بخش تلویزیون فستیوال برلین، آمده که بماند. امسال این بخش دو روز به طول انجامید و کاسلیک میخواهد یک روز سوم هم به آن اضافه کند. او می گوید: ما از آن قدر که مجبوریم آن را کوچکتر نخواهیم کرد.
حالا اینکه در پایان بگویند فیلم‌های امسال قوی یا ضعیف بودند مشخص نیست، اما کاسلیک می خواهد نتیجه هر چه که بود، خوش‌مشرب باقی بماند. او در پایان با لبخند گفت: من هم یک آدم معمولی هستم پس اگر از من انتقاد شود خیلی خوشم نمی‌آید. اما اگر آدم تحمل انتقاد ندارد نباید این کار را بکند. اگر هر روز کسی بنویسد «این یک بازار ضعیف است» من نمی توانم نابود شوم. می توانم بگویم «بله، می دانم».