به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی حوزه هنری، احمد بابایی با بیان اینکه یكی از خصوصیات شعر آیینی، باز كردن فضای «معرفت افزایی» است، اظهار داشت: شعر فرزند معرفت و عاطفه است. عقلانیت در شعر، استخوان‌بندی متصل به منبع وحی و روایت و تاریخ و حكمت است و عاطفه‌گرایی در شعر، محصول وصل خیال و موسیقی و زیبایی شناسی. اوج این عقلانیت و عاطفه را در كمال شعر حافظ علیه الرحمه می‌بینیم كه هرچه دارد همه از دولت قرآن دارد.
به گفته این شاعر، شعر به پشتوانه قرآن و روایات، نمایشگاه معارف و عواطف است و از این نظر «وظیفه گرا» است.
شاعر مجموعه «زلالود» ادامه داد: شیعه، قرنهاست كه در هیاهوی ظلم و اشك، راه آمده و راه خود را یافته است. در این راه رازآلوده‌ترین و ماناترین و مسئولانه‌ترین هنر در سیر تاریخ شیعه «شعر» بوده است.
وی شاعران را تلامیذ الرّحمان خواند و افزود: این شاعران بودند كه سفره محبت و معرفت را در قلب موالیان آل الله علیهم السلام می‌گستراندند. شاعران شیعه، سال‌های سال، شهر به شهر و سینه به سینه، محاسن اهل بیت علیه السلام را منتقل می‌كردند.
بابایی اظهار كرد: برای پی بردن به جریان‌شناسی و شعر و شاعری و مدح‌سرایی و مرثیه‌سرایی برای حضرات معصومین باید با رفتارشناسی اهل بیت علیه السلام آغاز كنیم. می بینیم كه آن ها در همه ادوار این جریان، هم خودشان به انواع ابواب مدح فضائل مشغول بودند و هم به طرق مختلف، شعرا و مادحین را تشویق به ادامه این روش می‌كردند.
وی افزود: در دوره غیبت، این مسئولیت الهی به دوش علمای آگاه و فقهای فرهیخته است و امروز هدایت و تشویق هنرمندان به عهده تعهد علما است. در این مسیر راه شناخت درست خط مستقیم، «زمان‌شناسی» است و كجروان، كنار زده خواهند شد.
این شاعر آیینی با بیان اینكه شعر آیینی، شعر مدح فضائل و صاحبان فضال است و قطعاً این شعر، نمی‌تواند در قبال رذائل و صاحبان رذائل بی‌تفاوت باشد، افزود: شاعری كه دغدغه نهی از رذائل ندارد و غیرمسئولانه به صاحبان رذائل می‌پردازد جاهل متنسك است. اما باید دانست كه اختلاف‌افكنی، كمكی به مدح فضائل نمی‌كند. بد نیست مدّعیان، به روایات كتمان سرّ اهل بیت مراجعه داشته باشند و بدانند كه اختلاف‌افكنی در این راه درست نیست.
وی گفت: گریه بر مظلوم و گریاندن مردم و تحریك عواطف به نفع مظلوم در ذات خود عملی سیاسی است. مرثیه اهل بیت علیهم السلام هم از این نظر سیاسی است. ظلم ستیزی، ثمره مرثیه و گریه است و بی‌تفاوتی در برابر ظلم و ظالم، شراكت در ظلم است.
بابایی خاطرنشان كرد: قطعا ظالم‌های تاریخ مدیون حماقتِ خشك‌مقدس‌هایِ بی طرفی هستند كه ظلم را می‌بینند و حتی به كلام، اعتراض نمی‌كنند. اما از طرفی در جامعه سیاست‌زده، گاهی فهم وظیفه مشكل می‌شود. باید بدانیم كه سیاست‌بازی و سیاست‌زدگی میوه تلخِ «جهل» است؛ زیرا حضرات فرموده‌اند كه جاهل را نخواهی دید جز در دو حال؛ یا افراط یا تفریط. از این نظر شاعر باید در مسیر خویش، آگاه و زمان‌شناس باشد.