به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی معاونت میراث فرهنگی، مدیرکل دفتر ثبت آثار و حفظ و احياء ميراث معنوي و طبيعي با اعلام این خبر گفت: ردپای حیوانات عظیم‌الجثه در درون طبقات سنگی ارتفاعات منطقه یاد شده به صورت حفره‌های بیضی شکل قابل مشاهده است که این ردپاها تداعی‌کننده عبور این جانوران بر روی لایه‌های نازکی از رسوبات آن دوران است.
فرهاد نظری افزود: بر اساس تحقیقات صورت گرفته واضح‌ترین ردپاها بر روی لایه سوم، شناسایی شده است. با توجه به اینکه از نمایان شدن لایه موسوم زمان زیادی نمی‌گذرد از این رو جای پاها کاملا سالم و بدون فرسایش حفظ شده است.
این آثار نخستین بار در سال ۱۳۷۶ در بررسی‌های باستان‌شناسی و سپس در سال ۱۳۷۷ توسط اساتید زمین‌شناسی از دانشگاه‌های بیرجند و مشهد، سازمان زمین‌شناسی کشور و دانشمندان آمریکایی و کانادایی مورد بررسی قرار گرفت.
بر اساس مطالعات جامع صورت گرفته در سال ۲۰۰۰ میلادی این ردپاها به پری سوداکتیل‌ها که از پستانداران بزرگ دوره آئوسن (۳۰ تا ۵۰ میلیون سال قبل) بوده نسبت داده‌اند.
بنا به گزارش پرونده ثبت تعداد ردپاهای شناسایی شده ۴۶ عدد است که رد پای شماره ۳۵ در ابعاد ۴۰ در ۳۰ سانتیمتر بزرگترین و شماره ۲۴ با طول ۲۵ در ۶ سانتیمترکوچکترین ردپا در ناحیه مورد مطالعه بوده است.
با توجه به شواهد و ارتباط نزدیک ردپاهای موجود از منطقه با ردپای پستانداران مشابه در اواخر دوره پالئوسن تا اواخر ائوسن در نقاط مختلف دنیا می‌توان این آثار را به راسته علفخواران منقرض شده به نام‌های پانتودونتها و دتیوسراتاها نسبت داد.