نذیر کافی، دانشجوی 26 ساله اهل تسنن نیجریایی است که در رشته علوم قرآنی دانشگاه بین المللی المصطفی، نمایندگی گرگان مشغول به تحصیل است. او پیش از ورود به ایران در رمضان سال 1392، مدت 3 سال در سوریه رشته شریعه اسلامی خواند و در میانه جنگ سوریه، به لاگوس بازگشت. پس از ازدواج با بشری کافی در نیجریه، به تنهایی یک سال در دوبی زندگی کرد و سپس راهی ایران شد. به پیشنهاد دوستی سودانی در دانشگاه بین المللی المصطفی قم ثبت نام کرد، دوباره به نیجریه بازگشت تا پس از گرفتن ویزای تحصیل، عازم و ساکن ایران شود. او در بازگشت به ایران، یک سال در قم اقامت داشت و سپس، به دانشگاه المصطفی گرگان پیوست. بشری کافی، 4 سال پیش در نیجریه با نذیر ازدواج کرد و حاصل آن، پسری 3 ساله به نام حوزیفه می باشد که در نیجریه متولد شده است. او که 24 سال دارد به تازگی به عنوان دانش پژوه در واحد خواهران دانشگاه المصطفی آغاز به تحصیل کرده است. نذیر و بشری که هر دو از خانواده های اهل تسنن هستند، ایران و ایرانی‌ها را دوست دارند و حضور در ایران و استفاده از خدمات شهری، برای آنها تجربه‌ای ارزشمند است که در زادگاه خود از آن بهره اندکی می برند. نذیر و بشری کافی دوشادوش یکدیگر درس می‌خوانند و زندگی مشترک آنها، در خانه اجاره‌ای کوچک با کمترین امکانات، اما در نهایت صمیمیت و شادی سپری می‌شود.
نذیر کافی به مطالعه و تحقیق علاقه‌مند است و هر روز در زمینه تاریخ، سیاست و علوم قرآنی مطالعه می‌کند.
او 6 روز در هفته در دانشگاه درس می‌خواند و اعتقاد دارد به عنوان مسلمان باید به همه حقایق اسلام آگاه باشد.
او با این انگیزه که روزی در آینده عالم دینی شود وارد دانشگاه المصطفی شد. پدر او عبدالیقین، در نیجریه امام جمعه شهر لاگوس است.
نذیر تفاوتی میان شیوه برگزاری مراسم و اصول و فروع اهل تسنن داخل و خارج ایران نمی‌بیند. او اعتقاد دارد تاکید و حمایت رهبر ایران از شیعه و سنی سبب افزایش پیوند برادری میان آنها شده است.
مطالعه پیرامون رفتار و شیوه زندگی امام خمینی (ره) به عنوان رهبری بزرگ و تاثیرگذار در جهان، از بخش‌های مورد علاقه نذیر در مطالعه است.
خانه داری، پخت و پز و تربیت فرزند از دیگر وظایف بشری کافی در کنار یادگیری زبان فارسی و تحصیل در دانشگاه است.
نذیر بخشی از اوقات فراغت خود را به شادی و بازی با تنها فرزندش می‌پردازد چراکه دوستان اندکی دارد و بیشتر آنها دانش‌پژوهان خارجی هستند.
روزهای تعطیل فرصتی است تا خانواده 3 نفره کافی دور یک سفره جمع شوند و لحظه‌هایی را فارغ از دلتنگی برای اقوام و وطن باهم سپری کنند. آنها در این فرصت، درباره مسائل درسی و اتفاقات روز دنیا نیز با یکدیگر گفتگو می‌کنند.
نذیر همچنین در طول روز بخشی از آداب نماز و نیایش را به حوزیفه آموزش می‌دهد. او هر روز یک ساعت پیش از اذان صبح در خانه به نیایش می‌پردازد و پس از آن برای حضور در مراسم صبح معنوی راهی دانشگاه میشودبشری آرزو دارد حوزیفه پیش از 10 سالگی حافظ قرآن باشد و در آینده نیز، عالمی دانشمند و باتقوا شود.
نذیر پس از فراغت از درس و کلاس‌ها، زمانی را به استراحت اختصاص می‌دهد و در غیاب بشری، از حوزیفه در خانه مراقبت می‌کند.
نذیر از اینکه در کوچه و خیابان برخی افراد با نگاه تعجب‌آمیز به آنها نگاه می‌کنند گلایه دارد و فکر می‌کند با تغییر نگاه به افراد غیر ایرانی، می‌توان ارتباط آسان‌تر و صمیمانه‌تری برقرار کرد.بشری کافی کارشناس تاریخ جهان از دانشگاه اکیتی لاگوس است. افزایش آگاهی و دانش درباره اسلام، انگیزه اصلی حضور در رشته علوم قرآنی دانشگاه المصطفی می‌باشد.
بشری و حوزیفه در مهدکودک تحت نظارت دانشگاه بازی می‌کنند. حوزیفه کودک خونگرمی است که پس از 1 سال و 8 ماه اقامت در ایران، به خوبی فارسی صحبت می‌کند و ارتباط خوبی با ایرانی‌ها برقرار کرده است.
بشری هر روز حوزیفه را به مهدکودک می‌برد و پس از آن، برای گذراندن واحدهای پیش‌نیاز و برقراری ارتباط با سایر دانش‌پژوهان راهی دانشگاه می‌شود.
خانواده کافی 2 تا 3 بار در ماه با رفتن به کوه و جنگل از بودن در کنار یکدیگر لذت میبرند و غم دوری از وطن و زندگی در غربت را کمرنگ می‌کنند.
باگذشت بیش ازدو سال اقامت در ایران،به دلیل هزینه بالای بلیت سفر قادربه ملاقات خانواده‌های خود نیستند و هنگام دلتنگی تنها به تماس تلفنی بسنده می‌کنند. هزینه تماس بالا است وبه دلیل آشنانبودن پدرومادرهابااینترنت، گاهی ازتماس تلفنی نیز محروم می‌شوند
خانواده کافی تاکنون به شهرهای قم، تهران و مشهد سفر کردند و علاقه دارند با سفر به شهرهای دیگر، با فرهنگ و آداب ایرانی‌ها آشنا شوند.
گاهی رعایت نشدن حریم خصوصی از سوی برخی افراد، سبب خستگی و افزایش دلتنگی آنها برای خانواده و کشورشان می‌شود.
بشری و نذیر به دلیل برخورداری از ویزای تحصیل نمی‌توانند شغلی داشته باشند و زندگی صمیمانه آنها با اندک کمک هزینه تحصیلی از سوی دانشگاه المصطفی سپری می‌شود.
آنها ایران را دوست دارند و در صورت یافتن شغل و درآمد مناسب پس از پایان تحصیل، علاقه‌مند به زندگی و کار در ایران هستند.
بشری و نذیر می‌خواهند افراد به تفاوت‌های فرهنگی و ملیتی احترام بیشتری بگذراند و با طرح پرسش‌های خصوصی و بدون اجازه عکس گرفتن از آنها در کوچه و خیابان، پیوند عاطفی میان آنها و ایران را از بین نبرند.
بشری اعتقاد دارد در ایران امنیت، اهمیت به زنان و عدالت در تامین امکانات وجود دارد که کمبود آن در نیجریه قابل لمس است. او آرزو دارد حوزیفه در بزرگسالی برای تامین این نیازها تلاش کند و انسان تاثیرگذاری باشد.