به گزارش خبرنگار مهر، آذرخش مکری عصر چهارشنبه در حاشیه سمینار سه روزه مداخلات روان‌شناختی در وابستگی به مواد محرک در جمع خبرنگاران، بابیان اینکه سابقه مصرف مواد محرک زا و آمفتامین‌ها در ایران به ۱۰ الی ۱۵ سال می‌رسد، اظهار کرد: این مواد برخلاف آنچه تصور می‌شود سبب اعتیاد شدید شده و مشکل‌آفرین است.
وی افزود: درمان این نوع از اعتیاد روش‌های خاص و پیچیده‌ای را می‌طلبد که این سمینار سه‌روزه هم، که با مشارکت انجمن صنفی درمانگران اعتیاد استان مازندران، علوم پزشکی و نظام پزشکی استان، برگزارشده است برای تبیین راهکارها و هم‌افزایی بیشتر در این زمینه است.
استادیار گروه روان‌پزشکی دانشگاه علوم پزشکی تهران، بابیان اینکه همه انواع اعتیادها ریشه مشترک دارند، گفت: در سیاست درمان اعتیاد در چند کشور و نیز ایران، بر این امر استوار است که فرد معتاد به‌عنوان یک بیمار دیده شود.
مکری، ادامه داد: درمان بیماری اعتیاد با دیگر بیماری‌ها، چون گلودرد و یک بیماری عفونی که با مصرف قرص و بدون فعالیتی از سوی بیمار بهبود می‌یابد، متفاوت است.
وی، درمان اعتیاد را بیشتر شبیه به آموختن زبان خارجه و موسیقی دانست و گفت: نقش بیمار در فرآیند درمان، با تلاش مستمر و پیگیری درازمدت او به نتیجه می‌رسد.
عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران، اظهار کرد: متأسفانه این ذهنیت در درمان اعتیاد جاافتاده که بیماران منفعلانه منتظر دارو هستند تا آن را بخورند و خوب شوند.
مکری، افزود: کلیه پروسه درمان اعتیاد به مواد محرک به دریافت نسخه- مصرف متادون – درمان و بهبودی خلاصه‌شده است که این فرآیند، بدون تلاش و خواستن فرد معتاد به نتیجه مطلوب نخواهد رسید.
وی، مصرف متادون در بیماری اعتیاد و پروسه درمان را، یک فرصت دانست و گفت: در این فرصت، بیمار بایستی مهارت زندگی را یاد بگیرد و به کار و اشتغال برگردد و تلاش کند همه آن چیزی را که ازدست‌داده دوباره بازیابد.
معاون آموزشی مرکز ملی مطالعات ترک اعتیاد کشور، ابراز داشت: صرف دورنگه داشتن معتاد از مواد و مصرف متادون، منجر به بهبودی نمی‌شود، بلکه فرصتی فراهم می‌کند که به کمک خودش، خانواده و اطرافیان به بهبودی برسد.
وی درک درست خانواده از اعتیاد را بسیار ضروری دانست و گفت: مواد مخدر تنها پناهگاه معتادان است به همین دلیل در مراکز درمانی و کلینیک‌های ترک اعتیاد هم بایستی آموزش‌های روان‌درمانی توسعه یابد.
مکری، متذکر شد: سیستمی که وظیفه درمان معتادین را بر عهده می‌گیرد، نمی‌تواند تنها به ویزیت ساده بسنده کند، بلکه بایستی با حل مشکلات روانی، تشویق بیماران، بازترانی و...او را به الگوی درمان مطلوب نزدیک کند.
وی، بر ضرورت تکمیل نظام درمان اعتیاد متشکل از بخش‌های روان‌پزشکی، مددکاری، درمانگر، آموزش‌های سنگین خانواده‌ها و مهارت‌آموزی تأکید کرد و افزود: کلینیک‌های درمانی نباید ساده باشد بلکه نیروهای مجرب و بادانش و مهارت کافی لازم است در پروسه درمان برای پویا نمودن معتاد پای‌کار باشند.
عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران، در بخش دیگری درباره زمان ترک مصرف متادون توسط یک معتاد در حال درمان، گفت: زمان مصرف متادون فرصتی است که فرد معتاد بایستی کم‌کم به جامعه برگردد و اعتبار اجتماعی خود را بازیابد، یعنی، مجموعه‌ای از سلامت روان و انگیزه یک شهروند معمولی را به دست آورد که در صورت بازترانی و با رسیدن به جایگاه اولیه خود، می‌تواند، مصرف متادون را قطع کند.
مکری، متادون را به عینکی شبیه دانست که لزوماً انسان‌ها با استفاده کردن از آن، باسواد نمی‌شوند.
وی، در پاسخ به سؤالی که آیا مصرف متادون اعتیادآور نیست؟ اظهار کرد: هر آنچه معتاد با مصرف آن به خماری برسد و به خلسه برود، اعتیادآور است و این در حالی است که به دنبال مصرف متادون، معتادین اظهار می‌کنند خماری و نئشگی ندارند.
استادیار گروه روانشناسی دانشگاه علوم پزشکی تهران، در پایان در پاسخ به سؤالی درباره نحوه راست آزمایی خانواده‌ها از روند بهبودی فرد مبتلابه اعتیاد عضو خانواده، اظهار کرد: فردی که درمان شد دارای مشخصه‌هایی است که به‌راحتی پاکی و بهبودی او قابل‌تشخیص است.
مکری افزود: علاقه به زندگی، احساس شادابی، دل‌بستگی به خانواده، مسئولیت‌پذیری، هدفمندی، خویشتن‌داری، انگیزه به زندگی و ... از نشانه‌های موفقیت درمان فرد معتاد، است.