علی محمد مودب شاعر و مدیر موسسه فرهنگی شهرستان ادب در گفتگو با خبرنگار مهر، با اشاره به دیدار شب گذشته شاعران با رهبر انقلاب با تشکر از توجه رهبر انقلاب به فعالیت‌های این موسسه اظهار داشت: خدا را شاکریم که زحمت‌ها و مجاهدت‌های ناچیز همکاران من در شهرستان ادب در طی چند سال اخیر توانسته است دل نائب امام زمان و ولی امر مسلمین را شاد کند تصدیق ایشان بر فعالیت‌های موسسه به معنای واقعی مایه مباهات و افتخار ماست.
مودب ادامه داد: به نظر بنده در بیانات دیشب ایشان نکته مهم این بود که اگر چه ایشان در سال‌های گذشته حرفهای کلان و راهبردی در زمینه شعر عنوان داشته‌اند و مثلا بیان کرده‌بودند که اگر بودجه فرهنگی در کمترین میزان هم باشد باید با اولویت صرف شعر شود، اما امسال این موضوع را با مثال بیان کردند و به صورت عینی گفتند در حوزه ترویج شعر انقلاب و یا ترجمه آن باید دقیقا به کدام راه رفت. به باور من مثال‌های ایشان می‌تواند بسیار راهگشا باشد تا مدیران فرهنگی ما هم یاد بگیرند به این قصه عملیاتی نگاه کنند.
حمایت‌ها از شعر ناچیز است
وی در ادامه با اشاره به اینکه عمده فعالیت‌های موثر در زمینه آموزش و ترویج شعر به عنوان سرمایه ملی ایران در سال‌های اخیر مردمی بوده است، گفت: متاسفانه در سال‌های گذشته حمایت‌ها از شعر و بخش خصوصی فعال در این زمینه چنان نبوده است. این امر مختص این دولت هم نیست. در دولت‌های قبلی هم کار دشوار بوده و ما نمی‌دانیم چرا اینگونه است. ما مثلا برای هماهنگی اختصاص یک مکان برای برگزاری اردوهای شعر آفتابگردان‌ها (اردوی شعر شاعران جوان انقلاب اسلامی) با مشقت‌های زیادی روبرو بوده و هستیم در حالی که امکانات دولتی و حاکمیتی خوبی در این زمینه در دسترس هست و تخصیص داده نمی‌شود. اینکه ما هر بار برای هر اردو از صفر شروع کنیم شایسته نیست. البته مثلا نهاد کتابخانه های کشور در گذشته و به صورت جدی تر در دوره جناب مختارپور از نشر ما حمایت کرده‌اند که نگفتن این حمایت‌ها هم ناشکری است ولی ما از برادران‌مان در وزارت ارشاد و سازمان فرهنگی هنری شهرداری تهران متوقع هستیم که برادران شان را در میدان مجاهدت فرهنگی یاری کنند.
مودب افزود: همه دولت‌ها در این زمینه شعار می‌دهند که باید از بخش خصوصی متخصص و حرفهای حمایت شود و تصدی‌گری نشود ولی در عمل اتفاقی رخ نداده است. پیشنهاد خاص من این است که مثلا کاری ملی مانند دوره های آموزشی آفتابگردان‌ها که با بهترین استاندارد و تجمیع استعدادها و توانهای ادبیات انقلاب در حال انجام است و موسسه ما نیز نرم‌افزاری برای اجرایی کردن قابلیت فرهنگی انقلاب به واسطه آن است، برای اجرا مورد حمایت قرار بگیرد و پشتیبانی شود.
زمینه فعالیت انقلابی فراهم نیست
وی در ادامه در پاسخ به سوال دیگری درباره «شعر انقلابی موضع‌دار» که مورد تاکید رهبر انقلاب اسلامی بود، اظهار داشت: مساله اصلی این است ما زمینه کار فرهنگی و انقلابی را فراهم نکردیم. وقتی چیزی مطالبه نشود و شاعر در یک مطالبه بزرگ در ارتباط با آن قرار نگیرد بالطبع در دنیای شخصی خود باقی می‌ماند. اگر ما در کشور آدمها را دعوت کنیم که در مقیاس ملی موضوعاتی را در گفتگوهای خود بحث کنند، طبیعی است که دنیای افراد تغییر کند و از عوالم شخصی‌شان دربیایند. وقتی افراد در این مطالبه‌گری قرار بگیرند فکر و جستجویشان وسعت بیشتری پیدا می کند اما وقتی ما مطالبه‌ای ملی نداریم طبیعی است که در دنیای خاص خود بمانند. این مسایل تازه هم می تواند وارد دنیای آدمها شود ولی باید مطالبه اش باشد
مدیر موسسه شهرستان ادب تصریح کرد: وقتی بهترین بازیکن در اندازه بازی محلی بماند و باشگاهی و یا یک تیم ملی از وی مطالبه نکند در همان حد می‌ماند و استعدادش شکوفا نمی‌شود. انسان موجودی است که برای کارهای بزرگ خلق شده است. در کار شعر هم اگر ما از آنها مطالبه بزرگ داشته باشیم تغییر خواهد کرد. متاسفانه در نظام آموزش و پروش و نیز آموزش عالی و حتی نظام آموزش هنری ما چنین مطالباتی وجود ندارد و کسی نمی‌گوید که کار ویژه شعر برای تمدن ما و اجتماع ما چیست و شعر بزرگان با این دیدگاه تحلیل نمی‌شود و طبیعی است در این وضع برخی بالا می‌آیند و برخی نه.
مودب در همین زمینه گفت: فرض کنید من یک شاعر جوان در تربت جام خودمان باشم. خوش سلیقه هم هستم. مساله‌ای مانند برجام به شکلی که در رسانه‌ها به صورت کلیشه‌‌ای مطرح می‌شوند شاید برای من مساله‌ای نشود که برایش شعر بگویم اما وقتی در محفلی قرار بگیرم که درباره مسائل کشور صحبت می‌شود، طبیعی است که دغدغه‌هایی به وجود می‌آید که برای آن می‌شود شعر گفت. باید با روش درست و بیان صحیح با استعدادها صحبت کرد و افق تازه‌ای پیش رویشان گشود تا بتوانند با شعر پنجره‌ای تازه باز کنند و از خلوت و فضای تخدیری خود خارج شوند و از چرخیدن یک عمر در دایره‌ای محدود نجات پیدا کنند.
وی تصریح کرد: اگر از هنرمند نخواهند کاری ملی و برای ترویج امید‌ملی بکند ممکن است برای ناامیدی ملی کاری بسازد. کار و عملیات آدم را رشد می دهد پس مساله این است که ما باید به سرمایه‌هایمان نگاه ملی بیاندازیم و شاعر برای ما واقعا سرمایه‌ملی باشد. وقتی به این سرمایه نگاه کاربردی نداریم طبیعی است که بخشی از توانها هرز برود اما اگر آنها وارد بازی بزرگ شوند بزرگ هم خواهند بود.