به گزارش خبرنگار مهر، محمدعلی مظاهری در نشست منتخبان جامعه روانشناسی کشور با اشاره به اینکه روانشناسی طی سال های گذشته بسیار مورد استقبال جامعه قرار گرفته است، افزود: از نظر رویکرد جامعه به بحث روانشناسی جایگاه مناسبی پیدا کرده ایم و این وظیفه سازمان نظام روانشناسی را بیشتر می کند. در حال حاضر پتانسیل خوبی از نظر نیروی انسانی در نظام روانشناسی فعال شده است که خلاقیت کافی برای بردن خدمات روانشناسی به سطح جامعه را دارد، اما سازماندهی نیروها مساله ای است که باید از سوی نظام روانشناسی پیگیری شود و تا به حال به آن توجه نشده است.
وی با بیان اینکه خدمات روانشناسی امروزه گستردگی زیادی پیدا کرده است، ادامه داد: بردن خدمات روانشناسی به سطح جامعه مستلزم این است که مشاوره ها و درمان ها فقط انفرادی نباشد و باید به سمت پیشگیری و ارائه خدمات اجتماعی حرکت کنیم.
روانشناسان از دفاتر کار خود خارج شوند و به سطح جامعه بیایند
عضو هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی اضافه کرد: سازمان نظام روانشناسی برای توسعه خدمات در سطح جامعه باید وارد تعامل با سیاستگذاران در سطوح عالی کشور شود. روانشناسی در طول عمر نسبتا کوتاه خود کاربردهای گسترده و متنوعی در چرخه عمر انسان پیدا کرده است به طوری که از تولد تا مرگ و از زندگی فردی تا اجتماعی، از سلامت جسمی تا روانی، از خانواده، کار، اوقات فراغت، سیاست و حتی محیط زیست را در خود پوشش می دهد، بنابراین باید سیاست های موجود در سطوح عالی سیاست گذاری پیاده شود.
مظاهری تاکید کرد: اگر به وضعیت کشورهای پیشرفته و نقش روانشناسان در توسعه این جوامع نگاه کنیم این نقش با اهمیت برای روانشناسان متصور است بنابراین در روانشناسی ایران هم محتاج به کارگیری این علم در سطح جامعه هستیم اما تاکنون در این زمینه کم کاری شده است و لازم است روانشناسان از دفاتر کار خود و مراکز مشاوره شخصی خارج شوند و به سطح جامعه بیایند.
وی خاطرنشان کرد: ما معضلات فرهنگی و اجتماعی زیادی داریم و در عین حال اهداف فرهنگی و اجتماعی والایی در برنامه های توسعه ای کشور پیش بینی شده است اما آمار گویای حرکت در مسیر تحقق این اهداف نیست.
نقش روانشناسان در سیاستگذاری کلان کشور ناچیز است
مظاهری افزود: در موضوعات مختلف مثل سلامت روان، سلامت خانواده، طلاق، ناهنجاری های اجتماعی، خشونت و آمار زندانیان وضع ما با نقطه مطلوب فاصله بسیار دارد. این در حالی است که نقش روانشناسان در سیاستگذاری کلان کشور ناچیز و نزدیک به صفر است که این نقش باید بازسازی شود.
وی ادامه داد: اگر می خواهیم یک نگاه متعالی به انسان داشته باشیم باید روانشناسان را وارد سیاست گذاری کنیم. مرور تجربه های جهانی در کشورهای موفق نشان می دهد که روانشناسان در حوزه سلامت روان به صورت سازمان یافته وارد نظام سلامت کشورها شده اند و برنامه های عمومی سلامت بدون سلامت روان بی معناست، در حالی که در کشور ما هیچ برنامه مدونی پیرامون سلامت روان وجود ندارد.
عضو هیات علمی دانشگاه شهید بهشتی اضافه کرد: البته روانشناسان تا حدی وارد نظام سلامت کشور شده اند اما تنها برای درمان بیماری های روانی اقداماتی شده در حالی که حرکت جهانی روانشناسی به سمت توسعه و پیشگیری از بیماری در جریان است.
وی تاکید کرد: برنامه های بزرگی در سطح کشورها و حتی قاره ها در حال اجراست و بر اساس این برنامه ها زندگی افراد حتی پیش از تولد در قالب نظام سلامت و تامین خدمات روانشناسی پیش بینی شده است و زوجین و کودکان به ویژه برای گروه های پرخطر تحت پوشش خدمات روانشناسی سلامت به صورت رایگان هستند که این خدمات تا ۵ سالگی کودک و حتی پس از آن را شامل می شود. این در حالی است که در ایران نیروهای آموزش دیده خوبی داریم اما خدمات ارائه نمی شود و باید به این سمت حرکت کنیم.