به گزارش خبرنگار مهر، «ما یک تیم هستیم و نام ما تیم ملی ایران است. وقتی نام تیم ملی ایران را می آورید به این معناست که باید به همه اعضا احترام گذاشته شود و به آنها لباس داده شود و حداقل اگر نمی توانند در رژه شرکت کنند، در جایگاه تماشاگران حضور داشته باشند. نه اینکه در خصوص حضور نفرات محدودیت قائل شوند و چهار نفر از کادر اجرایی فدراسیون ها در مراسم رژه حاضر شوند. حداقل می توانستند بگویند فقط بازیکنان در این مراسم شرکت کنند.
تنها تیم حاضر در مسابقات هستیم که آنالیزورش آی دی کارت مسابقات را ندارد. تیم ملی ایران تنها رشته تیمی این کشور در بازی های المپیک است. اگر آی دی کارت آنالیزور ما فراهم نشود با مشکل جدی مواجه می شویم. »
این حرف ها شبیه به حرف های کی‌روش است دقیقا انگار او در حال حرف زدن و غرولند کردن است، کی‌روش بابت این جور حرف زدن هایش مورد انتقاد برخی از مربیان و هواداران هم قرار گرفته و حتی برخی می‌گویند او بی‌ادب است! و به ما از بالا به پایین نگاه می کند بدون آنکه به این موضوع فکر کنند که چرا اینهمه کی روش حرف می زند و کسی گوش نمی کند.
آن حرف ها حرف های لوزانو است، سرمربی تیم ملی والیبال ایران. مربی بزرگی مثل کی روش با همان تفکرات منظم و همان دیدگاه ها در مورد امکانات و همان نوع کلام و حرف ها و دغدغه ها.
حالا باید دوباره فکر کنیم و ببینیم کی روش گزافه گویی می کند یا اینکه همه مربیان صاحب سبک دنیا می کوشند تا ذهنشان به هیچ چیز جز مسابقه معطوف نباشد؟ شاید ما به خواسته های کی روش کم محلی کرده ایم و او با تکرار این موارد سعی دارد راهش را به سوی موفقیت با تکرار و تکرار باز کند. لوزانو آدم غرولند کنی نیست. کی روش هم نبود پرسش اصلی این است که ما چه کرده ایم که هم کی روش و هم لوزانو در مورد لباس ها اینگونه حرف می زنند؟
ما چه کرده ایم که اینها از بی نظمی ها در رژه المپیک و بی انضباطی ها در اردوگاه های تیم های ملی می نالند و چند ساعت مانده به مسابقات این همه دغدغه دارند؟ چرا آنها فریاد می زنند؟ چرا اینهمه بی نظمی داریم ما؟
آیا امروز می توانیم حرف های کی روش را خاص این پرتغالی بدانیم یا باید این خواسته ها را مختص مربیان درجه اول بدانیم؟ پاسخ چیست؟