به گزارش خبرنگار مهر، خانه فرهنگ ایران در بمبئی با ارائه گزارشی از «موزه دکتر بهاو داجی لاد» به خبرگزاری مهر، ضمن مرور تاریخچه این موزه معروف و قدیمی در هندوستان، وضعیت آن را پس از بازسازی، مرور کرده است.
این گزارش در ذیل از نظر مخاطبان می‌گذرد:
سالیان متمادی است که شهر بمبئی به مرکزی هنری تبدیل شده است و از آن جمله می‌توان از موزه چاتراپاتی شیواجی ماهاراج (موزه پرنس آف والز سابق) به عنوان یکی از بهترین موزه‌های هند یاد کرد.
در آخرین تغییرات موزه دکتر بهاو داجی لادو بمبئی، سنت‌ها و آداب و رسوم محلی کاملاً مشهود است. هر دو موزه در ساختمان‌هایی خیره کننده به صورت نمایشگاه برای بازدید عموم واقع شده‌اند. در خلال آن چشم‌انداز هنرهای معاصر هند در سال‌های اخیر، گسترش چشمگیری یافته است که بمبئی و دهلی نو در راس آن هستند.
موزه دکتر بهاو داجی لاد در قلب منطقه بایکلا در بمبئی و در کنار باغ گیاه‌شناسی و باغ وحش واقع شده است؛ بنایی سراسر غرق در تاریخ و فرهنگ هندوستان. یک ساختمان پالادیویی با فضای داخلی عالی و ستون‌های ویکتوریا، که طرح اصلی آن توسط جورج برد وود، اولین متصدی موزه در قرن ۱۹ شکل گرفت.
این موزه در سال ۱۸۷۲ با نام ویکتوریا و البرت با حمایت مالی جمعی از ثروتمندان هندی از جمله جمشید جی جی بویو جاگانات شانکارشت گشایش یافت و به سرعت به خزانه‌ای برای ذخیره اطلاعات باستان شناسی صنعتی بمبئی و انجمن‌های گوناگون مبدل شد.
پس از آن در سال ۱۹۷۵ نام موزه به افتخار مرد بزرگی که در جمع‌آوری اعانه پیشگام بود به موزه دکتر بهاو داجی لاد تغییر یافت. امروز ساختمان این موزه دستخوش تغییرات و تعمیرات گسترده‌ای شده است که روایتگر سرگذشت شهر بمبئی است.
«تسنیم مهتا» که نماینده میراث فرهنگی و هنری انجمن ملی هند در شهر بمبئی INTACH و مسئول بازسازی این موزه است، می‌گوید: «زمانی جمعیت این شهر بیش از ۱۰۰ هزار نفر نبود، حال آنکه در حال حاضر بازدید روزانه از موزه ۳۰۰۰ نفر است. در گذشته هیچ سرگرمی وجود نداشت، حتی سینما هم نبود. امروز ما حدود ۲۵۰۰ بازدیدکننده در آخر هفته‌ها داریم که علت آن واقع شدن مکان موزه درست در کنار باغ وحش است. همچنین موزه مکانی برای مطالعات علمی، گیاه شناسی و جانور شناسی شهر است که خصوصاً برای شناخت تاریخچه شهر بسیار حائز اهمیت است.»
در سال ۲۰۰۴ شرکت «بمبئی بزرگتر» وابسته به شهرداری، INTACH و سازمان «بجاج» گرد هم آمدند تا اولین مشارکت خصوصی - دولتی خود را با مدیریت یک انستیو فرهنگی مهم آغاز کنند. رنگ دیوارها و جزئیات ساختمان موزه از بین رفته بود. رنگ درهای چوب ساچ برمه رفته بود، ستون‌های آهنی از دیوارها جدا شده و ویترین اشیاء قیمتی شکسته شده بود.
بازسازی این بناء ۴ سال به طول انجامید. در سال ۲۰۰۵ این موزه توانست جایزه میراث فرهنگی آسیا و اقیانوسیه یونسکو را برای مرمت و حفظ ابنیه تاریخی به خود اختصاص داده و از قصر «بیجینگ» پیشی بگیرد. امروزه این موزه با پوشش تازه‌ای از رنگ سبز مایل به خاکستری که در قرن نوزدهم بسیار چشم‌نواز بوده است، پرابهت و باشکوه جلوه می‌کند.
کفپوش‌هایی با کاشی میلتون که در قسمت عبوری بازدیدکنندگان مفروش شده است، استینلیس و گچ‌کاری‌ها سقف و دیوارها را مزین کرده و ۲۳.۵ قیراط آب طلا جلوه و درخشش بی‌همتایی به ظاهر موزه داده است.
اثر تحسین برانگیز هنرمند نامی نیکیل چوپرا به نام «یاگ راج چیتراکار»، ترسیم حافظه‌ای است که شامل طراحی‌ها، ویدیو و عکس‌های مربوط به سیاحت دو روزه وی از شمال تا جنوب این شهر است که در حال حاضر در موزه به نمایش گذاشته شده است.