به گزارش خبرنگار مهر، مراسم تشییع پیکر هنرمند پیشکسوت داوود رشیدی صبح امروز ۷ شهریور در تالار وحدت با قرائت آیاتی از کلام الله مجید و با حضور جمعی از هنرمندان و مسئولان حوزه سینمایی آغاز شد. اجرای مراسم را عباس سجادی برعهده داشت.
سجادی ابتدا با ارائه شرح مختصری از زندگی این هنرمند گفت: داوود رشیدی کارگردان تئاتر، بازیگر تئاتر و سینما بدون شک یکی از پیشروترین هنرمندان تئاتر بود. او برآمده از خانواده ای اصیل و فرهنگی از خطه مازندران بود. پدرش دیپلماتی برجسته بود و پدربزرگش از روحانیون مشروطه خواه. جد بزرگ ایشان هم حجت الاسلام حائری مازندرانی از مراجع تقلید بودند.
از چنین خانواده ای چنین شخصیت بزرگی بیرون آمد. او به تصمیم خانواده دوره متوسطه و تحصیلات دانشگاهی را در خارج از کشور طی کرد و در دهه چهل که به ایران آمد در وزارت فرهنگ و هنر آن دوران استخدام شدند و ده سال بعد مدیر گروه سرگرمی ها و نمایش در تلویزیون شد.
وی ادامه داد: از این هنرمند آثار با ارزشی به جا مانده و دو فرزند. پروفسور فرهاد رشیدی که از چهره های علمی برجسته دنیا در رشته فیزیک هستند و لیلی که معرف همه است.
امین تارخ اولین هنرمندی است که در جایگاه قرار گرفت و بیان کرد: بنده به عنوان رییس انجمن بازیگران و نماینده خانه سینما درگذشت داوود رشیدی را به خانواده ایشان تسلیت می گویم و از تشریف فرمایی شما و مردم عزیز و مهربان کمال تشکر را دارم.
تارخ در ادامه سخنان خود متنی ادبی و پر احساس را به داوود رشیدی تقدیم کرد.
وی در این متن به برخی صفات داوود رشیدی اشاره کرد و افزود: او دنیایی از استحکام، شاعرانگی و بسیاری از صفات هنرمندانه بود. غم از دست دادن او عظیم است. داوود رشیدی هیبتی از یک هنرمند محترم را برای ما به یادگار گذاشت.
بعد از امین تارخ، علی نصیریان بازیگر همدوره و دوست داوود رشیدی به جایگاه آمد و با حالتی از اندوه و ناراحتی بیان کرد: داوود من هرگز نمی خواستم به این تالار برای بدرقه و تشییع تو بیایم. من می خواستم تا آخرین لحظه با تو روی صحنه باشم. داوود رشیدی یکی از ستون های استوار تئاتر جدید ایران بود. منظورم از تئاتر جدید جنبشی از فارغ التحصیلان هنرپیشگی بود که در اواسط دهه ۳۰ به وجود آمد و در دهه ۴۰ به ثمر نشست.
وی افزود: داوود رشیدی یکی از ستون های تئاتر جدید در ایران بود. تئاتر جدید که می گویم منظورم جریانی است که از اواسط دهه سی آغاز شد و در دهه ۴۰ به ثمر نشست و جدای از تئاتر معاصری که در لاله زار شکل گرفته بود یا تئاتر نوشین بود. این تئاتر بر اساس تئاتر مدرن دنیا شکل گرفت و تحت تاثیر آن بود. حتی گروه تئاتر نوشین تئاتر های قرن ۱۹ را اجرا می کرد اما ما کم کم یاد گرفتیم تئاتر مدرن کار کنیم و بعد تر فرنگ رفته هایی چون حمید سمندریان و داوود رشیدی به ما اضافه شدند و این جریان را غنا بخشیدند. رشیدی در این میان خیلی معاصر بود و از زمانه اش جلوتر بود. همکاری ما با هم از دومین کاری که کارگردانی کرد شکل گرفت
نصیریان ادامه داد: بخشی از مهمترین بخش زندگی او در تئاتر گذشت. رشیدی یکی از ۵ بازیگر بزرگی بود که در «هزار دستان» علی حاتمی حضور داشت. او در آموزش هم کار بزرگی کرد و باید بگویم که داوود رشیدی یکی از ستون های تئاتر ایران بود.
این بازیگر پیشکسوت تاکید کرد: او کسی بود که برای اولین بار در آن دوران از ساموئل بکت متنی را اجرا کرد و آن هم نمایشنامه «در انتظار گودو» بود که می توانم بگویم نقطه عطفی در تاریخ تئاترمان بود. تا آن زمان اسم بکت و یونسکو به گوش ما هم نخورده بود. او با جسارت و مهارت و شهامت اجرای بسیار زیبایی از این اثر داشت. او عمده ترین بخش عمر هنری اش را پای کارگردانی تئاتر گذاشت و بعد ترجمه و بازیگری.
جمشید مشایخی دیگر هنرمند حاضر در مراسم هم در سخنانی بیان کرد: چرا زمانی که عزیزی در بین ماست او را نمی بینیم اما وقتی از دنیا می رود درباره اش حرف می زنیم. چرا زمانی که بیمار بود کسی سراغش نیامد؟ الان چه فایده دارد از او حرف بزنیم. همسرش در دوران سخت بیماری داوود عاشقانه در کنارش بود و برای او زحمت زیادی کشید.
وی افزود: من و داوود در فیلم های متعددی همبازی بودیم و همیشه او را استاد خودم دیدم. این غم بزرگ را به همه تسلیت می گویم و امیدوارم قبل از مرگ به فکر همدیگر باشیم.
علی مرادخانی معاون هنری وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز در این مراسم ضمن تشکر از حضور مردم اظهار کرد: خداوند بزرگی را به هر کسی نمی دهد. داوود رشیدی شرایطی برای تئاتر ایران فراهم کرد که واقعا قابل تقدیر است. از همسر و دخترش که صمیمانه کنار او بودند کمال تشکر را دارم و همچنین به پسرش پروفسور رشیدی که خود را از راه دور به اینجا رسانده تسلیت می گویم. یادمان نرود که رشیدی در کنار خداوند بزرگ جای گرفته و به معشوق خود رسیده است.
داریوش فرهنگ دیگر هنرمند حاضر در این مراسم گفت: در زمان حیات داوود رشیدی کسی صحبت های من را درباره او مطالبه نکرد. این رسم بدی در ایران است. سال ۴۷ اولین تئاترم را با همکاری او شروع کردم. نمایشی به نام «در انتظار گودو» که زمان خودش کولاک کرده بود.
وی افزود: من و مهدی هاشمی به او گفته بودیم که حاضریم با تو مجانی کار کنیم. داوود رشیدی مردی بلند نظر و مهربان بود و مردم به همین خاطر دوستش داشتند. لحن او در آثارش مهربان بود و ایثارگری در وجودش موج می زد. روحش شاد و امیدوارم رسانه ها تا زمانی که همکاران ما هستند به سراغ شان بروند.
حجت الله ایوبی رییس سازمان سینمایی نیز در ادامه مراسم بعد از خواندن شعری بیان کرد: از شما شهریاران فرهنگ و هنر ایران و همه کسانی که در این جمع هستید قدردانی می کنیم. شما قامت در کمان نشاندید تا ایران سربلند باشد. نمی دانم اگر این بزرگان فرهنگ و هنر نبودند از ما چه نشانه ای باقی می ماند؟
وی افزود: ما این بنای بزرگ را مدیون شما هستیم و می دانم همه کسانی که نام ایران را می شناسند امروز عزادارند. از بانو برومند متشکرم که در تمام این سال ها به خوبی از او مراقبت کرد.
بعد از این سخنان احترام برومند همسر مرحوم داوود رشیدی در جایگاه قرار گرفت و عنوان کرد: من قصد صحبت در این مراسم را نداشتم اما واقعیت هایی هست که باید مطرح کنم. همه ایران ما را از شمال تا جنوب یاری کردند و هدایایی بسیاری فرستادند. وقتی مردم ما را دوست داشته باشند دولتمردان هم مجبورند دوست مان داشته باشند. من بدون داوود هیچم. او ما را به خوبی سرپرستی می کرد.
برومند در پایان صحبت هایش گفت: برای شادی روح عباس کیارستمی و داوود من دعا کنید.
لیلی رشیدی دختر زنده یاد رشیدی هم در سخنان کوتاهی از حضور مردم در این مراسم تشکر کرد.
سپس نماز میت توسط حجت الاسلام دعایی بر پیکر این هنرمند پیشکسوت خوانده شد.
از جمله افرادی که در این مراسم حضور داشتند می توان به عبدالعلی علی عسگری، حجت الله ایوبی، حبیب ایل بیگی، جمشید مشایخی، داریوش اسدزاده، رضا کیانیان، پرویز پرستویی، عبدالرضا اکبری، امین تارخ، لیلا حاتمی، زهرا حاتمی، بهمن فرمان‌آرا، خسرو سینایی، سیروس الوند، هادی مرزبان، پرویز پورحسینی، قطب الدین صادقی، الهام کردا، علی دهکردی، احمد مسجدجامعی، مرتضی کاظمی، ویشکا آسایش، عبدالحسین مختاباد، عبدالرضا اکبری، داریوش ارجمند، حبیب دهقان‌نسب، حبیب رضایی، لیلی گلستان، جعفر پناهی، علیرضا خمسه و ... اشاره کرد.
حضور مردم در این مراسم هم قابل اعتنا بود.