به گزارش خبرنگار مهر، فیلم کوتاه «هستی» پس از موفقیت در جشنواره های فیلم کوتاه داخلی و دریافت جوایز متعدد از جشنواره بین المللی فیلم فجر، جشنواره فیلم رضوی، جشنواره سلامت و... نخستین جایزه بین‌المللی خود را در بخش فیلمنامه در جشنواره تاراتسا دریافت کرد.
این فیلم که تاکنون در جشنواره های معتبر فیلم کوتاه به بخش مسابقه راه یافته است، به گفته کارگردان‌اش به تازگی نیز در بخش مسابقه فیلم کوتاه «لیتوانی» پذیرفته شده است.
کمال پرناک درباره دریافت جایزه بهترین فیلمنامه از جشنواره «تاراتسا» در کشور یونان به خبرنگار مهر گفت: تجربه ای که من در این سالها به دست آورده ام این است که تم های جهان‌شمول در جشنواره های بین المللی بیشتر مورد پسند واقع می شود. تم فیلم «هستی» نیز مرگ است که تمی جهان‌شمول است. اندیشیدن درباره مرگ و چیستی مرگ و از این قبیل سوال ها در فیلم هستی مطرح می شود و چون از جانب یک کودک مطرح می شود تاثیرگذارتر است.
وی ادامه داد: به گمانم در کنار وجود تم جهان‌شمول نکته دیگر درباره این فیلم که باعث دیده شدن‌اش شد این است که فیلمنامه، ویژگی های مدیوم فیلم کوتاه را حفظ کرده است. «هستی» یک فیلمنامه مینیمالیستی دارد و جزو آن دسته فیلم کوتاه هایی نیست که گویی فیلم بلندی هستند که کوتاه شده باشند. کارگردانی هم بر اساس همین مینیمالیست شکل گرفته و بی جهت سراغ زوایای مختلف و تقطیع بی دلیل نرفتم.
پرناک درباره داستان این فیلم کوتاه که در ۹ دقیقه و ۳۳ ثانیه روایت می شود و تم آن، در توضیح بیشتر بیان کرد: تم این فیلم گرچه سنگین است اما توسط ما ساده و کودکانه با موضوع برخورد شده است.
وی ادامه داد: داستان درباره دختربچه ای است که در کوچه با همسن و سال‌های خود مشغول بازی قایم باشک است، برای پنهان شدن سر از اتاقی در می آورد که جسد مادرش که چند ساعت قبل در اثر سرطان فوت کرده است. وی زیر پتوی مادرش پنهان می شود و گمان می کند مادرش خواب است. باقی داستان ما از زیر پتو با دختر همراه هستیم. مادربزرگ و پدرش وارد می شوند و صحبت هایی درباره مرگ مادر می کنند و از همین جا این بچه با مرگ مادرش درگیر می شود. در انتهای فیلم وقتی دارند روی دست جسد را در کوچه می برند بچه ها هستی را صدا می زنند که برای بازی برود اما او واکنشی نشان نمی دهد و به یک خلسه فلسفی وادرار شده است.
این فیلمساز که «هستی» چهارمین فیلم کوتاهش است در ادامه صحبت هایش با بیان اینکه فیلمسازان فیلم کوتاه فیلم‌های‌شان را برای جشنواره ها نمی سازند، گفت: تنها جایی که می شود فیلم های فیلم کوتاه دیده شود جشنواره هاست. در تلویزیون که به فیلم کوتاه توجهی نمی شود و اگر فیلم کوتاه را نشان هم بدهند به لحاظ مالی از آن حمایت نمی کنند. در حالیکه ما برای یک فیلم کوتاه چند دقیقه ای کلی هزینه می کنیم اما بیشترین لذتی که شخصا از حضور در جشنواره ها می برم دریافت جایزه نیست چون می دانم جایزه بردن در یک جشنواره معیارها و سلایق و سیاست های یک جشنواره و داوران آن را به همراه دارد. حسی که فیلم‌ام در برخورد با مخاطب به من می دهد برایم اهمیت دارد.
پرناک در پایان با اشاره به فیلم کوتاه‌هایی که گویی فیلم بلندی بوده اند که کوتاه شده اند نیز گفت: فیلم بلند مانند رمان می ماند و فیلم کوتاه مانند داستان کوتاه. همان تفاوت هایی که درباره این دو مدیوم ادبیات صادق است درباره فیلم کوتاه و بلند هم صدق می کند. فیلم کوتاه مانند داستان کوتاه مینیمالیستی است و آغاز و میانه و پایانش متفاوت با آغاز و میانه و پایان رمان است. هر گاه نتوانیم به مدل بلند شده یک فیلم کوتاه فکر کنیم و نتوانیم روایت آن را کش بدهیم یعنی یک فیلم کوتاه مستقل ساخته ایم. در فیلم کوتاه توصیف نیست، داستان کوچکی روایت می شود، کشمکش و کنش به معنای فیلم بلند در آن نیست، شخصیت پردازی پیچیده و تعدد شخصیت ندارد و... برخی فیلمسازان می خواهند فیلم بلند بسازند اما به هر دلیل مدل کوتاهترش را می سازند.