به گزارش خبرگزاری مهر، همزمان با ایام شهادت مظهر جود و سخا و علم و معرفت، امام جواد (ع) مرکز اسلامی هامبورگ صحنه حضور مسلمانان وعاشقان اهل بیت عصمت و طهارت (ع) از ملیتهای مختلف بود که با برپایی مراسم سوگواری و عزاداری، مراتب ارادت خود را به آن امام همام ابراز داشتند.
این مراسم که در تاریخ پنجشنبه ۱ سپتامبر ۲۰۱۶ برگزار گردید، شامل برنامه های قرائت دعای کمیل و ذکر مصیبت و توسّل به خاندان اهل البیت (ع)، تلاوت قرآن کریم و سخنرانی بود.
در این مراسم آیت الله رمضانی، امام و مدیر مرکز اسلامی هامبورگ به ایراد سخنرانی پرداخت. وی ضمن تسلیت شهادت حضرت امام جواد (ع)، با اشاره به مقام عصمت و علم لدنی و الهی ائمه اطهار (ع)، به تشریح نقش ائمه (ع) در مصون ماندن دین از انحراف پرداخت که مشروح ان در پی می آید.
حضرت امام جواد (ع) در سال ۱۹۵ هجری قمری در شهر مدینه به دنیا آمدند و در سال ۲۲۰ هجری قمری در سن ۲۵ سالگی به شهادت رسیدند. القاب بسیاری برای آن حضرت نقل شده است از جمله تقی، مرتضی، مختار و باب المراد و ...
امام رضا (ع) در رابطه با تولد حضرت امام جواد (ع) می فرمایند: «هَذَا الْمَوْلُودُ الَّذِی لَمْ یُولَدْ فِی الْإِسْلَامِ مِثْلُهُ مَوْلُودٌ أَعْظَمُ بَرَکَةً عَلَی شِیعَتِنَا مِنْهُ » این همان مولودی است که در اسلام با برکتتر از او برای شیعیان ما متولد نشده است. البته امامان معصوم (ع) همه بزرگوارند، امیر المؤمنین(ع)، امام حسن، امام حسین (ع) و سایر ائمه (ع) و این جمله به این معنا نیست که جایگاه امام جواد (ع) از دیگر ائمه بالاتر است. شاید این فرموده امام رضا (ع) بواسطه شرایط خاص شیعیان در آن زمان بوده است و همچنین اینکه وقتی امام جواد (ع) به دنیا آمدند، تردیدهای برخی که به امامت امام رضا (ع) بواسطه نداشتن فرزند تردید کرده بودند از بین رفت.
امامت امام جواد (ع) از سن هفت سالگی شروع شد. البته ممکن است در ذهن برخی این مسئله خطور کند که کسی که هفت سال داشته باشد چگونه می تواند امامت جامعه را بر عهده بگیرد. برای فهم این مطلب باید دقت شود که آنچه در رابطه با نبوت و امامت، یعنی جریان هدایت الهی مطرح است با آنچه در اذهان انسانها است، قابل تطبیق نیست.
در روایات نقل شده است که : « ان الامامة تجری مجری النبوة» « امامت جاری مجرای نبوت است» خداوند حضرت عیسی (ع) را رسول و نبیّ صاحب شریعت قرار داد در حالیکه او سه ساله بود. همان طور که در قرآن کریم نیز به این موضوع اشاره شده است حضرت عیسی (ع) در گهواره لب به سخن گشود و گفت: « قال إنی عبد الله آتانی الکتاب وجعلنی نبیا»
در کتب تاریخی نیز نقل شده است که در سن هفت سالگی هر سوالی از امام جواد (ع) می پرسیدند ایشان پاسخ می دادند. در مورد امام زمان (عج) نیز همین طور ایشان هم در سن ۶ سالگی به مقام امامت رسیدند. از لحاظ عقلی نیز این مساله امر محالی نیست چنانچه در طول تاریخ افراد نابغه ای بوده اند که در سن خردسالی از استعدادها و ظرفیت های خاصی برخوردار بوده اند.
اگر خداوند جریان هدایت بشریت را به دست این شخصیت ها نمی سپرد، این جریان منحرف می شد. جایگاه علمی و معنوی ائمه (ع) باعث شد که در طول تاریخ دین از انحراف مصون بماند.
یکی از بزرگان که متخصص در رابطه با معصومین (ع) است جریان امامت را به یک انسان ۲۵۰ ساله تشبیه می کند. از رحلت پیامبر (ص) و آغاز امامت امیر المؤمنین (ع) در سال دهم هجری تا شهادت امام حسن عسکری (ع) در سال ۲۶۰ هجری مجموعا ۲۵۰ سال طول امامت ائمه اطهار (ع) بوده است.
هر کدام از ائمه (ع) در هر موقعیت و شرایطی به مقتضای آن شرایط عمل می کردند. قطعا اگر امام حسین (ع) در زمان امام جواد (ع) بودند به آنچه امام جواد (ع) عمل کردند عمل می کردند یعنی توجه به رشد و نهضت علمی و پاسخ به شبهات و ... و بالعکس اگر امام جواد (ع) در شرایط امام حسین (ع) بودند آنگونه عمل می کردند.
هر کدام از ائمه (ع) با توجه به شرایط زمان خویش به تکالیفی که به عنوان امام و رهبر جامعه بر عهده آنان بود عمل می کردند. کدام یک از خلفای عباسی جایگاه معنوی مانند یکی از ائمه داشته است و یا کدام یک از خلفای عباسی دارای جایگاه علمی مانند یکی از ائمه بوده است.
امام جواد (ع) در سن ۲۵ سالگی بواسطه بیان حق و قاطعیت در راه دین به شهادت می رسد اگر امام بر میل خلفای عباسی عمل می کرد و آنچه را آنها می خواستند می گفت به شهادت نمی رسید اما امام با توجه به وظیفه الهی با شجاعت و قاطعانه آنچه را که دین می گوید بیان می کند.
امام جواد (ع) فرمودند: «العامل بالظلم، والمعین له، والراضی به شرکا» سه گروه در ظلم و ستم شریکند: ۱- کسی که ظلم می کند. ۲- کسی که به ظالم کمک می کند. ۳- کس که راضی به ظلم او باشد.
«مَنِ اسْتَحْسَنَ قَبیحاً کانَ شَریکاً فیهِ» هر که کار زشتی را تحسین و تأیید کند، در عقاب آن شریک می باشد.
«الجمال فی اللسان و الکمال فی العقل» زیبایی در زبان، و کمال در عقل و اندیشه است.
«الْمُؤمِنُ یَحْتاجُ إلی ثَلاثِ خِصال: تَوْفیق مِنَ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ، وَ واعِظ مِنْ نَفْسِهِ، وَ قَبُول مِمَّنْ یَنْصَحُهُ.»
مؤمن در هر حال نیازمند به سه خصلت است: توفیق از طرف خداوند متعال، واعظی از درون خود، قبول و پذیرش نصیحت کسی که او را نصیحت نماید.
«مَنْ أَصْغی إِلی ناطِق فَقَدْ عَبَدَهُ، فَإِنْ کانَ النّاطِقُ عَنِ اللهِ فَقَدْ عَبَدَاللهَ وَ إِنْ کانَ النّاطِقُ یَنْطِقُ عَنْ لِسانِ إِبْلیسَ فَقَدْ عَبَدَ إِبْلیسَ» هر کس گوش به گوینده ای دهد به راستی که او را پرستیده، پس اگر گوینده از جانب خدا باشد در واقع خدا را پرستیده و اگر گوینده از زبان ابلیس سخن گوید، به راستی که ابلیس را پرستیده است.