به گزارش خبرنگار مهر، عصر امروز ۱۶ شهریور آیین رونمایی از بسته فیلم های پوران درخشنده با حضور جمعی از هنرمندان، مدیران و اصحاب رسانه در موزه سینما با اجرای محمد سلوکی برگزار شد.
در ابتدای این مراسم مسعود جعفری جوزانی کارگردان سینما درباره پوران درخشنده گفت: زبانی که نیاز به واژه نداشته باشد و نامش هنر باشد چیز غریبی است که خداوند به افراد محدودی داده و پوران درخشنده یکی از این افراد است. من اصولا به مراسم این چنینی نمی روم زیرا در آنها باید مدام از یکدیگر تعریف کنیم اما به محض اینکه متوجه شدم این مراسم برای پوران درخشنده است قبول کردم که در آن حضور داشته باشم.
وی با اشاره به اینکه پوران درخشنده در سینمای ایران مانند حسین علیزاده در موسیقی است زیرا از پیشتازان سینمای ایران است، بیان کرد: در جنبشی که بعد از انقلاب بوجود آمد و در پی آن در بین همه امید ایجاد شد به طوری که همه دوست داشتند حرکت کنند و فکر می کردند می توانند کوه ها را جابجا کنند پوران درخشنده در صف اول این جنبش بود.
این نویسنده با اشاره به نگاه اجتماعی پوران درخشنده عنوان کرد: پوران درخشنده جزو افرادی است که از همان اول به سمت مکان های ملتهب جامعه رفت. البته او پیش از ورود به سینمای بلند داستانی در آثار مستند هم همین کار را می کرد. وقتی او درباره ناشنوایان فیلم ساخت نشانگر این بود که درد اجتماعی دارد. او از پیشتازان سینمای پس از انقلاب است و جریانی که پس از انقلاب بوجود آمد مدیون افرادی همچون پوران درخشنده است. او هیچگاه ادعایی نکرده و در عین حال همواره پیوند خود را با مردم حفظ کرده است. در کارنامه کاری او چند فیلم فراموش نشدنی و تاثیرگذار وجود دارد.
این کارگردان سینما افزود: در جهانی که همه چیز در حال تغییر است و این تغییر با شتاب فزاینده ای ادامه دارد ارتباطات انسانی متحول شده و این تغییر، اساس اخلاق در جهان را دگرگون کرده اما افرادی مانند پوران درخشنده هیچگاه خود را در میان این تغییر گم نکرده اند و این موضوع نمونه بارز انسانیت است.
جوزانی در پایان بیان کرد: پوران درخشنده در زمانی که مشغول مستندسازی بود به دنبال آسیب شناسی بود. او هرگز برابر کسانی که می خواستند سینما را با سلیقه خود پیش ببرند کرنش نکرد و همیشه تلاش می کرد که سهم خود را از مردم بگیرد. او هنرمندی است که با تمام بضاعت و توان خود پا به عرصه سینما گذاشت و به مردم نشان داد که زنان ایرانی چیزی از مردان ایرانی کم ندارند و در واقع مشوق زنان دیگر برای ورود به این عرصه بود.
در ادامه مراسم ابوالحسن داوودی ضمن ابراز خوشحالی از حضور در این مراسم گفت: من پوران درخشنده را از ۴۴ سال پیش می شناسم، با او هم دانشکده ای بوده ام و او اولین رئیس من بود. من سال ۱۳۵۲ وارد تلویزیون ملی ایران شدم در حالی که او در سال ۱۳۵۱ وارد تلویزیون شده بود. ما دوران پرباری را برای شروع فیلمسازی با یکدیگر داشتیم. در آن دوران افراد صاحب نام دیگری هم در تلویزیون حضور داشتند اما با این حال وجهی در کار پوران درخشنده بود که باعث می شد پیشکسوت من باشد. در سینمای ایران افرادی که کار می کنند دوره ها و بحران های مختلفی را دیده اند، بسیاری به خاطر شهرت و پیدا کردن نام و نشان وارد این عرصه شده اند، خیلی ها بدنبال پول بوده اند و خیلی ها آمدند که حرفی را بزنند. خیلی ها حرفشان را زدند اما همین که این حرف ها باعث دردسر شد راهشان را عوض کردند اما باید بگویم سر پوران درخشنده برای برخی موضوعات درد می کرد.
وی افزود: او مسیری را برای خود انتخاب کرد و بدون لغزش راه خود را ادامه داد. متاسفانه در بین هم نسلان خودمان فیلمسازانی را می بینیم که یک زمانی حرفی برای گفتن داشتند اما آرام آرام به دلیل عوض شدن موقعیت ها، شکل سینمای آنها هم تغییر کرد اما شکل سینمای پوران درخشنده همان چیزی است که از ابتدا دیده بودیم. همه ما می دانیم که سینما چه مصائبی دارد و کار کردن در آن چقدر سخت است اما با این وجود او در این مسیر گام برداشت. به یاد دارم اولین باری که می خواستم در سال ۶۴ در تلویزیون فیلم بسازم نزد یکی از مدیران تلویزیون رفتم و فیلمنامه ام را برای خواندن به او دادم اما او پس از خواندن فیلمنامه، فیلمنامه ای از پوران درخشنده از کمدش درآورد به من داد و گفت سینما یعنی این.
داوودی در پایان گفت: در دوره هایی باید یک سری کارها می کردیم تا از سدهایی عبور کنیم ولی پوران درخشنده هیچ گاه برای رد شدن از آن سدها راه میانبری را انتخاب نکرد. برای مثال حاضر شد یک فیلمنامه ۳۰۰ صفحه ای را بنویسد. تنها یکی، دو کارگردان هستند که من شیوه کار آنها را می پسندم و برای آنها احترام قائلم که یکی از آنها پوران درخشنده است. در دوره هایی برای برخی از فیلمسازان فرصتی پیش آمد تا در این عرصه بدرخشند اما آنها با استفاده از این فرصت مسیر خود را عوض کردند. تنها کسی که توجهی به این فرصت ها نکرد پوران درخشنده بود زیرا توجه او به مردم بود. سینمای اجتماعی ایران از اواسط دهه ۷۰ شکل گرفت اما پوران درخشنده با فیلم های خود از اواسط دهه ۶۰ اولین قدم ها را در سینمای اجتماعی برداشت و مسائل مختلف را بدون اینکه دچار سیاست زدگی شود به تصویر کشید. اعتراف می کنم که من در دوره هایی دچار این هیجانات شدم اما هیچگاه در آثار پوران درخشنده اثری از سیاست زدگی نمی بینیم. امیدوارم مسیر صعود او ادامه دار باشد و همچنان بتواند موضوعاتی را که دوست دارد و ما هم آرزوی دیدن آنها را در پرده سینما داریم به تصویر بکشد.