حميد عاملي كه از سال 1374 با برنامه "قصه يك روز تعطيل" هر جمعه ساعت 14 علاقمندان را پاي فرستنده راديو تهران مي‌نشاند، درباره تعطيلي اين برنامه به خبرنگار مهر گفت: "من به عنوان كسي كه 50 سال است در راديو مشغول به كارم و عمرم را براي راديو گذاشته ام، از تصميمي كه خانم احمدي مدير راديو تهران گرفت گلايه دارم."
وي با اشاره به اينكه راديو رسانه برتر و مونس آدم هاست، افزود: "من از سال 1350 گوينده شب راديو هستم، شبي كه برخي مردم در تنهايي و خلوت نمي دانند چه كار كنند، راديو مونس آنهاست. امروز بايد بگويم جاي تاسف است كه با وجود تعدد شبكه هاي راديويي چرا بايد برخي شنوندگان راديويي را گوش دهند كه هيچ محتوايي ندارد؟ چرا نبايد راديو ما را گوش بدهند؟ آيا اين مساله به ناپخته بودن برخي مديران ما برنمي گردد؟ البته من با شهامت از دكتر شهرام گيل آبادي مدير سابق راديو تهران دفاع مي كنم، چرا كه اطلاعات زيادي در عرصه تئاتر دارد و دانش آموخته اين رشته است."
اين گوينده پيشكسوت ادامه داد: "برخي مديران از راديو به عنوان سكوي پرتاب براي رسيدن به موقعيت بهتري استفاده مي كنند و اين درست نيست، حتي بعضي ها وقتي دو سال تا پايان بازنشستگي زمان دارند براي اينكه با حقوق بيشتر بازنشسته شوند، مدير مي شوند. در حالي كه من عشق و زندگي ام را براي راديو گذاشتم. من 60 سال است قصه مي گويم و معتقدم ادبيات داستاني، روايي و قصه انتقال دهنده تمدن بشري است. زماني كه خط نبود اگر روايان و قصه گويان نبودند و اين قصه ها را سينه به سينه نقل نمي كردند، شما كجا مي توانستيد اين ادبيات را داشته باشيد؟ اما امروز با من قصه گو همانند كولي ها رفتار مي كنند."
عاملي خاطرنشان كرد: "متاسفم كه مدير شبكه تهران به من مي گويد "آقاي عاملي، بچه ها امروز پاي رايانه هستند و ديگر قصه گوش نمي دهند، بايد قصه برداشته شود". اما خانم احمدي نمي گويد كه وقتي بچه ها پاي دستگاههاي مضر مي نشينند، قصه مي تواند بچه را سرگرم كند. وي از روز اولي كه به راديو تهران آمد، گفت قصه نمي خواهد. "بچه هاي من مي گويند كه ديگر قصه به درد نمي خورد" عين جمله خانم احمدي است، در حالي كه وي يك نفر است و فرزندانش 19 و 22 ساله هستند."
اين قصه گو و گوينده قديمي راديو افزود: "در حالي كه ادبيات شفاهي دنيا روي قصه گويي مي چرخد، يونسكو سايت خاص قصه گويي درست مي كند و از محافل ادبي جهان قصه جمع مي كند، مدير محترم راديو تهران با چه باور اجتماعي مي گويد قصه نباشد؟ من قصه كه مي گويم ماهي چهار تا 15 هزار تومان به من مي دهند و حالا از اينكه ماهي 60 هزار تومان از دست مي دهم ناراحت نيستم، اما با نهايت شهامت مي گويم حذف قصه از راديو خيانت است."
وي در ادامه توضيح داد: "تعدد شبكه ها مهم نيست، بلكه اضافه كردن شنوندگان مهم است. بعد از مرحوم صبحي چه كسي توانست جاي او را بگيرد؟ در برخي برنامه ها از جوانان براي قصه گفتن استفاده مي كنند، در حالي كه جوان نمي تواند قصه بگويد. هميشه مي گويند قصه مادربزرگ يا پدر بزرگ. البته جوانان بايد ترقي كنند، اما نمي توانند قصه گو شوند. همچنين به ياد دارم كه سه سال پيش در زمان مديريت گيل آبادي ما كار شاهنامه خواني را در ايام شعبانيه در پارك شريعتي راه اندازي كرديم. بعد از مدتي رئيس كلانتري از ما تشكر كرد و گفت از زماني كه شما قصه مي گويي 70 تا 80 درصد جرايم در اين منطقه كمتر شده است."
عاملي گفت: "در مجموع آمار نشان مي دهد شنوندگان هميشه با قصه ارتباط بر قرار مي كنند، اما مدير من نمي داند زبان كودك و ادبيات آن چيست؟ اگر آقاي خجسته و آقاي ضرغامي هم اين دستور را بدهند كه بايد قصه گويي در راديو تعطيل شود، مي گويم كه شما عزيزان اشتباه مي كنيد، چون به اندازه من عاملي در اين باره كارشناس نيستيد. من 103 كتاب نوشته و براي قصه گويي گوينده برتر برنامه قصه ظهر جمعه شدم."
وي درباره اينكه نظرسنجي هاي سيما نشان مي دهد هنوز قصه گويي شنونده خودش را دارد، گفت: "بسياري از مسائل تشريفاتي هستند. من نمي دانم تلفن 162 براي چه گذاشته شده است. بر اساس نظرسنجي نمايش خوب است و در شبكه تهران بيشترين شنونده را دارد. وقتي آمار موفقيت يك شبكه را نشان مي دهد، پس چرا شبكه را به زمين مي زنيد؟ بلكه بايد سعي كنيد بقيه شبكه ها هم مثل شبكه تهران شوند. من زماني در شبكه پيام گوينده بودم. به خاطر صميميتي كه در برنامه بود، ما بيشترين شنونده را داشتيم."
وي در پاسخ به اين سئوال كه چرا كتاب خاطرات گويندگي اش منتشر نشده گفت: "اتفاقاً آقاي خجسته به من گفتند خاطرات گويندگي 50 سال خودم را بنويسم، اما من جلد اول نوشتم كه چهار سال است چاپ نشده است."
عاملي در ارزيابي وضعيت گويندگي امروز راديو گفت: "ميكروفن حيثيت است، نبايد آن را به دست هر كسي بدهند، اما متاسفانه رايگان در اختيار همه است. من شيوه سخنوري را به تائيد دو وزارتخانه رساندم و اجازه تاسيس مدرسه فن بيان در حد كارداني به من داده شده است. سازمان صدا و سيما بايد گوينده خوب تربيت كند، اما از امثال من استفاده نمي كند. كسي كه قصد دارد گوينده شود، بايد اطلاعات زيادي از ادبيات، روانشناسي و موسيقي داشته باشد. گويندگان ما تقصير ندارند. بايد از اساتيد گوينده براي ارزيابي گويندگان استفاده كنند."
وي در پايان صحبت هايش گفت: "وقتي ما شبكه هاي مختلف راديويي داريم، چرا شبكه اي مختص كودك و نوجوان نداريم؟ در حالي كه قشر زيادي از افراد جامعه مان را آنها تشكيل مي دهند، چرا براي بچه ها ارزشي قائل نمي شويد؟"