به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری، حسین داودی سرپرست هیات باستان‌شناسی با اعلام این مطلب افزود: محوطه آلو که در سال ۱۳۹۳ شناسایی شد در زمین های زراعی روستای رادکان و در نزدیکی رودخانه ابهررود قرار گرفته است از منظر ظاهری، امروزه این محوطه فاقد برجستگی و همسطح با زمینهای کشاورزی اطراف است و آثار فرهنگی در وسعتی حدود ۳ تا ۴ هکتار در سطح پراکنده شده اند.
به گفته داودی این محدوده به تپه های باباجان نیز معروف بوده اما امروزه هیچ برجستگی ویا تپه ای به سبب کشاورزی صنعتی و شخم مداوم در چند دهۀ اخیر قابل رؤیت نیست و به احتمال زیاد تسطیح شده اند.
این باستان شناس با اشاره به اینکه این محوطه باستانی هم اکنون به عنوان زمین کشاورزی کاربری دارد و جز املاک خصوصی است گفت: آثار سطحی به ویژه قطعه سفال ها بیانگر وجود استقراری از هزاره چهارم پیش از میلاد هستند.
به گفته وی با توجه به وضعیت حفاظتی محوطه و در خطر بودن آن و همچنین با هدف بررسی ویژگی‌های فرهنگی و زیستی هزاره چهارم (پ. م) در غرب دشت قزوین کاوش در این محوطه آغاز و ابتدا تعیین عرصه برای حفاظت و جلوگیری از تخریب بیشتر محوطه در دستور کار قرار گرفت.
داودی افزود: تاکنون ۱۲ گمانه به ابعاد ۱×۱ متر و ۱.۵×۱.۵ متر در بخش های مختلفِ محوطه ایجاد شدند که عمق کاوش در برخی از آنها به ۳ تا ۳.۵ متر می‌رسد. یکی از مسائلی که پیش از کاوش نیز تصور می‌شد، از بین رفتن بخشی از محوطه است که در گمانه زنی ها این موضوع تأیید شد.
داودی در ادامه گفت: در واقع گمانه‌زنی‌ها نشان می‌دهند که در برخی از قسمت ها تنها ۳۰ تا ۴۰ سانتیمتر از لایه‌های فرهنگی باقی مانده اند و در زیر آنها لایه‌های طبیعی و رسوبی وجود دارند، در هر صورت اظهار نظر قطعی در این باره تا پیش از اتمام برنامه امکان‌پذیر نیست و این احتمال نیز وجود دارد که بخش اصلی محوطه در مکان دیگری قرار داشته باشد که هنوز گمانه زنی نشده است. کاوش در این ترانشه همچنان ادامه دارد و نزدیک به ۹۰ سانتیمتر از نهشته‌های فرهنگی در این قسمت کاویده شده‌اند ویافته‌های فرهنگی این ترانشه شامل قطعات سفال، ابزارهای سنگی، مشته های سنگی، بقایای استخوان حیوانی، اشیاء سفالی، اشیاء گلی شمارشی، چند پیکرک حیوانی و دیگر مواد فرهنگی هستند.
سرپرست هیات باستان شناسی محوطه آلو گفت: بر مبنای مواد فرهنگی یافت شده به ویژه سفال‌ها، گاهنگاری محوطه آلو را می‌توان به طور نسبی به اواسط هزاره چهارم پیش از میلاد و دوره مس‌سنگی جدید نسبت داد.
به گفته وی، با ادامه کاوش در این بخش، وجود یا فقدان دوره های فرهنگی دیگر مشخص وتلاش خواهد شد که گمانه زنی در تمامی بخش ها برای تعیین عرصه انجام شود و کاوش افقی به صورت گسترده تر ادامه یابد تا به اهداف مورد نظر کاوش دست یابیم.