به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از پایگاه سلول های بنیادی، مطالعات گذشته بوسیله محققان نشان داده است که سلول های بنیادی موجود در سرطان به پرتودرمانی مقاومت نشان می دهند.
این بدان معنی است که بعد از درمان، حجم و توده اصلی سرطان می میرد اما هسته اصلی که دلیل اصلی عود مجدد سرطان است باقی می ماند. تاکنون دلیل این که چرا سلول های بنیادی بعد از پرتودرمانی باقی می مانند مشخص نشده بود، اما در این مطالعه محققان با استفاده از سلول های سرطانی مشتق از بیماران مبتلا به سرطان پروستات نشان داده اند که پروتئینی به نام SMARCs درون سلول های بنیادی وجود دارد که به زنده ماندن آن ها کمک می کند.
سورپرایز بزرگ این مطالعه این بود که سلول های سرطانی که در آزمایشگاه با هورمون گلوکوکورتیکوئید تیمار شده بودند به مقاومت بیشتری نسبت به درمان نشان دادند. هورمون گلوکوکورتیکوئید به طور معمول برای افزایش سطح انرژی بیمارانی که دچار پرتودرمانی شده اند به صورت قرص مصرف می شود.
مولکول های کوچکی به تغییرات در بدن پاسخ می دهند در همه سلول های طبیعی بدن نیز وجود دارند و می توانند بوسیله هورمون ها تنظیم شوند. این مولکول های کوچک که میکروRNAنام دارند در سطوح اندکی در سلول ها وجود دارند و هر گونه افزایشی در سطح آن ها می تواند روی سطح SMARCs سلول های بنیادی اثر بگذارد.
زمانی که هورمون گلوکوکورتیکوئید بیشتری استفاده شود، سطح میکروRNAها کاهش یافته و منجر به افزایش SMARCs می شود. این پروتئین های SMARC موجب پیچش کروموزوم های درون سلول های سرطانی و مقاوم تر شدن آن ها به سرطان می شوند.
تزریق هورمون برای مبارزه با تخلیه انرژی بیماران بعد از پرتودرمانی و شیمی درمانی است و بیش از ۱۵ سال است که از آن به عنوان درمانی استاندارد بعد از سرطان درمانی استفاده می شود ولی این مطالعه نشان داده است که این هورمون درمانی در واقع برای افرادی که متحمل پرتودرمانی می شوند ضرر دارد.
به نظر می رسد که انجام مطالعات بالینی که بتواند نشان دهد استفاده از گلوکوکورتیکوئیدها می تواند کمک کننده باشد یا این که شانس موفقیت را پایین می آورد، امری ضروری است.