مسعود شاکرمی نویسنده جوان تئاتر که با نمایشنامه «خواب های رنگی ببینید آقا» در بخش نمایشنامه خوانی سی و پنجمین جشنواره تئاتر فجر حضور دارد در این باره به خبرنگار مهر گفت: این نمایشنامه سه شنبه ۲۵ آبان ماه در قالب بخش نمایشنامه خوانی جشنواره تئاتر فجر خوانده شد که خوشبختانه مورد استقبال نیز قرار گرفت.
به گفته وی، این متن نمایشی اثری فانتزی است و داستان شخصی به نام فلج را روایت می کند که اتفاقات عجیب و غریبی برایش رخ می دهد.
وی ادامه داد: به عنوان نمونه هرگاه این فرد آب انار می خورد، موهایش می ریزد و زمانی که عاشق می شود، شروع می کند به کوچک شدن و گره اصلی نمایشنامه نیز از همینجا آغاز می شود. مردم روستا تلاش می کنند جلوی کوچک شدن فلج را بگیرند اما در نهایت کسی کاری از دستش بر نمی آید و او تمام می شود.
شاکرمی درباره استقبالی که از این بخش جانبی جشنواره تئاتر فجر می شود، بیان کرد: ظاهراً تمام صندلی های سالن کنفرانس تئاتر شهر در زمان برگزاری این رویداد پر می شود اما در واقع این بخش از طرف تماشاگران حرفه ای جدی گرفته نمی شود و بیشتر دوستان و اطرافیان آن گروه نمایشی برای دیدن نمایشنامه خوانی ها حاضر می شوند و در نهایت تنها افراد غریبه حاضر در سالن گروه بعدی هستند که قرار است بعد از آن گروه به اجرای نمایشنامه خوانی بپردازند.
وی یادآور شد: متاسفانه جلسه نقد و بررسی از این هم بدتر است و درنهایت با حضور ۸ یا ۱۰ نفر برگزار می شود. یکی دیگر از دلایل کم توجهی به این بخش، این است که یک نمایشنامه یک اثر هنری ناتمام به حساب می آید و در واقع با خواندن آن نمی توان حجت را در موردش تمام کرد چون یک متن نمایشی به اجرا متکی است و تنها با نمایشنامه‌خوانی فهمیده نمی شود.
این نویسنده تئاتر با اشاره به حفظ رقابت اندکی که در این بخش وجود دارد، یادآور شد: معتقدم رقابت در صورتی شکل می گیرد که جایزه بزرگتری برای این بخش در نظر گرفته شود. در حال حاضر جایزه این بخش یا همان حق التالیف اثر ۴.۵ میلیون تومان است در حالی که حق تالیف یک اثر نمایشی باید مبلغی بیشتر از این باشد. به همین دلیل است که رقابت مناسبی در این بخش شکل نمی گیرد.
وی در پایان صحبت‌هایش عنوان کرد: متاسفانه این بخش از طرف خود جشنواره هم زیاد جدی گرفته نمی شود و تنها یک مسئول از طرف جشنواره در این رویداد حاضر است و شخص دیگری از دبیر گرفته تا مسئولان دیگر به غیر از روز افتتاحیه در این رویداد حضور پیدا نمی کنند. نکته دیگر این است که حتی داوران هم برای دیدن آثار نمی آیند چون قبلاً نمایشنامه ها را خوانده اند و لزومی نمی بینند که در جلسات نمایشنامه خوانی هم شرکت کنند و همین مساله باعث می شود که گروه ها زیاد این جلسات نمایشنامه خوانی را جدی نگیرند و تمرین زیادی برای خوانش متون نداشته باشند.