محسن شانديز درباره تاثير هشت سال دفاع مقدس بر عرصه هنر عكاسي ايران به خبرنگار مهر گفت: "وقتي جنگ آغاز مي شود هر انساني كه دستي در هنر داشته باشد از اين مقوله دردناك تاثير مي پذيرد و به اقتضاي خود حماسه هاي اين واقعه را ثبت مي كند. برگزاري نمايشگاههايي با مضمون عكاسي جنگ هم به نوعي در بيداري نسل حاضر موثر است و مي تواند با به تصوير كشيدن ايثارگران عرصه دفاع مقدس نسل جوان و بي اطلاع را آگاه سازد و در روشنگري اين نسل بكوشد."
اين عكاس ادامه داد: "در هشت سال دفاع مقدس بودند رزمندگاني كه با دوربين غيرحرفه اي از وقايع جنگ عكاسي كردند و زماني كه اين عكس ها در قالب مجموعه اي منسجم به نمايش درآمد، مخاطبان را شگفتزده كرد. اين عكس ها هنوز هم وجود دارند و به عنوان گنجينه باارزش انقلاب و جنگ نگهداري مي شوند. اما ارگان هاي مرتبط بايد در انديشه ساماندهي مجموعه هايي از اين دست باشند. چون به هر حال اين عكس ها بخشي از هويت ما را ساخته اند."
شانديز درباره ويژگي ها و جايگاه عكاسي فعلي ايران نيز گفت: "در ايران پس از پيروزي انقلاب و هشت سال جنگ، دانشجويان زيادي به رشته عكاسي روي آوردند و بر رونق آن افزودند. رزمندگان و عكاسان مشتاق به ثبت صحنه هاي جنگ از دوربين هاي سنگين براي عكاسي استفاده مي كردند. اما امروز دوربين ديجيتال عكاسي را تسهيل كرده است. در ژانرعكاسي خلاق هم افرادي را مي بينيم كه نه از راه تجربي بلكه به صورت آكادميك به فراگيري عكاسي پرداخته اند. در حالي كه در آن سال ها ما به دليل فراهم نبودن امكانات تنها به شيوه تجربي عكاسي را آموختيم."
وي در پايان خاطرنشان كرد: "امروز جنگ خاتمه يافته، اما آنچه جاودان مانده آثاري است كه رزمندگان، ايثارگران و حتي شهدا با عشقي بي نهايت به ثبت آنها پرداختند. من با شروع جنگ تحميلي در طول هشت سال بارها مسير جبهه را پيمودم و توانستم لبخند يك سرباز يا بسياري از صحنه هاي ديگر را تصوير كنم. نسل عكاساني كه در دفاع مقدس فعاليت كردند نسلي عاشق و فعال بودند. نسلي كه به عكاسي به عنوان يك حرفه صرف يا درآمدزا نگاه نمي كرد و تصورش در آن سال ها از مقوله جنگ تصويركردن ايثارگري و شهامت رزمندگان بود."