به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از گاردین، باب دیلن با تاکید بر این حیرت گفت هرگز متوقف نشده بود و به این فکر نکرده بود که آیا ترانه‌هایش در حوزه ادبیات جای می‌گیرند یا خیر.
متن سخنرانی دیلن دیشب توسط سفیر آمریکا در سوئد در مراسم شام شبانه برندگان خوانده شد و او در این پیام از این جایزه به عنوان چیزی یاد کرد که هرگز نمی‌توانست تصور کند که به وقوع بپیوندد.
وی با گفتن این که از وقتی خیلی کم سن و سال بود آثار برندگان پیشین جایزه و غول‌های ادبیات؛ چهره‌هایی چون کیپلینگ، شاو، توماس مان، پرل باک، آلبر کامو و همینگوی را می‌خواند افزود: این واقعا فراتر از واژه‌هاست که نام من هم به آن نام‌های برنده در فهرست نوبل افزوده شود. اگر زمانی کسی به من می‌گفت که من شانس برنده شدن جایزه نوبل ادبی را دارم من فکر می‌کردم این خبر آنقدر عجیب است که بخواهم روی ماه فرود بیایم.
اعلام نام دیلن به عنوان برنده نوبل امسال موجب مناقشاتی شد و منتقدان بارها اعلام کردند ترانه‌های وی را نمی‌توان ادبیات به حساب آورد. اما دیلن در سخنانش گفت از شکسپیر بسیار آموخته است. وی در متن سخنرانی‌اش بیان کرد: وقتی او «هملت» را می‌نوشت مطمئنم که داشت درباره چیزهای مختلفی فکر می‌کرد: چه کسانی بازیگران مناسب چنین نقشی هستند؟ چه کسی باید این نمایش را به صحنه ببرد؟ آیا واقعا می‌خواهم این داستان در دانمارک رخ دهد؟
وی افزود: دیدگاه و چشم‌انداز خلاقانه وی بی‌شک در خط مقدم ذهن او جای داشتند، اما در عین حال موارد بی‌اهمیتی هم می‌توانست وجود داشته باشد: مثلا آیا مساله مالی حل می‌شود؟، جای مناسبی برای حامیان مالی‌ام در سالن در نظر گرفته شده؟ از کجا باید یک جمجمه انسان گیر بیاورم؟ شرط می‌بندم آخرین فکری که به ذهن شکسپیر می‌رسید این بود: آیا این ادبیات است؟
در بخشی دیگر از سخنانش او نوشته بود: شبیه شکسپیر، من هم بارها با تلاشی خلاقانه تسخیر شده‌ام و در عین حال باید با همه جنبه‌های پیش پا افتاده زندگی هم کنار می‌آمدم. این که بهترین آهنگساز برای این ترانه کیست؟ آیا باید سمت راست استودیو ترانه را ضبط کنم؟ آیا این نت برای این ترانه درست است؟ چیزهایی که هرگز تغییر نکرده‌اند، حتی در این ۴۰۰ سال. و من هرگز فرصت نکرده‌ام از خودم سوال کنم که آیا ترانه‌هایم ادبیات هستند؟ بنابر این، از آکادمی سوئد تشکر می‌کنم؛ هم برای صرف زمان و هم برای این که این امکان را برایم به وجود آوردند که به سوال‌های زیادی فکر کنم و هم برای ارایه چنین پاسخ شگفت انگیزی.
در ابتدای مراسم اهدای جوایز پتی اسمیت خواننده و موسیقیدان که به نظر بسیار عصبی می‌رسید به نمایندگی از باب دیلن درمراسم حضور داشت و ترانه «یک باران حسابی می‌خواهد بگیرد» را اجرا کرد. وی یک جای ترانه را فراموش کرد و از حضار خواست تا اجازه دهند او آن را دوباره بخواند و تاکید کرد که بسیار عصبی است. این درخواست او با کف زدن حضار و خاندان سلطنتی همراه شد.
در ادامه برنامه هوراس انگدال منتقد ادبی سوئدی و از اعضای آکادمی سوئد که اهداکننده این جایزه است در پاسخ به منتقدان جهانی برای انتخاب یک ترانه‌سرا به عنوان برنده نوبل ادبیات از این تصمیم دفاع کرد و گفت وقتی ترانه‌های دیلن را اولین بار در دهه ۱۹۶۰ شنید ناگهان احساس کرد که بیشتر شعرهای کتاب‌های جهان ما دچار کم‌خونی هستند.
وی افزود: رمان زمانی از حکایت‌ها و نامه‌ها شکل گرفت، در حالی که نمایش از بازی‌ها و اجراها به وجود آمد و دیلن تصمیم گرفت تا موسیقی بنوازد و آن را برای مردم معمولی اجرا کند. اما وقتی او شروع به نوشتن ترانه‌هایش کرد، آنها متفاوت بودند. او ترانه‌هایی طلایی نوشت، حالا چه تصادفی و چه آگاهانه خلق شده باشند. او شعر را به جایگاهی بالا رساند که از زمان رمانتیک‌ها به فراموشی سپرده شده بود.
مراسم اعطای جوایز نوبل دیشب (شنبه ۱۰ دسامبر) در استکهلم برگزار شد و کارل هندریک هلدین رئیس بنیاد نوبل با سخنرانی کوتاهی این مراسم را افتتاح کرد. کارل گوستاو شانزدهم پادشاه سوئد و همسر و دخترش از حاضران این مراسم بودند.