شیرین پرتوی مدیر گالری «شیرین» که از جمله گالری هایی است که خارج از ایران هم شعبه دارد و از گالری های پر کار و جا افتاده در عرصه گالری هاست درباره فراز و فرودهای گالری داری به خبرنگار مهر گفت: من به حرفه گالری داری آنقدر علاقه داشتم که با عشق وارد این حرفه شدم. ضمن اینکه کلا یا کاری را انجام نمی دهم یا باید به بهترین نحو آن را انجام دهم. سختی های زیادی در این عرصه بوده که حتی در مقاطعی گفته ام رهایش کنم ولی همین عشق مرا سر پا نگه داشته است.
وی ادامه داد: قوانین و قواعد ما در این سال ها تغییراتی کرده است. چون من یک گالری در نیویورک هم دارم گاهی مقایسه می کنم و می بینم همه چیز اینجا و آنجا با هم فرق دارد. البته این را بگویم الان با این کارهای عجیبی که آقای ترامپ دارد انجام می دهد اصلا نمی دانم وضعیت گالری نیویورک چه می شود چون همین الان هم یک سری از کارهای ما برای نمایشگاه همین طور بلاتکلیف مانده و حرکتی نمی کند. اما خارج از این داستان هایی که به وجود آمده در آن طرف مرزها قوانینی وجود دارد که به نظر نمی شود اینجا پیاده کرد. آنجا یک سیستم وجود دارد و ما در کشورمان فاقد سیستم هستیم.
مدیر گالری «شیرین» بیان کرد: اینجا برای مجوز گرفتن من ده ها مدرک ارائه دادم که قبول کنند از هنر سر در میاورم. البته فکر کنم الان دیگر آن سخت گیری ها نباشد. الان یک مقدار کثرت گالری ها زیاد شده است. این هم خوب است و هم بدی هایی دارد. چون وقتی این اتفاق می افتد نشان می دهد مارکت هنرهای تجسمی یک کششی داشته که این تعداد گالری وارد چرخه شده اند. اما نکته اش در این است که آیا این تعداد گالری دردی از هنرمندها دوا می کند؟ یک افتتاحیه قشنگ گرفتن و کاتالوگ خوب چاپ کردن و... دردی از هنرمند دوا نمی کند. باید گالری دار بتواند در مسیر اقتصاد هنر کمکی هم بکند.
پرتوی درباره مشکلات دیگر گالری داری نیز اظهار کرد: گالری داری کار شبانه روز است. هزینه برپایی نمایشگاه ها بالاست. در حال حاضر هم کمی فروش کم شده است. در حقیقت گالری داری شغلی است که درآمد مشخصی ندارد در حالیکه هزینه ها همیشه سر جایش است. مثلا معلم می داند یک درآمد مشخصی دارد و اگر شاگرد خصوصی بگیرد فلان قدر درآمدش بیشتر می شود. برای او درآمدش قابل پیش بینی است اما برای ما نه در حالیکه به آرتیست این تعهد را می دهیم که بهترین کار را برای برپایی نمایشگاهش انجام دهیم و سعی کنیم کارها هم به فروش برود.
وی ادامه داد: هنرمند یک سال زندگی اش را برای خلق تعدادی اثر می گذارد تا در یک نمایشگاه فروش برود. آن درصدی که گالری دار بر می دارد در واقع برای هزینه ها و کارهایی است که برای فروش آثار می کند. اما اگر یک نمایشگاه همه آثارش هم به فروش برود پولی دست هنرمند را می گیرد که مشخص نیست واقعا چقدر از زندگی یک سال او را می تواند پوشش دهد. در واقع بعید است هزینه هایش را جبران کند. گذاشتن افتتاحیه های خوب دردی از هنرمند دوا نمی کند. در نیویورک ممکن است افتتاحیه ها شلوغ نباشد ولی آنجا همه می دانند هر گالری چه نوع کارهایی به نمایش می گذارد.
پرتوی بیان کرد: آنجا همه متمرکز تر در گالری ها دنبال هنر مورد علاقه شان می گردند و مهد کودک ها مثلا یک ساعتی در هفته به گردش در موزه ها می روند. گالری ما در خیابانی است که گالری در آن زیاد است و بسیار اتفاق افتاده بچه ها را آورده اند گالری های آن خیابان را ببینند و بعد پرسش هایی پرسیده اند و رفته اند. اما بچه ها از کودکی با هنر آشنا می شوند. اگر بشود مقداری ذهن مردم را رو به هنر باز کنند واقعا تاثیراتش را به مرور می بینیم. یک آموزش کوچک از دبستان اتفاق ساده ای است. یک آموزش اجتماعی ساده هم کارساز است.
این گالری دار درباره حمایت از جوان ها در گالری «شیرین» بیان کرد: من شخصا عضو دو سایت فروش آثار هنری که بین المللی هست، شدم و ماهیانه رقمی معادل یک میلیون دویست تا یک میلیون و پانصد هزار تومان هزینه می کنم. هنرمندان ایرانی را در خارج از کشور حمایت می کنم. اما من خودم دو تا دختر جوان دارم و می بینم چطور دارند دنبال کار می گردند و چه سختی هایی دارند. برای همین مشکلات جوان ها برایم مهم است و تا آنجا که بتوانم از آن ها حمایت می کنم. اما ترجیح می دهم هنرمندهای جوان را با وسواس انتخاب کنم.