به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از روابط عمومی حوزه هنری، کمال شفیعی شاعر درباره اهمیت بومی‌نویسی در ادبیات کشور اظهار کرد: بومی‌نویسی باید یکی از اصول اساسی مورد توجه دفاتر آفرینش های ادبی حوزه هنری در استان ها باشد. ادبیات برتر جهان مانند آمریکای لاتین و حتی ژاپن، بر اساس بومی نویسی مطرح شدند.
وی ادامه داد: در برخی از استان‌ها همچون استان سمنان این نگاه وجود دارد، ولی پرداختن به بومی نویسی در همه استان‌ها دیده نمی شود. به عبارتی همه می خواهند تهرانی نویسی کنند. در کارهای آقای محمد کاظم مزینانی که دامغانی هستند و هم آقای کشاورز، نگاه بومی گرایانه را می توان دید.
شفیعی با بیان این که اگر اثری تولید شود که دارای ویژگی منحصر به فرد، زیبایی شناسی و ... باشد و در کنار آن فاکتورهای بومی نویسی را داشته باشد، حتما نظر کارشناسان را به خودش جلب خواهد کرد؛ عنوان کرد: گاه خام نویسی‌ها باعث می شود که اثر بومی قابلیت چاپ را نداشته باشد. البته باید گفت کمتر به حیطه بومی نویسی در مقوله کارشناسی توجه شده است.
این شاعر همچنین گفت: هنوز نتوانسته ایم در جذب مخاطب در آثار ادبیات بومی موفق عمل کنیم؛ عنوان کرد: خصوصا در ادبیات داستانی، نویسنده های پیشین بهتر عمل می‌کردند. اما جوان ها باید دست به تجربه بزنند. البته تلاش‌هایی شکل گرفته، اما هنوز راه زیادی باقی مانده است. آثار آقای بایرامی، بومی گرایی را در خودش جای داده و همچنین «شاه بی شین» آقای مزینانی که خواننده‌های زیادی داشته است.
وی یکی از مولفه‌های بومی‌نگاری را اقلیمی دانست و اظهار کرد: اقلیم نوع نگارش اثر را به نویسنده تحمیل می‌کند. بعضی مناطق تاریخ شفاهی دارند و بعضی فولکلور. ما نمی توایم این امر را به صورت یک قطبی در نظر بگیریم.
شاعر مجموعه «ابرها مسافرند»، با اشاره به این که در داستان کودکان، بومی نویسی وجود دارد، عنوان کرد: اما در شعر کودک باید زبان تولید اثر، زبان معیار باشد. چون کودک باید ادبیات، نحوه نگارش و موسیقی در زبان را درست یاد بگیرد، بنابراین بومی نویسی لطمه می‌زند. امروزه شعر کودک به زبان معیار هست و گر نه کاربردش را از دست می دهد، چون زبان را برای کودکان محدود می‌کنیم. در حیطه ادبیات کودک و نوجوان در بومی نویسی نیازمند این هستیم که به کلیت مسائل به شکل بومی پرداخته شود.