به گزارش خبرنگار مهر، بیژن عبدالکریمی مولف کتاب «پایان تئولوژی» در نشست نقد و بررسی این کتاب که در اندیشگاه کتابخانه ملی برگزار شد در ابتدا با اشاره به اینکه فلسفه به ذات آنتولوژیکال است گفت: مرادم از تئولوژی مجموعه‌ای از اعتقادات، سیستمها و باورهای تاریخی است و اصلاً منظورم دین نیست. اینها سیستمی از حقیقت است که می‌توان وجوه تاریخی، اجتماعی و ... را بیان کند. تئولوژی به هیچ وجه به معنای دین نیست بلکه بین این دو تمایز قائل است.
این استاد دانشگاه افزود: امروزه ما با بوی تعفن تئولوژیک که تمام خاورمیانه را گرفته است مواجه هستیم. اساساً ایده پایان تئولوژی مبتنی بر ایده‌ای است که نمی‌خواهد به سکولاریسم و تئولوژی تن بدهد. از نظر من تئولوژی خود یک نوع از نظام‌های نهیلیسمی است. به بیان دیگر پایان تئولوژی می‌خواهد بگوید بیش از هر چیزی به روح سنت تاریخی ما بپردازیم.
عبدالکریمی در پایان یادآور شد: در واقع پایان تئولوژیک، دعوت به حفظ مسیر سخت نقد و عقلانیت و ... است. دعوت به اندیشیدن به نقطه لاینقطعی است که انسان با آن مواجه است. در جلد دوم حرفم این است که نظام‌های تئولوژیک تاریخ را از ما گرفته اند و می خواهند بگویند که تاریخ چگونه باید باشد.
وی در بخشی دیگر از سخنانش با اشاره به اینکه دوستان منتقد این اثر تمام کتاب را نخوانده اند وگرنه داوری شان درباره کتاب به گونه دیگری بود گفت: توصیه ام این است که هر وقت کتاب می نویسید کم بنویسید. چرا که وقتی کسی که معتقد است برای خروج از نهلیسیم و تنها راه خروج از آن کشف شرقیت ما است. اما تصویری که دوستان از من ارائه می کنند جوری است که من فکویامایی یا آگوست کنتی فکر می کنم درصورتیکه من در کلاس هایم همیشه نقدی به آگوست کنت دارم. این چه مغالطه ای است. یا اینکه چگونه من با چنگ و دندان دارم از این سنت دربرابر تئولوژی دفاع می کنم و آقای رحمانیان من را درکنار چهره هایی که تئوری زوال را مطرح می کنند قرار می دهند. آنها وقتی می گویند ایرانیت نهایتا یعنی یونانیت و من فریاد می زنم که آقای طباطبایی دراین ایرانیتی که شما می گوئید محمد کجاست.
فایل صوتی این سخنرانی را در بالا می توانید بشنوید.