به گزارش خبرگزاری مهر، محسن اسماعیلی در ایام شهادت حضرت زهرا سلام الله علیها در جمع عزاداران فاطمی، با اشاره به آیه شریفه «إِنَّا أَعْطَینَاکَ الْکَوْثَرَ»، گفت: علامه طباطبائی در تفسیرالمیزان نوشته است که این سوره در مقام امتنان است یعنی خداوند دارد بر پیامبر(ص) منت می‌گذارد و می‌گوید ما لطف و محبت کرده‌ایم که زهرا(س) را عطا کرده‌ایم. پیامبر(ص) هم جانانه شکرگزار این نعمت بود؛ از این رو است که رابطه پیامبر(ص) و حضرت زهرا(س)، تنها رابطه پدر و دختر نیست بلکه پیامبر ایشان را «مادر» خود می‌خواندند و ایشان را می‌بوئیدند چون بوی بهشت را استشمام می‌کنند.
عضو مجلس خبرگان رهبری با بیان اینکه فاطمه زهرا(س) از بزرگترین نعمت‌های خداوند است، به یادآوری وظیفه بندگان مبنی بر «شکر» در برابر نعمت‌های خداوند پرداخت و گفت: هر چقدر که پیامبر(ص) قدردان این نعمت بود، اما امت پیامبر(ص)، کفران نعمت کردند و با کسی که خدا بخاطرش بر پیامبرش منت گذاشت، بدترین رفتارها را کردند.
استاد حوزه و دانشگاه با بیان اینکه «حضرت زهرا(س) فقط نعمت بر پیامبر(ص) نبود بلکه نعمت بر بشریت است»، خاطرنشان کرد: انسان از طریق آراسته شدن به صفت شکر، می‌تواند تا بالاترین درجات ممکن بالا برود و نعمت‌هایی که خداوند عطا فرموده را حفظ و زیاد کند اما چه می‌توان کرد که انسان معمولاً از وظیفه شکرگزاری غفلت می‌کند و دچار کفران نعمت می‌شود.
عضو مجلس خبرگان رهبری همچنین با اشاره به اثر شکر در دفع بلا، گفت: ناشکری ریشه خیلی از بلاهای فردی و اجتماعی است و یکی از آثار شکر که در همین دنیا پیدا می‌شود، دفع بلا و افزایش نعمت است. شکر انتهای خوبی و آخر مسیر کمال است که البته کمتر کسی می‌تواند به مقام شکر دست پیدا کند.
وی در بخش دیگر سخنانش با تاکید بر اینکه نعمت‌های خداوند همه از سر لطف و فضل اوست و نه توانایی و استحقاق بندگان، خاطرنشان کرد: شکر نعمت‌های خداوند دارای سه مرحله قلبی، زبانی و عملی است. انسانی که شاکر واقعی است باید هر سه مرحله را انجام دهد. اما وقتی «الحمدلله» می‌گوییم، فقط تشکر زبانی کرده‌ایم.
اسماعیلی افزود: اولین مرحله و سنگ بنای شکر این است که انسان بداند آنچه دارد مال خداوند است و به حساب خود و زرنگی خود نگذارد؛ بلکه قلبا باور کند که بدون اینکه طلب داشته باشد، به او عطا کرده‌اند. اگر کسی قلباً و واقعاً باور کرده باشد هر آنچه دارد از خداست، خود به خود زبانش به حمد خداوند باز می‌شود.
این استاد حوزه و دانشگاه ادامه داد: شاکر واقعی بنده‌ای است که اگر یکی از بندگان خدا هم به او خوبی کند، ضمن اینکه از آن بنده قدردانی می‌کند، ولی به حساب خدا بگذارد. بالاتر از شکرگزاری زبانی، شکر عملی است یعنی انسان قدر نعمت را بداند و نعمت را در راه درست مصرف کند و اگر نمی‌تواند نعمت خدا را در راهی که او می‌خواهد استفاده کند، حداقل در راه خلاف خواست خداوند بکار نگیرد.
اسماعیلی در پایان گفت: اولین قدم کفر هم این است که انسان مغرور شود و توکل خود را از دست بدهد و فکر کند نعمت‌هایی که در اختیار دارد ناشی از خودش است.