به گزارش خبرگزاری مهر، متن زیر بخشی از سخنرانی حجت الاسلام محمدصدارت، امام جماعت مسجد امام حسن مجتبی(ع) با موضوع «راهکارهای حضور مساجد در عرصه تولید و اشتغال» است؛
اکنون انقلاب اسلامی در دوران خاصی به سر می برد. دورانی که هجوم شبکه های ماهواره ای و اینترنتی باعث تاثیر بر سبک زندگی مردم و نگاه اجتماعی آن ها شده است. مردمی که جنگ تحمیلی را با کمک یکدیگر به انجام رسانده بودند، اکنون بیشتر به خود می اندیشند تا جامعه اطراف. اما مساجد همچنان به عنوان پایگاه اجتماعی، مردم را به یکدیگر نزدیک می کنند. در این میان اما برخی از معضلات بیشتر نیاز به همکاری مردم را برای رفع نیاز دارند. شغل به حسرتی برای جوانان تبدیل شده است. واژه ای که در عمل مشکل بسیاری از خانواده های کشور است. در نوشتار پیش رو حجت الاسلام محمد صدارت موضوع کار آفرینی و شغل را از منظر همیاری اهل مسجد بررسی کرده است.
مسجد از صدر اسلام ملجٲ مومنین و مرکز همفکری و برنامه ریزی ایشان بوده و این نقش را در طول دوران انقلاب اسلامی در موضوعات مختلفی اعم از مبارزات سیاسی، جهاد نظامی، جهاد فرهنگی و حتی جهاد علمی و پزشکی به عنوان محور بسیج کردن مردم برای دفاع از دین و حکومت اسلامی ایفا کرده است، حال جا دارد بپرسیم نقش مسجد در جهاد اقتصادی چیست؟
پس از پیروزی انقلاب اسلامی به مساجد به عنوان مراکزی که مولد انقلابیون و مرکز استراتژیک مبارزات دهه چهل و پنجاه بودند نگاه می شد و "مسجد محوری" به معنای واقعی کلمه وجود داشت تا جایی که وظایفی که اکنون به عهده برخی سازمان ها و نهادها است و هزینه بسیاری بر دوش دولتها می گذارد در آن زمان بدون هزینه و با مشارکت مردمی زیر نظر امام جماعت مساجد انجام می شد.
این حضور و مشارکت مردمی و محوریت مساجد به موضوعات سیاسی و مبارزاتی محدود نمی شد بلکه در راستای تٲمین اقتصاد و معیشت مردم هم فعالیتهایی نظیر صندوق قرض الحسنه، فروشگاه تعاونی، بسیج اقتصادی، تامین جهیزیه و جمع آوری کمکهای مردمی برای جبهه های نبرد حق علیه باطل انجام می شد.
اکنون باید پرسید با توجه به اینکه فعالان سیاسی و فرهنگی از مساجد جدا شده اند و علیرغم سردادن شعار مسجدمحوری، مراکز قدرت خود را در خارج از مساجد تشکیل داده اند آیا باز هم میتوان حضور مساجد درعرصه اقتصاد مقاومتی به خصوص تولید و اشتغال را درخواست کرد یا نه؟
نظر به اینکه مسجد محل تجمع مومنین و مجاهدان واقعی است و مدیریتی روحانی دارد که اگر دارای استاد اخلاق بوده میبایست به دنبال منافع مادی و دنیوی از فعالیتهای مسجد نباشد میتوان گفت این ساختار، با حفظ شرایط مذکور قدرتی الهی دارد که در هر عرصه ای وارد شود اثرگذار است اما اگر شرایط بالا را از دست دهد تبدیل به مرکزی می شود که هرچند اسمش مسجد است اما خداوند دستور تخریبش را داده است.
با نیم نگاهی به وضعیت ظاهر مساجد و امکانات و موقوفات مساجد سطح هر شهر میتوان به این موضوع پی برد که برخی مساجد و امامان جماعت میزبان مومنین ثروتمند هستند و برخی مساجد میزبان قشر متوسط و ضعیف جامعه هستند، گروهی توانمند بالقوه در عرصه تولید و اشتغال زایی و گروهی نیازمند شغل و درآمد.
با توجه به اینکه هر دو دسته از مومنین مسجدی هستند و تبدیل فضای محل کار خود به مرکزی ایمانی و انقلابی را بر وضعیت مختلط افکاری و اعتقادی ترجیح می دهند، روشهای مختلفی را میتوان برای حضور فعال مساجد در عرصه تولید و اشتغال تدبیر کرد.
یکی از روشهای پیشنهادی ایجاد نرم افزاری برای امامان جماعت تحت عنوان بانک اطلاعاتی نیازهای شغلی مومنین است تا زمانی که مدیران به امام جماعت مسجدی جهت معرفی نیروی مومن مراجعه میکنند و در مسجدی دیگر مومنین برای تقاضای کار به امام جماعتشان مراجعه می کنند اطلاعاتشان ثبت شود و به هم معرفی شوند.
روش دیگری که میتوان پیشنهاد کرد ایجاد عقد اخوت میان یک مسجد در منطقه برخوردار و یک مسجد در منطقه کم برخوردار است تا هم از موقوفات و کمکهای مردمی اولی، مسجد دوم نیز بهره مند شود و هم امامان جماعت این دو مسجد اطلاعات مربوط به کارفرمایان و کارگران موجود در دو مسجد را باهم به اشتراک گذاشته و همفکری کنند.
روش دیگری نیز نظیر سرمایه گذاری مومنین مسجد برخوردار در مسجد محله مستضعفین در قالب شرکت های تعاونی به منظور اشتغال زایی و افزایش تولید داخلی میتوان پیشنهاد کرد که سود حاصل از آن موجب آبادانی شهرها و تامین معیشت همگان خواهد بود.
امید است مساجد با وحدت و همبستگی مومنین، پیشقدم در لبیک به رهبری در عرصه اقتصاد مقاومتی، تولید و اشتغال باشند.