رضا رینه ای هنرمند نقاش، نقاشی‌خط و خوشنویس درباره جدیدترین فعالیت های هنری و نمایشگاهی خود به خبرنگار مهر گفت: روز جمعه ۱۹ خردادماه نمایشگاه گروهی نقاشی در گالری ژاله افتتاح شد که در این نمایشگاه ۱۱ هنرمند که همگی متولد دهه ۴۰ هستند از جمله رضا افسری، حمید پور بهرامی، خسرو خسروی، سعید روانبخش، فرح سیدابوالقاسم، کیوان عسگری، میترا کاویان و امین نورانی و بنده آثارمان در این نمایشگاه به نمایش درآمده است. در واقع این گالری فارغ از روال مرسوم مارکت هنر می خواهد نگاهی به تاثیرپذیری شرایط اجتماعی، فرهنگی، سیاسی یک دهه بر هنرمندان آن دهه داشته باشد.
وی درباره کاری که در این نمایشگاه ارائه کرده است، بیان کرد: من یک اثر نقاشی در این نمایشگاه ارائه دادم که البته در کارم از خط با تعریف ساده اش نیز استفاده کرده ام ولی اثرم نقاشی محسوب می شود. شیوه کار اینگونه بوده که فیگورهای نگارگری را با رویکرد طراحی معاصر به کار برده و در داخل نگاره ها از خط های دفرمه استفاده کرده ام؛ خطوطی که الزاما خوشنویسی محسوب نمی شوند.
رینه ای در پاسخ به اینکه با توجه به قرار گرفتن در ماه رمضان انتظار می رود برپایی نمایشگاه های خوشنویسی در گالری ها بیشتر رونق داشته باشد، اظهار کرد: اتفاقا گالری ها در ماه رمضان بیشتر حالت منفعلانه دارند چون برای آنها فروش آثار هنری مهم است زیرا باید بتوانند چراغ گالری را روشن نگاه دارند. اتفاقا در ماه رمضان برپایی نمایشگاه های خوشنویسی در بخش دولتی رخ می دهد مانند برپایی نمایشگاه قرآن کریم یا در فرهنگسراها.
این هنرمند خوشنویس درباره این موضوع که چرا خوشنویسی این روزها بازار ندارد، گفت: موضوع فقط خوشنویسی نیست که این روزها بازار اقتصادی ندارد بلکه هر هنری که اتصالی به سنت دارد این اتفاق را می توان برایش تا حدودی متصور بود. در حوزه نمایش هنری مثل تعزیه با کمبود تماشاچی رو به روست. در موسیقی سنتی و اصیل صرفنظر از چند چهره که با آهنگسازان به روزتر و معاصرتری کار ارائه می دهند، وضع همینگونه است. شما بلیت یک چهره پاپ که دو سال است مطرح شده را در نظر بگیرید که با چه قیمت و سرعتی فروش می رود و به فروش بلیت کنسرت هنرمندی چون حسام الدین سراج که سال‌هاست در راه موسیقی عمرش را گذاشته هم نگاه کنید.
وی ادامه داد: حوصله انسان های معاصر و سلیقه آنها به سمت گونه ای از هنر رفته است که زبان بیانی جدیدتر دارد یا نگاه متصل به گذشته ندارد و جنس هیجان آنها به گونه ای دیگر است. در این میان آثار هنری اصیل و آرام و منزه خوشنویسی را افراد خیلی خاصی می خرند. ضمن اینکه بسیاری افراد به خاطر ارزش افزوده اثر هنری می خرند و این ارزش افزوده در بخش خوشنویسی مانند بخش نقاشی نیست.
رینه ای با اشاره به اینکه لازم است در حال حاضر در روش آموزش خوشنویسی و ارائه آثار اتفاقات جدیدی رخ بدهد، بیان کرد: باید در این هنرها تا ۵۰ درصد چرخش به روز انجام شود و فضای تبلیغی نیز تغییر کند تا آدم‌ها فکر نکنند تا اسم خوشنویسی می آید یعنی یک فرد ۷۰ ساله نشسته و دارد خطاطی می کند. من در هر سه حوزه نقاشی، خوشنویسی و نقاشی‌خط بوده ام و می دانم بخشی از کم کاری ها در خود حوزه خوشنویسی بوده و بخشی هم عنصر زمان در رکود آن دخیل است.
وی گفت: به هر حال عنصر زمان را نمی توان نادیده گرفت. در روزگاری که یک نفر به کلاس های هنرپیشگی می رود و انتظار دارد ۶ ماهه سوپر استار بیرون بیاید دیگر برای فراگیری هنری که ۱۰ سال یا ۱۵ سال زمان نیاز است وقت و حوصله نمی‌ماند.
رینه ای در پایان با اشاره مجدد به برپایی نمایشگاه گروهی هنرمندان دهه ۴۰ در گالری ژاله بیان کرد: در هر دهه هنرمندان متاثر از ویژگی های مشترکی هستند که روی هنرشان تاثیر می گذارد. مثلا در زمان ما روزی ۱۰ ساعت با عشق روی یک اثر کار می کردیم و به درآمد هم فکر نمی کردیم. جوان های دهه ما کسانی بودند که به جبهه ها رفتند. حضور اجتماعی آنها بدون چشمداشت بود. زمانی که ما کار هنری می کردیم اصلا مارکتی در عرصه هنر نبود و فناوری هم به این شکل در دسترس نبود. هر چه جلوتر آمدیم سیاست زده تر شدیم. در دهه ۸۰ هنر ما به دنیا نزدیک شد. واردات شدت گرفت. وارد شدن اندیشه بین المللی سرعت را زیاد و عمق افراد را عموما کم کرد. در دهه ۴۰ همه چیز صبوری بود. البته که ورود فناوری و تکنولوژی یا اندیشه های بین المللی چیز بدی نیست اما تاثیرات مخربی هم به جا گذاشت.