من شیفته رنگ‌های شاد، زیبایی و ریتم زندگی ترکمن ها هستم و تمام خصوصیاتی که آنها از زندگی در دل طبیعت به دست آورده‌اند.
ترکمن‌ها تا اوایل قرن بیستم عمدتا کوچ نشین بوده اند اما به تدریج روستانشین و شهرنشین شده اند، از نظر گرایش دینی پیرو دین اسلام و اهل سنت و از لحاظ زبانی و فرهنگی با سایر مردمان ترک‌زبان نظیر آذربایجانی ها و ترک های استانبولی نزدیکی دارند.
ترکمن‌های ایران اکثرا ساکن شرق دریای خزر، منطقه ترکمن صحرا، گرگان و خراسان شمالی (منطقه راز و جرگلان شهرستان بجنورد محل عکاسی شده) هستند.
عدم توجه کافی به مناطق روستایی موجب میشود آنان برای ساده‌تر کردن زندگی به جای تولید، به مصرف رو آورند و برای تامین نیازهای خویش دست به کوچی دائم از طبیعت به شهرها بزنند.
در این میان ترکمن‌ها با پیشینه‌ای چند صد ساله شایسته این فراموشی و بی‌توجهی نیستند، قومی که سالها از مرز و بوم این سرزمین دفاع کرده و زنان و مردانش بابت این خاک هزینه‌ها پرداخته‌اند. زنان ترکمن در طول تاریخ زنانی بسیار پرقدرت و توانمند ظاهر شده‌اند و تفاوت چندانی میان زنان و مردان انان دیده نمی‌شد.
زنان نیمی از جامعه را در کنار مردان تشکیل می‌دادند اما در حال حاضر از آنان صرفا به عنوان زنانی صبور و زحمتکش یاد میشود که شاید این مساله بی‌ارتباط به تغییر سبک زندگیشان نباشد.
پادشاهان سالها از اسب ترکمن در سواره نظام خود سود برده‌اند، شاهان سلجوقی و صفویان نیز سوار بر اسب‌های ترکمن مملکت تحت سیطره خود را گسترش داده‌اند و امنیت بخشیده‌اند؛ نادر شاه افشار با ترکیب ترکمن و سایر اسب‌های ایران تا هند پیش رفت.
امروزه این امتیاز در اختیار فرصت طلبان قرار گرفته است به طوریکه با ادغام ژن‌های مختلف این اسب اصیل را به ابزاری جهت کسب درآمد بیشتر تبدیل کرده و عده‌ای از مردمان ساده را شرمنده خود و اجدادشان نموده است.
داخل منزل دکتر عبدالجلیل غیادی پزشک ۵۴ ساله اهل گمیشان استان گلستان. وی ۲۴وسال پیش به منطقه «جرگلان» جهت ارایه خدمات پزشکی اعزام میشود.او اکنون از فعالان حفظ نژاد اسب ترکمن است.عصر روز قبل از شروع مسابقات اسب دوانی به مناسبت عروسی.ابتدا صبح و چند ساعت قبل از شروع مراسم عروسی.محمود برادر بزرگ داماد در مسیر رسیدن به منزل دکتر غیادی. سوارکاران درحال تمرین و گرم کردن اسب ها در روز قبل از شروع مراسم برای عروسی.یک خانه روستایی از توابع جرگلان.صاحبخانه تمایلی برای حضور در مراسم عروسی ندارد. حضور برای عموم آزاد است. مربی سوارکاری پس از پایان تمرینات. میهمانان در صبح روز مراسم عروسی در منزل داماد.مسابقات به هزینه پدر عروس و به مدت سه روز و هربار حدود 4 ساعت ادامه دارد.تماشاچیان از مناطق مختلف شهرستان برای دیدن مسابقه حضور داردند. بخش زیادی از هزینه شرط بندی به صاحب اسب و مابقی بین مربی و سوارکار تقسیم می شود.شاباش دادن یک رسمی است که در مراسم عروسی و از طرف خانواده میزبان برای شادی مهمانان به آنها پول داده می شود.پوشش زنان و دختران ترکمن لباس های بومی آنها می باشد.محمد 25 ساله.داماد.طلاب جوان اهل سنت در مراسم اسب دوانی.یکی از تماشاچیان در پایان اولین روز مسابقات.میزبان مراسم عروسی غذایی را به یک مهمان تعارف می کند.چهار پسر جوان برای در امان ماندن از گرمای آفتاب چادری را به سر گرفته اند.روز دوم مسابقات اسب دوانی.داماد و 2 نفر از مهمانان با لباس محلی در روز دوم مسابقات .از نظر خیلی از کودکان سوارکار شدن یک افتخار بزرگ برایشان است .پایان مراسم نهار عروسی و سشتشوی ظرف های مهمانان.آخرین روز مسابقات اسب دوانی بمناسبت جشن عروسی.اتمام مسابقات بعد از سه روز.در پایان مسابقات تعدادی از شرکت کنندگان به دلیل مسافت زیاد و خستگی اسب شب را درمحل همان مکان استراحت می کنند. در میان خیلی از اتفاقات خوب این رویداد، افرادی نیز مسیر زندگیشان به بد تغییر کرده است.طلوع آفتاب در روز بعد از مسابقات.