به گزارش خبرنگار مهر، مجید بالدران روز چهارشنبه در نشست ادبی که در حوزه هنر قزوین برگزار شد اظهار کرد: نام آوران طنز پرداز همواره در سرزمین ایران وجود داشته اند و در طول تاریخ قزوین زادگاه چهره های مشخص در این زمینه بوده است.
وی افزود: به نظرم کتاب «سایه روشن تاریخ طنز ادبی ایران» به خوبی توانسته به این بخش از فرهنگ و ادبیات ایران بپردازد، نویسنده به زیبایی تعریف دقیقی از طنز ارائه کرده و انواع شوخی و طنز را به چهار دسته شکرخند، زهرخند، نیش خند و اندوه خند تقسیم کرده است.
بالدران بیان کرد: نویسنده در فصل اول به پیشینه تاریخی طنز پرداخته و معتقد است؛ شوخی های ایرانیان باستان بسیار حکیمانه و ادبیانه بوده است، این در حالی است که طی هزاره گذشته این ادبیات دچار دگرگونی شده است.
بالدران گفت: در فصلی از کتاب «سایه روشن تاریخ طنز ادبی ایران» زبان طنز مولانا مورد بررسی قرار گرفته است، برخی حکایات مولانا به زبان طنز اما خارج از چارچوب های مرسوم اخلاقی طرح گردید که اتفاقا دارای نتایج بلندی است، محقق در این زمینه معتقد است : نه مولانا و نه مخاطبانش کسانی نبودند که او مجبور شده باشد با این زبان با آنان سخن بگوید، بلکه مفاهیمی که مولانا در صدد طرح آن ها در جامعه جنگ زده (پس از حمله مغول) بوده مجبور شده با زبان مردم عصر خودش صحبت کند و زبان مردمان آن زمان این چنین ادبیاتی را طلب می کرده است.
وی یادآور شد: در بخشی از کتاب «سایه روشن تاریخ طنز ادبی ایران» نویسنده به بررسی طنز در آثار سعدی می پردازد، تزریق طنز از شعر به نثر و تأثیر گذاری سعدی بر عبید زاکانی از جمله این موارد است.
بالدران اظهار کرد: فصول سیزده این کتاب ارزشمند به سرچشمه های خلاقیت عبید، رویکرد عبید نسبت به صنوف (در ادوار مختلف زندگیش) می پردازد. اما فصل چهاردهم شامل: نمایشنامه ای است که قابلیت دراماتیک داشته و به احتمال دیدار حافظ با عبید می پردازد، از نکات زیبای این فصل شخصیت تلخک (دلقک) در حکایات عبید است که مساوی با «رند» در ادبیات حافظ است. یعنی اگر رند در اشعار حافظ را شناسایی کنیم، همان شخصیت تلخک را دارد.
مجید بالداران ابراز امیدواری کرد با انتشار جلد سوم این اثر ارزنده بتوان ابعاد جدیدی از سایه روشن های تاریخ طنز ادبی ایران را به جامعه ادبی معرفی کرد.