کورش گلناری دبیر هفتمین بی ینال مجسمه سازی تهران در گفتگو با خبرنگار مهر درباره تداوم برگزاری این دوسالانه با توجه به تعویق های چندین ساله در برگزاری مداوم آن گفت: دوسالانه هفتم در کیفیت بسیار خوبی در حال برگزاری است و بازخورد این دوسالانه به گوش مسئولان رسیده و در جلسه ای درباره برگزاری بی ینال هشتم صحبت شد.
وی ادامه داد: این برای نخستین بار است که بلافاصله بعد از برگزاری یک دوسالانه صحبت از موارد اجرایی برای برگزاری بی ینال بعدی می شود تا بلافاصله شورای سیاستگذاری شکل بگیرد و تم دوسالانه بعدی انتخاب شود و هنرمندان به مدت ۲ سال برای ایده پردازی فرصت داشته باشند. ما در انجمن مجسمه سازان ایران در تلاش هستیم با این کار معیارهای خود را جهانی کنیم و به بی ینال های مهم دنیا مانند ونیز نزدیک شویم.
این مجسمه ساز درباره میزان نزدیکی نتیجه این دوسالانه که این روزها در قالب نمایشگاه در موزه هنرهای معاصر تهران برپاست با اهدافی که در شورای سیاستگذاری برای آن متصور بودند، بیان کرد: ما یک تیم بودیم که ۱۴ ماه برای برگزاری این دوسالانه وقت گذاشتیم و آنچه را در توانمان بود پیاده کردیم و سعی کردیم اتفاق متفاوتی را رقم بزنیم. سوم مهر ماه آخرین آماری که از روابط عمومی موزه هنرهای معاصر گرفتم مبنی بر این بود که این نمایشگاه یکی از پربازدیدترین نمایشگاه های موزه بوده و از بسیاری از نمایشگاه های اخیر موزه بازیدکننده بیشتری داشته است.
گلناری ادامه داد: ما در این دوسالانه به دنبال این بودیم رویکرد تازه ای از مجسمه سازی معاصر را که از دهه ۸۰ به بعد سراغ داریم به نمایش بگذاریم که به طور نسبی این اتفاق رخ داد و از ماحصل کار رضایت داریم. حتی اتفاق مهمی که رخ داد این بود که معوقه هایی که انجمن از دوسالانه های قبلی داشت جبران کردیم. همچنین دو دوره قبل کتاب دوسالانه منتشر نشده است و ما اطلاعات آن دوسالانه ها را به سختی جمع آوری کردیم تا در اختتامیه کتاب ۲ دوره دوسالانه قبلی را همزمان با انتشار کتاب دوسالانه هفتم منتشر کنیم.
وی اظهار کرد: برگزاری این دوسالانه حقیقتا کار زمان‌بری بود و شخصا ۱۴ ماه از زمانم را گذاشتم و حتی نمایشگاه خودم را به تعویق انداختم تا بتوانیم این دوسالانه را در حد استاندارد برگزار کنیم.
دبیر هفتمین دوسالانه مجسمه سازی تهران در پاسخ به این پرسش که در این دوسالانه هم مجسمه با تعاریف سنتی دیده می شود و هم چیدمان و آیا این موضوع دوسالانه را از شکل یکدست خود خارج نکرده است، بیان کرد: شما را به مهمترین مقاله ای که در این سه دهه اخیر در حوزه مجسمه سازی به قلم رزالیند کراوس نوشته شده است ارجاع می دهم که در مقدمه این مقاله می گوید امروز چه چیزی مجسمه نیست. در واقع تعریف ما از مجسمه بسیار متفاوت شده است و بعد از فاصله گرفتن مجسمه سازی از شکل فرمالیتسی مدرنیستی، ما برای مجسمه سازی مبنای نظری داریم که در این مبنا، این هنرمند است که تصمیم می گیرد با فضا و متریال و رسانه چه برخوردی داشته باشد و برای همین امروز طیف متفاوتی از مجسمه سازی معاصر را داریم؛ از مجسمه های بزرگ تا مجسمه هایی که در سوراخ یک سوزن جا می گیرند و باید آنها را با ذره بین دید.
وی همچنین با اشاره به اینکه استیتمنت نویسی به عنوان یکی از ارکان تاثیرگذار در هنر معاصر نقش آفرینی می کند، درباره نزدیک بودن آثار خلق شده با تم «وضعیت» که برای این دوسالانه در نظر گرفته شده بود، گفت: ما در این نمایشگاه برای نخستین بار به چنین مباحث نظری پرداختیم و فکر می کنم تاثیر خود را خواهد گذاشت و حالا بسیاری از هنرمندان می دانند که برای شرکت در نمایشگاه های داخلی و خارجی، داشتن مبنای نظریِ قابل تحلیل بسیار اهمیت دارد.
این مجسمه ساز درباره چیدمان آثار و موضوع آسیب به مجسمه ها هنگام چیدمان، با اشاره به اینکه در چیدمان آثار تنها به اثر محمدحسین عماد آسیب سطحی وارد شد که قابل درست شدن است، گفت: ما قرار بود ۱۵ روز برای نصب آثار نمایشگاه فرصت داشته باشیم که با توجه به برپایی نمایشگاه آقای تناولی و فشاری که به ما وارد شد، عملا ۵ روز زمان داشتیم تا ۱۰۰ اثر را نصب و جانمایی کنیم؛ آن هم نه با کسانی که آموزش دیده بودند بلکه با کارگران معمولی که این اتفاق قطعا خطاست و کسانی که کار هنری نصب می کنند باید آموزش دیده باشند.
گلناری ادامه داد: همین را بگویم که ۱۰ سال پیش نمایشگاهی از مجسمه سازان معاصر انگلستان در موزه هنرهای معاصر تهران برپا شد و یک تیم از لندن آمدند و تنها وظیفه شان این بود که آثار را از جعبه بیرون بیاورند و روی زمین بگذارند و بعد هم به لندن برگشتند، یعنی نصب آثار تجسمی بسیار حساس و کارشناسی است.
وی در پایان از کمیت و کیفیت هفتمین دوسالانه مجسمه سازی تهران ابراز رضایت کرد و آن را نقطه عطفی در برگزاری بی ینال های تجسمی دانست.