علی مغازه ای پژوهشگر موسیقی و فیلمساز در گفتگو با خبرنگار مهر درباره جزییات ساخت مستند بلند «من یک معاصر نیستم» توضیح داد: «من یک معاصر نیستم» یک فیلم آوانگارد و تا حدودی غیرمتعارف است که فیلم ۴۰ نفر از چهره‌های شناخته شده فرهنگی، هنری، ادبی و فعال در حوزه‌های اجتماعی کشور در مواجهه با هنرمندی را که در حال خلق یک اثر هنری است به تصویر می کشد. هر یک از این ۴۰ نفر در رویارویی با هنرمند اصلی فیلم به پردازش روایتی از دیدار خود دست می‌زنند و با یک دوربین دیدار خود را ثبت می‌کنند در حالی که میزبان نیز خود به ثبت گفتگوها و واکنش‌های مهمانانش می‌پردازد.
وی با اشاره به انگیزه ها و دغدغه های خود برای ساخت این اثر بیان کرد: بهانه هر یک از این دیدارها رسیدن به شناخت بیشتر از هنرمند اصلی فیلم و دلایل تصمیم و انتخاب اوست همچنین تصاویری از احوالات روزانه سوژه فیلم باعث پیوند و اتصال گفتگوهای چالشی فیلم بوده است.
مغازه‌ای که طی سال های گذشته از شاگردان عباس کیارستمی فیلمساز بزرگ سینمای کشورمان بوده است درباره چگونگی طراحی و ساخت این فیلم گفت: اساس این ایده از یک بحث یا چالش ذهنی قدیمی که با آقای کیارستمی مطرح کرده بودم شکل گرفت. من در این بحث چالشی به دنبال حذف راوی یا دوربین دانای کل در فیلم و همزمان نیز در فکر حذف نقش‌های سایر عوامل فیلم بودم.
این پژوهشگر موسیقی اضافه کرد: وقتی به ایده این فیلم دست پیدا کردم با آقای کیارستمی در مورد طرح و ایده مشورت کردم که با استقبال و حمایت ایشان مواجه شدم به عبارتی می توانم بگویم با تشویق ایشان بود که توان و شهامت عملیاتی کردن ایده خود را به دست آوردم. صادقانه می گویم اگر کمک فکری آقای کیارستمی و پشتیبانی عملی تهیه کننده نبود تحقق بخشیدن به چنین ایده‌ای امکان پذیر نبود و بدون تردید من نیز وارد روند ساخت این فیلم نمی‌شدم و یک فرصت طلایی و استثنایی برای یک تجربه رادیکال و متفاوت را برای تمام عمر از دست می‌دادم.
کارگردان فیلم «من یک معاصر نیستم» در پایان اظهار کرد: این فیلم در ۹۰ دقیقه تدوین شده که لحظه به لحظه آن با حضور افرادی که کنجکاوی‌های شخصی خود را وارد فیلم می‌کنند برای بیننده به نمایش گذاشته می شود. در این فیلم مهمان و میزبان فرصت کشف و شناخت عمیق‌تر از مفاهیم هنر معاصر و شخصیت و درونیات هنرمند اصلی فیلم را دارند و در این ملاقات‌ها افراد به طور همزمان سوژه‌ای برای شکل بخشیدن به یک تجربه منحصر به فرد شده‌اند. به هر ترتیب چرخه‌ای از نقش‌ها میان نگاه دوربین‌ها و انسان‌ها در قاب تصاویری ساده و بی پیرایه ماهیت بدون تعیّن فیلم «من یک معاصر نیستم» را شکل داده است.