به گزارش خبرنگار مهر، در کنار گالری های پایتخت همواره یکی از مکان هایی که جسته و گریخته هنرمندان به نمایش آثار خود در آن مکان ها مبادرت می ورزند کافه گالری ها هستند. اینکه کدام هنرمندان علاقه به نمایش آثارشان در چنین مکان های عمومی دارند و چرا چنین انتخابی می کنند و آیا به هدفشان که دیده شدن اثر هنری و فروش آن است، دست پیدا می کنند یا نه، محل بحث است.
این روزها اکرم السادات شرق آزادی و مرتضی احمدنژاد آثار نقاشی خود را با عنوان «آرزوهای آرزو، رویاهای مرتضی» در کافه هایکو به نمایش گذاشته اند که نقاشی های مرتضی احمدنژاد به سبک کوبیسم و با رنگ های پخته و تکنیک اکرلیک خلق شده اند و اکرم آزادی با سبک سوررئالیسم و تکنیک ترکیب مواد نقاشی های خود را خلق کرده است.
آزادی درباره اقتصاد برپایی نمایشگاه های هنری از دید یک هنرمند به خبرنگار مهر گفت: در وهله نخست هنرمند نیاز دارد تا اثرش دیده و خریداری شود. برپایی هر نمایشگاه برای هنرمند هزینه دارد و اگر هنرمندی سابقه برپایی نمایشگاه داشته باشد، می تواند مطمئن باشد در نمایش آثارش در یک گالری یکی دو اثرش فروش می رود اما هنرمند در دنیای امروز به فروش یکی دو اثر نیاز ندارد.
وی با اشاره به اینکه امروزه ترجیح آدم ها این نیست که اثر هنری به یکدیگر هدیه بدهند، ادامه داد: اگر هدیه دادن اثر هنری میان مردم باب شود، عصبانیت جامعه از بین می رود و مهربانی جای آن را می گیرد چون در جامعه ما یک خشونت نهفته وجود دارد و هیچ چیز مانند هنر نمی تواند این فضا را تلطیف کند.
این نقاش عنوان کرد: قدیم حتما در خانه ها یک اثر نقاشی و یک اثر خوشنویسی وجود داشت. همیشه اولین سرمشقی که یک استاد خوشنویسی به شاگردش می داد این بود: ادب مرد به زد دولت اوست. در واقع همین ادبیات در قالب هنر روی دیوار خانه ها می رفت.
این هنرمند با بیان اینکه امروزه فرهنگ خرید اثر هنری یا وجود ندارد یا بسیار کم است دلیل این امر را بها ندادن مدیران ارشد فرهنگی به عرصه هنر دانست و بیان کرد: در فضای اداره های ما اثر هنری دیده نمی شود در حالیکه در هر اداره ای که اثر هنری روی دیوارها برود، حسی از همدلی میان همکاران ایجاد می شود.
آزادی با بیان اینکه اولین بار است که در کافه نمایشگاه برپا می کند درباره این تجربه گفت: من ۲۰ سال است نمایشگاه برپا می کنم و این اولین بار بود در یک کافه آثارم را به همراه آثار همکارم که مدت‌هاست با هم نمایشگاه می گذاریم، برپا می کنم. واقعیت این است که فضا در کافه خودمانی است و این فضا حتی در گالری ها که فضای عمومی نمایش اثر هنری هستند، وجود ندارد. در گالری ها ارتباط بین هنرمند و مخاطب به ندرت اتفاق می افتد اما در کافه مخاطب در حال قهوه خوردن کار را نگاه می کند و می تواند با هنرمند گپی بزند که این اتفاق قطعا روی فروش اثر هم تاثیرگذار است.
وی ادامه داد: در گالری ها در روز اول و افتتاحیه می بینید که در خوشبینانه ترین شکل بخشی از کارها فروش می رود و این به دلیل فعال بودن گالری دار است که خریدارانی را برای نمایشگاه دعوت کرده تا خودش هم سودی ببرد اما در کافه هنرمند است و مخاطب. البته من انتظارم از این تجربه بیش از این بود و دوست داشتم در این نمایشگاه اتفاق های بهتری رخ بدهد. شاید دیگر در روحیه ام نبینم در چنین مکان هایی نمایشگاه بگذارم و به نظرم مخاطبِ کارهای من کافه روها نیستند. ترجیحم این است آثارم را در نمایشگاه خودم به نمایش بگذارم اما در نگارخانه ام یک کافه برپا کنم.
این نقاش در پایان، مردم را به خرید آثار هنری به دور از چانه زنی با هنرمند و مسئولان را به مهربان تر بودن با هنر دعوت کرد.