خبرگزاری مهر، گروه دین و اندیشه: وقتی دانستیم امام زمان علیه السلام از تمام حالات و حوادث آگاه است و به موهبت الهی همه چیز را می‌داند، از گذشته و آینده با خبر است، حتی خطورات ذهنی و امور قلبی را می‌فهمد و از اسرار نهفته در دلها و رازهای پنهان در باطن‌ها مطلع می‌باشد، خود این باور و اعتقاد، انگیزه موثری برای خود سازی و تزکیه است تا از گناهان فاصله بگیریم و به نیکی‌ها بگرویم. زیرا مسلما افکار ناپسند و رفتار زشت، او را می‌آزارد و قلب مطهرش را مکدر می‌سازد، چنانکه کارهای نیک و نیات پاک، وی را خرسند می‌گرداند.
انسان معتقد به اهل بیت و شخص باورمند به حضرت صاحب الزمان هرگز اندیشه خیانت و فکر معصیت در سر نمی‌پروراند و در پی هوی و هوس، دامن به گناه نمی‌آلاید. چون از یک طرف می‌داند اعمال و افکار او به ائمه علیهم السلام عرضه می‌شوند و امام زمانش، از کارهای ظاهری و انگیزه‌های درونی وی اطلاع دارند، از سوی دیگر یقین دارد زشت کاری‌ها و پلیدی ها، موجب رنجش خاطر و آزردگی مولایش می‌باشند. بدین خاطر می‌کوشد که هیچ گاه مرتکب گناه نشود و گرد شهوات ناروا نگردد.
خداوند در آیه ۱۰۵ سوره توبه فرموده است: و قل اعملوا فسیری الله عملکم و رسوله و المومنون ینی (ای پیامبر، به مردم) بگو: عمل کنید، بزودی خدا و پیامبرش و مومنان، کردار شما را می‌نگرند. بر اساس مطالبی که از اهل بیت پیرامون این وحی قرآنی بیان شده، مومنان که همردیف خدا و رسولش قرار گرفته و ناظر اعمال مردم اند، امامان معصوم و جانشیان راستین پیامبر می‌باشند.
در تفسیر برهان، بعد از این آیه، از حضرت صادق علیه السلام گزارش گردیده که درباره کلمه مومنون فرمودند: هم الائمه. ایشان (که نظاره گر اعمال مردمان هستند و در قرآن، کنار خدا و پیامبر قرار گرفته، کردار و رفتار همگان را می‌بینند) امامان معصوم علیهم السلام می‌باشند.
عبدالله بن ابان که نزد حضرت رضا علیه السلام، موقعیتی داشت، گوید: به امام عرضه داشتم: برای من و خاندانم در پیشگاه الهی دعا کنید. حضرت فرمودند: مگر من دعا نمی‌کنم؟ سوگند به خدا کارهای شما در هر بامداد و شامگاه بر من عرضه می‌شود. عبدالله گوید: من این مطلب را بزرگ شمردم (و پذیرش این حقیقت که هر صبح و شب، تمام اعمال، بر امام ارائه گردد، برایم گران آمد. آن گاه به خاطر آنکه این واقعیت را از قرآن بیابم و در پذیرش ان نلغزم) به من فرمودند: مگر تو کتاب خدا را نمی خوانی؟! آنجا که فرموده است: (ای پیامبر به مردم) بگو: عمل کنید، بزودی خدا و پیامبرش و مومنان کردار شما را می‌بینند. سپس حضرت رضا علیه السلام فرمودند: به خدا قسم آن مومن، علی بن ابی طالب علیه السلام است. از بیان هشتمین جانشین رسول خدا استفاده می‌شود مومنان در این آیه، امامان معصوم اند که یکی از آنها امیر مومنان و دیگری حضرت رضا علیهما السلام هستند. این بزرگواران شاهد اعمال مردم بوده و تمام کارهای افراد، از ریز و درشت، زشت و زیبا، پنهان و آشکار، همه بر آنان عرضه می‌گردد.
بنابراین زمان ما حضرت حجه بن الحسن علیه السلام، از تمام نیات و رفتار ما آگاهند و خوبی‌ها و بدی هایمان به ایشان ارائه می‌گردد. بدیهی است هیچ انسان متعهد و باورمندی برخود نمی پسندد که در گزارش اعمالش به امام زمانش، زشتی و پلیدی باشد و از اینکه در حضور حجت خدا و زیر نگاه ولی عصرش، دست به آلودگی بزند و مرتکب گناه شود، شرم می‌کند. خصوصا اگر متوجه باشد که زشت کارهای ها، قلب مولایش را می‌آزارد و باعث اذیت پیامبر و ناراحتی ائمه علیهم السلام می‌گردد. چنانکه در همان مدرک از سماعه روایت شده که گفت: حضرت صادق علیه السلام می‌فرمودند: چرا شما پیامبر را ناخرسند و اندوهناک می‌سازید؟! مردی عرضه داشت: چگونه ما رسول خدا را می‌آزاریم و ناراحت می‌نمائیم؟! امام علیه السلام فرمودند: آیا نمی‌دانید که کارهای شما بر آن حضرت عرضه می‌شود و وقتی در پرورنده اعمالتان، گناه و نافرمانی خدا را مشاهده کند، افسرده و آزرده خاطر می‌گردد. پس مراقب باشید به پیامبر بدی روا نداردید و او را ناراحت نسازید، بلکه (با اعمال خوب و رفتار نیگتان) خرسند و شادمانش نمایید. ابوبصیر گوید: از حضرت صادق علیه السلام درباره این آیه توضیح خواستم و پرسیدم: مومنان (که در این گفتار آسمانی، همردیف خدا و پیامبر، ناظر اعمال مردم اند) چه کسانی می‌باشند؟ امام فرمودند: من عسی ان یکون غیر صاحبکم چه فردی ممکن است باشد، غیر از صاحب شما؟ یعنی امام و صاحب امر شما، همان مومنی است که در روحی الهی، نظاره گر کارهایتان معرفی شده است.
نتیجه آنکه امروز تمام اندیشه و کردار ما، زیر چشم صاحب و مولایمان حضرت بقیه الله علیه السلام است، زشتی هایمان او را آزرده خاطر می‌سازد، که ناخرسندی او، ناخشنودی پرودگار می‌باشد، و نیکی هایمان وی را مسرور و خرم دل می‌گردند، که مسرت او رضایت رحمان بوده لطف ربوبی و پاداش الهی را به ارمغان می‌آورد.*
*امام مهدی (عج)،بهار دلها ، جمال الدین حجازی صص٢١-١٨