اسعد اردلان در گفت و گو با خبرنگار مهر با اشاره به اینکه بعد از جنگ ایران وعراق بحث مین در جامعه مطرح و افراد مختلف با آن آشنا شدند، گفت: از سال ۸۲ درگیر فعالیت های حمایتی از قربانیان مین و پاکسازی مناطق آلوده از طریق انجام پژوهش شدم.
وی با بیان اینکه از مین به عنوان دشمن پنهان نام برده می شود، عنوان کرد: بعد از اتمام هرجنگی و برقراری صلح تمامی روابط بین دولت ها به حالت عادی باز می گردد و دشمنی به ظاهر نمی ماند ولی مین به عنوان دشمن هر موجود زنده ای در زمین باقی می ماند.
وی با اشاره به اینکه طول عمر مین بسیار طولانی بوده و سال های سال درجایی که قرار داده شده می ماند، بیان کرد: کنترل سلاح های هواپیماهایی جنگنده و توپخانه ها بر عهده اشخاصی که اقدام به پرتاب و شلیک آنها به سوی هدفی مشخص می کنند، است ولی «مین» جزو سلاح هایی است که قدرت تشخیص دشمن وغیردشمن در آن وجود ندارد و هر موجود زنده ای که در محوطه آلوده به این سلاح قرار گیرد، آسیب خواهد دید.
اردلان ادامه داد: بخش زیادی از افرادی که قربانی مین می شوند اگر زنده بمانند تا آخر عمر محکوم به تحمل درد و رنج ناشی از این آسیب هستند که این مسئله جزو قوانین جنگ نیست.
وی با اشاره به اینکه مین به غیر از کشتار انسان ها آفت بزرگی هم برای اقتصاد است، اضافه کرد: زمین های کشاورزی در مناطق آلوده را غیرقابل استفاده می کند و این ضربه ای به اقتصاد منطقه است.
آلودگی به مین حافظه مردم پاک نشود
وی با قرائت این بیت شعر که «هربیشه گمان مبر که خالی است- شاید که پلنگ خفته باشد» گفت: در مناطق آلوده به مین در هیچ زمینی نباید گمان برد که خالی از مین است و این ترسی از نظر روانی ایجاد و به فعالیت های اقتصادی ضربه و حتی آنها را از بین می برد.
این استاد دانشگاه تهران ادامه داد: هنوز بعد از گذشت ۳۰ سال از جنگ ایران و عراق معضلی به نام مین را داریم و هزاران هکتار از اراضی استان های درگیر جنگ آلوده به مین هستند.
اردلان اظهارداشت: باید دستگاه های مسئول پای کار بیایند و اطلاع رسانی ها بیشتر شود تا این قضیه از حافظه مردم پاک نشود و با بی احتیاطانه در مناطقی که خطر آلودگی به مین در آن هنوز وجود دارد، حضور پیدا نکنند.
وی عنوان کرد: قانون حمایت ازافراد آسیب دیده از مین در کشورمان وجود دارد و دستگاه هایی هم هستند که به این افراد توجه می کنند ولی معتقدم این اقدامات کافی نیست.
وی با بیان اینکه دو نوع حمایت باید در مناطق آلوده به مین انجام شود، گفت: حمایت اول جلوگیری از تلفات و آسیب مردم است که این مهم در گرو پاکسازی کامل مناطق آلوده به مین است.
این حقوقدان کردستانی افزود: قسمت اعظم حمایت ها می تواند در بخش پیشگیری و بخش دیگری هم از افرادی که آسیب دیدند، باشد هر چند فردی که عضوی از بدن خود را ازدست داده باشد به هر میزان هم مورد حمایت قرار گیرد کفایت نمی کند و برای او عضو ازدست رفته احیا نخواهد شد.
دشمن را نمی توان با مین ترساند
اردلان با تاکید براینکه باید حمایت ها در پیشگیری از وقوع آسیب های ناشی از مین تقویت و بر پاکسازی مناطق آلوده نظارت شود، اضافه کرد: همه ما باید هر سال مطالبه میزان سطح مین زدایی را از مسئولان بخواهیم تا به نقطه ای برسیم که مطمئن شویم یک مین هم در منطقه وجود ندارد.
کارشناس حقوق بین الملل نظر خود را در ارتباط با اینکه عده ای معتقدند وجود مناطق آلوده به مین به ویژه در استان های مرزی به نوعی امنیت آفرین است، گفت: به مدت ۱۵ سال این فکر حاکم بر دستگاه های مسئول بود و آنها نگران ایجاد اتفاق و درگیری دیگری بودند ولی این نگرانی ها منطقی نبود و با دانش و تکنولوژی جنگ همخوانی نداشت.
وی با بیان اینکه فکر و اعتقاد مذکور موجب تاخیر در آغاز فعالیت برای پاکسازی مناطق آلوده به مین در کشورمان شد، اظهارداشت: مین مانع از ورود سرباز دشمن نمی شود و با این سلاح دشمن را نمی توان ترساند بلکه دوست می ترسد و به این دلیل فکر امنیتی در این رابطه اشتباه است.
این حقوقدان کردستانی اضافه کرد: به مررو زمان ثابت شد که نگاه امنیتی به وجود مین در مناطق آلوده اشتباه است وهزینه هایی که ایجاد می کند از هزینه های جنگ کمتر نیست.
وی در ارتباط با نمایشگاه عکس برپا شده دوسالانه جایزه ماف برای جهانی عاری از مین در سنندج بیان کرد: با برپایی این نمایشگاه عکس افرادی که فقط نام مین راشنیدند و اطلاعی از رنج افرادی که آسیب دیده مین هستند، ندارند با این نوع آسیب و درد هم آشنا می شوند و به آنها یادآوری می کند چنین خطری هم در کمین آنها است.
وی ادامه داد: مین، تنها دشمن افرادی که در قاب عکس ها هست نیست بلکه دشمن همه ما است و احتمال دارد هزاران نفر دیگر هم موضوع عکس های آینده شوند به همین دلیل برپایی چنین نمایشگاهی ما را به این سمت سوق می دهد که مطالبه بیشتری از مسئولان در راستای پاکسازی مناطق آلوده به مین داشته باشیم تا بیشتر از این قربانی ندهیم.