گوهرتپه نام تپه‌ای باستانی در فاصله‌ی میان شهر تاریخی بهشهر و رستم‌کلا است که شکل‌گیری آن به پیش از تاریخ بازمی‌گردد. ساکنان غارهایی مانند کمربند، هوتو و گمیشان پس از خروج از غار زندگی روستایی خود را در گوهرتپه آغاز کردند. گوهرتپه در دوره‌های مفرغ و برنز شکل شهرنشینی به خود گرفت. تا سالیان دراز ساکنان گوهرتپه از محوطه‌ی آن برای زندگی و هم‌چنین دفن مردگان خود استفاده می‌کردند، در دوره‌ی برنز متاخر از گستردگی شهر کاسته و دفن مردگان به فضایی خارج از شهر انتقال داده شد. هم‌جواری با دریا، جنگل، غارها، منابع سنگ و قرارداشتن در فاصله‌ی غارهای باستانی و دره‌ها سبب شد تا گوهرتپه در مسیر توسعه و تکامل قرار گیرد، تا آنجا که در دوران مفرغ، گوهرتپه شهری با وسعت ۵۰ هکتار و مردمانی با فرهنگ و توانمند در ساخت ابزار بود.
تیغه‌ها، تراشه‌های سنگی و هاون سنگی از ابزارهای سنگی یافت شده در این تپه‌ی باستانی است که برای درو غلات، تکه کردن گوشت و آسیاب کردن از آنها استفاده می‌شد.
جنگ‌افزارهای مفرغی مانند سرنیزه، خنجر، زیورآلاتی مانند گردنبند و دستبند و ...، پیکرک‌های حیوانی و انسانی، ریتون‌های سفالی به شکل لاک‌پشت و پرنده، دوک و سردوک، فلاخن، ژتون و مانند این‌ها از دیگر آثار شاخص یافت شده در گوهرتپه است.
براساس افسانه‌ای بومی، در روزهای عید اسبی از حفره‌های محل دفن مردگان به سوی دریا می‌رود تا آب بنوشد، اگر کسی با گِل به او بزند اسب تبدیل به طلا خواهد شد.
این تپه‌ی انسان‌ساز در اسفند ماه ۱۳۸۰ به ثبت ملی رسیده است.