به گزارش خبرگزاری مهر، معاونت امور زنان و خانواده ریاست جمهوری در پاسخ به برخی شبهات در مورد همکاری با سوئد در حوزه زنان با تاکید بر نشست تخصصی اخیر معاونت ریاست جمهوری در امور زنان و خانواده براساس تفاهم نامه فیمابین دو کشور، به منظور آگاهی افکار عمومی توضیحات زیر را ارائه داد.
همکاری دو کشور ایران و سوئد در حوزه زنان و خانواده در دولت یازدهم و همزمان با سفر نخست وزیر سوئد در سال ۱۳۹۵ مطرح و با امضای تفاهم نامه به صورت رسمی آغاز شد.
ابتدا لازم به یادآوری است که معاونت امور زنان و خانواده در تعاملات بین المللی خود فراتر از ابعاد جغرافیایی و جمعیتی و با احتساب معرفی دستاوردها و توانمندی های زنان ایرانی در عرصه بین الملل و تبادل تجارب، با کشورهای متعددی همچون آذربایجان، هند، مالزی، چین، ترکیه، افغانستان، اندونزی، مالزی، ژاپن و تونس ارتباط دارد و سوئد هم یکی از این کشورهاست.
از زمان امضای تفاهم نامه میان ایران و سوئد برنامه های مشترک از جمله برگزاری نشست زنان موفق ایرانی و سوئدی با حضور معاون رئیس جمهور و نخست وزیر سوئد، برگزاری نشست نقش زنان و خانواده در توسعه صلح و مبارزه با اثرات جنگ بر محیط زیست، نشست صلح و کودک و کارگاه برنامه ریزی جنسیتی برگزار شده است.
همکاری این معاونت با کشور سوئد ذیل نظارت وزارت امور خارجه و در چارچوب حوزه های تعیین شده است. در حوزه همکاری، موضوع تبادل تجارب در برنامه ریزی ها و ارتقاء مشارکت زنان در عرصه های اقتصادی و اجتماعی متمرکز است.
این همکاری ها شامل حوزه آموزش پرورش، محتوای فرهنگی، آموزشی و سرفصل های درسی نیست.
انتقادات حاکی از موضعی منفعلانه است که در ارتباط با کشورها به صورت یک سویه تاثیرپذیری را در نظر بگیریم. مگر جمهوری اسلامی ایران دستاوردهای قابل ملاحظه ای برای ارایه به جهان ندارد و مگر زنان ایرانی پس از انقلاب اسلامی تجارب موفقی در بخش های مختلف نداشته اند؟
معاونت ریاست جمهوری در امور زنان و خانواده با افتخار در روابط دو جانبه و بین المللی خود زمینه طرح این تجارب را فراهم می کند و در همکاری هاو تبادلاتش با در نظر گرفتن شرایط فرهنگی هر کشور، همکاری ها را با توجه به ملاحظات ملی خویش مدیریت می کند. یعنی موضعی فعالانه اتخاذ کرده و با اطمینان به توانایی های زنان و سیاست های دولت درها را به روی روابط دو جانبه نمی بندد.
چنانچه محتوای برنامه کارگاه برنامه ریزی جنسیتی اخیر با سوئد شامل ارایه تاریخچه برنامه ریزی در حوزه زنان و خانواده و نمونه های موفق بود. با این توضیح که برنامه ریزی جنسیتی شامل نگاه متوازن نسبت به نقش زنان و مردان در خدماتی مانند آموزش، بهداشت، اشتغال و رفاه است. به نحوی که آسیب پذیری زنان در برنامه ریزی ها بیشتر مورد توجه قرار گیرد.
در سخنرانی طرف ایرانی، خانم زهرا شجاعی به معرفی دستاوردهای ۴۰ ساله جمهوری اسلامی در حوزه زنان و خانواده و توسعه این حوزه در شش برنامه توسعه ملی پرداخت. سپس خانم فاطمه تندگویان برنامه ریزی و اقدامات انجام شده برای ارتقای موقعیت زنان و اقدامات حمایتی از خانواده در وزارت نفت را تشریح کرد. مطالب ارایه شده از سوی این دو سخنران تاییدی بر تلاش های جاری در کشور ما برای ارتقا جایگاه زنان و درست در نقطه مقابل تبلیغات سوء علیه وضعیت زنان ایرانی بود.
دو سخنران سوئدی خانم ها آنیکا رمبه رییس موسسه سوئد و کاترینا فیر متخصص برنامه ریزی جنسیتی بودند که با تاکید بر برنامه ریزی جنسیتی در ساختار شهر و تجربه شهر مالمو پرداختند. موضوع تجربه هم نحوه انطباق پذیری جامعه مهاجرین به سوئد براساس توانمندی های زنان مهاجر و قدرت همگرایی آنان در شرایط بحرانی بود و ارتباطی با آنچه منتقدین در نوشته های خود در مورد وضعیت ازدواج و تجاوز و غیره در سوئد مورد اشاره قرار داده اند، نداشت.
نتیجه اینکه: در روابط دو جانبه و بین المللی نمی توان گفت شما حرف نزنید، ما فقط حرف بزنیم. بلکه باید زمینه گفت و گو را فراهم کرد تا سخنان ما هم در جهانی که سیطره رسانه ای رقیب غیرقابل انکار است، شنیده شود. اما گویی منتقدین به این اصول آشنا نبوده و از دریچه های محدود و با فرض توطئه و نفوذ همه مسایل را بررسی می کنند.
ما زمانی می توانیم تاثیرگذار باشیم که فرصتی برای طرح دیدگاهها و تجاربمان ایجاد کنیم. دیگران برای ما فرش قرمز برای طرح دیدگاهها و تجارب ایرانی، اسلامی پهن نکرده اند و این ما هستیم که باید عرصه ها را فراهم و از آن بهره مند شویم.
این قبیل اظهار نظرها متاسفانه از آنجا ناشی می شود که نویسندگان فاقد اعتماد به نفس نسبت به دستاوردهای جمهوری اسلامی ایران بوده و می پندارند در هر نشستی میان ما و غربی ها، آنها دست پر را دارند و ما با دستان خالی فقط الگو می پذیریم. اما اشتباه می کنند. ما الگو نمی گیریم بلکه تلاش می کنیم که الگوهای نوینی را ارایه دهیم و برای اینکار راهی جز ارتباط، نشست و گفت و گو برای معرفی موفقیت و ارایه تجارب خویش نداریم. با اعتماد به نفس این راه را دنبال می کنیم و اطمینان داریم که تجارب ما با ارزش و قابل ارایه و الگوبرداری است.